Δύο μέρες μετά τα γενέθλιά σου ήταν που είχαμε βρεθεί. Το τελευταίο αντίο είναι δύσκολο να το πω. Θέλω να ακούσω τη φωνή σου και θέλω να βάλω εδώ κάποια από αυτά που δεν μπόρεσα να βάλω στην τελευταία συνέντευξη που κάναμε μαζί. Γελούσαμε γιατί έλεγες ότι θέλω όλη την εφημερίδα για να χωρέσω όσα είπαμε. Τι θυμάμαι από εκείνη τη μέρα;
Θυμάμαι πολλά, αλλά κυρίως να μας ανοίγεις την πόρτα με το γνωστό σου χαμόγελο και μια ελαφρά υπόκλιση από αυτές που κάνουν οι άνθρωποι που αγαπούν τους ανθρώπους. Μας πήρε λίγη ώρα να αποφασίσουμε ποιο γλυκό του κουταλιού θα φάμε μαζί και οι τρεις. Εσύ -μόνο λιγάκι, γιατί δεν έκανε-, εγώ και ο φωτογράφος Βασίλης Μαθιουδάκης. Και μετά αρχίσαμε να γνωρίζουμε περιοχές της ζωής σου, βιβλία ολόκληρα, γεμάτα από το πνεύμα σου και τη διεισδυτική ματιά σου.
Ξεκίνησες λέγοντας: «Το πρωί είδα ένα όνειρο, ότι ήμουν σε ένα καράβι. Προσπαθούσα να επικοινωνήσω με τη Μαρίνα (Λαχανά) να σε ειδοποιήσει να μην έρθεις σπίτι και περιμένεις. Σε έψαχνα. Εψαχνα να βρω πού θα κάνει πρώτη στάση το καράβι, να κατεβώ να δω πώς θα σε βρω. Κι αν ήταν δυνατόν να νοικιάσω αεροπλάνο να έρθω για να μη στεναχωρηθείς. Τόση αγωνία είχα». «Το βράδυ, Κυριακή μου, θα δω τον Σταύρο (Ξαρχάκο), έχει σήμερα γενέθλια, θα τα γιορτάσουμε μαζί. Είμαι χαρούμενος, ο Σταύρος σκέφτεται να κάνει μια σχολή τραγουδιού ρεμπέτικου ή λαϊκού στη Σύρα. Είμαι πολύ χαρούμενος…».
«Η Αγγελική η αδερφή μου ήταν πολύ μεγάλη προσωπικότητα, καλύτερη ποιήτρια από μένα. Τη βλέπω συνεχώς αμίλητη στον ύπνο μας. Βλέπω επίσης συνεχώς τη μητέρα μου, τον αδερφό μου και τη γιαγιά μου. Σπάνια τον πατέρα μου. Η μητέρα μας ήταν ο άξονας γύρω από τον οποίο γυρνούσαμε όλα τα παιδιά. Στα όνειρά μου μιλάει χωρίς να ανοίγει το στόμα της. Είμαστε σε μια κατάσταση εκεί, που να ακούμε τι μας λένε χωρίς να ανοίγουν το στόμα τους. Ακούω όσα σκέφτεται η μητέρα μου».
«Με κατηγόρησαν γιατί έδωσα στιχάκια σε “μη ποιοτικούς” καλλιτέχνες, μη με μπλέκετε με αυτά, όπως είπε και ο Τσαρούχης: εγώ τους θεωρώ όλους πελάτες μου». «Τραγουδάω μόνος μου πρώτα τους στίχους που γράφω και μετά τα δίνω. Ητανε λάθος, ρε παιδί μου, που δεν έμαθα μουσική, το λέγαμε συνέχεια με τη μητέρα μου».
Λυπάμαι που δεν χωράνε άλλα εδώ, κάποια στιγμή όμως θα γράψω όσα δεν έβαλα, αλλά το σημαντικό είναι ότι οι στίχοι σου θα είναι μαζί μας πάντα. Κι εσύ, Μάνο μου, κύριε Μάνο Ελευθερίου, είναι πολύ σκληρό για μας αυτό το τελευταίο αντίο.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας