Αν θυμηθούμε -όπως την είχαν αποκάλυψει τα Wikileaks- τη συζήτηση που είχε γίνει τον Μάρτιο του 2016 μεταξύ του Πολ Τόμσεν (πρώην εκπροσώπου στην Ελλάδα και νυν διευθυντή του ΔΝΤ επί των Ευρωπαϊκών Υποθέσεων), της Ντέλια Βελκουλέσκου (εκπροσώπου του Ταμείου στο κουαρτέτο για την Ελλάδα) και της Ιβα Πέτροβα (υπεύθυνης της τεχνικής ομάδας του Ταμείου), το πρώτο που καταλαβαίνουμε είναι ότι δεν υπάρχει καμία απολύτως στέρεη πρόβλεψη για την πορεία της ελληνικής οικονομίας παρά μόνο ένα παιχνίδι απέκδυσης ευθυνών μεταξύ ΔΝΤ και Ε.Ε. -κυρίως μεταξύ ΔΝΤ και Λέσχης του Βερολίνου- για την πλήρη αποτυχία των προγραμμάτων διάσωσης.
Το δεύτερο είναι ότι το Ταμείο, ως μη όφειλε από τον θεσμικό του ρόλο, παίζει πολιτικά παιχνίδια ανοίγοντας πολιτικούς-εκλογικούς κύκλους. Το τρίτο είναι ο κυνισμός με τον οποίο ο υποτιθέμενος κήρυκας του νεοφιλελεύθερου υποδείγματος ανάπτυξης και οικονομικής αρετής συμπεριφέρεται σαν τον τελευταίο ανορθολογικό δεισιδαίμονα φύλαρχο, που πιστεύει ότι τα έθιμα της φυλής του αποτελούν νόμους της φύσης. Αν δεν ήταν τόσο επικίνδυνοι για την Ελλάδα, θα λέγαμε απλά ότι πρόκειται για ανόητους. Ομως είναι οι θεσμικοί δανειστές μας.
Η κατάσταση αυτή επιβεβαιώθηκε από τα πρακτικά της θυελλώδους συνεδρίασης του Eurogroup της 22ας Μαΐου, όπου ο μεν Πολ Τόμσεν αρνήθηκε να δώσει στην Ε.Ε. τον ποθούμενο χρησμό βιωσιμότητας του χρέους και ο δε υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, άρχισε να διαβάζει την απόφαση του Μαΐου του 2016 και να υποστηρίζει αυτό που όλοι ήξεραν: ότι από την πλευρά τουλάχιστον της Γερμανίας -και πάντως όχι πριν από τις γερμανικές εκλογές- δεν πρόκειται να γίνει δεκτή καμία συζήτηση για μείωση του ελληνικού χρέους.
Η αποτυχία μεταφέρθηκε στο επόμενο Eurogroup, με τον Σόιμπλε να επιμένει: «Δεν είμαι πολύ αισιόδοξος ότι τα πράγματα θα βελτιωθούν και ότι θα βρούμε καλύτερη λύση από τη σημερινή. Να μάθετε το μάθημά σας, ότι πρέπει να παραμένουμε σε αυτά που έχουμε συμφωνήσει και να μην προσπαθούμε να αλλάξουμε τη ρητορική με δημόσιες δηλώσεις. Είμαι πραγματικά απογοητευμένος, γιατί μερικοί από μας μετακινήθηκαν περισσότερο από την εντολή (mandate) για να βρούμε λύση και τώρα αποτύχαμε. Λυπάμαι».
Στην πραγματικότητα η Ελλάδα και έμαθε το μάθημά της και απέτυχε. Το ΔΝΤ και το Βερολίνο πέτυχαν. Πέτυχαν πάνω στην αποτυχία που έστρωσαν για την Ελλάδα στον βαθμό που τα δάνεια όχι μόνο διέσωσαν τις ευρωπαϊκές τράπεζες -γερμανικές και γαλλικές-, οι οποίες είχαν δανείσει προ του 2010 απερίσκεπτα το Ελληνικό Δημόσιο, αλλά επί της ουσίας ενίσχυσαν τη θέση τους στις ευρωπαϊκές εξελίξεις ενισχύοντας το χρέος που επεβλήθη στον ελληνικό λαό, εμποδίζοντας κάθε πιθανότητα ανάπτυξης της οικονομίας και μείωσης της ανεργίας μέσω εγχώριων και ξένων επενδύσεων σε κατάσταση υπερχέωσης, ανακυκλώνοντας τις υφεσιακές καταστάσεις.
Βέβαια θα μετακυλίουν τις όποιες αποφάσεις για το χρέος φροντίζοντας να διατηρούν την ελληνική υπόθεση έστω στην εντατική γιατί, εκτός από την επιχείρηση μετατροπής αυτού του θεσμικού χρέους σε ιδιωτικό, γνωρίζουν πολύ καλά ότι η αποτυχία μιας κάποιας λύσης θα ισοδυναμούσε με απόφαση των θεσμικών πιστωτών να χρεοκοπήσουν τους εαυτούς τους.
Ετσι, για ακόμη μία φορά, το κουαρτέτο συνεχίζει τη ίδια αδιέξοδη πίεση προς την ελληνική κυβέρνηση να λάβει μέτρα και να προχωρήσει σε «μεταρρυθμίσεις» που δεν έχουν τίποτα να μεταρρυθμίσουν.
Για ακόμα μία φορά υπονομεύουν εν γνώσει τους την πολιτική σταθερότητα (την οποία κατά τα λοιπά επιζητούν διακαώς), αφού για τον μεσοπρόσθεσμο και τον μακροπρόθεσμο ορίζοντα οδηγούν την κοινωνία και την οικονομία σε ασφυξία που υπονομεύει τις δυνατότητες της χώρας στις όποιες μελλοντικές προσπάθειές της σταθερότητας και της ανάκαμψης.
Για ακόμα μία φορά επανέρχεται στην ατζέντα το έμμονο σχέδιο του Γερμανού υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε για Grexit και άρα για περαιτέρω επώδυνες νομισματικές υποτιμήσεις.
Ο εφιάλτης της ελληνικής κοινωνίας έχει πολλά πρόσωπα, ξένα και ντόπια –όπως και στο παρελθόν. Στο εσωτερικό απουσιάζει οποιαδήποτε μορφή πολιτικής φαντασίας, συνεννόησης και πραγματιστικής τόλμης, με αποτέλεσμα οι πολίτες να σύρονται κουρασμένοι, απέλπιδοι, χωρίς πυξίδα και ορατό μέλλον, από την κοροϊδία στην ταπείνωση και από κει στο μετανεωτερικό ευρωπαϊκό τίποτα –τη βιωμένη απώλεια οποιασδήποτε δράσης ή εύλογου στόχου αφού τα πάντα είναι ρευστά και απρόβλεπτα.
Η Ευρώπη από την πλευρά της στήνει μηχανές που υπονομεύουν τις ιστορικές συνισταμένες της συγκρότησής της μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο ενόσω το σκηνικό του Μεσοπολέμου είναι ήδη ενεργό: νατιβισμοί, εθνικές πικρίες, καχυποψίες, αίσθημα συλλογικής καχεξίας, ύφεση, ανεργία, αποπληθωρισμός και υπερχρέωση.
Ηθικό δίδαγμα σε αυτήν την ιστορία δεν υπάρχει. Εχει λεχθεί ότι αν δεν υπήρχαν οι δανειστές και οι δανειζόμενοι, η ανθρωπότητα θα ζούσε ακόμη σε σπηλιές. Επίσης έχει εδραιωθεί μια αντίληψη φερμένη από τους ριζοσπάστες του 18ου και 19ου αιώνα στη μετανεωτερική Αριστερά ότι για τη μοίρα της ανθρωπότητας, και βεβαίως για τις αναπηρίες της, υπάρχουν εύκολες λύσεις. Ούτε το ένα, ούτε το άλλο.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας