«Απαραίτητη η ανάδειξη μιας νέας συμμαχίας»

● Ο Αλέκος Παπαδόπουλος πρόσφατα επισήμανε ότι η κυβέρνηση, για να εμφανίσει μείωση του δημόσιου χρέους, δανείζεται με repos δεκάδες δισ. ευρώ και από τα διαθέσιμα των ασφαλιστικών ταμείων, δηλαδή εισφορές των εργαζομένων και των συνταξιούχων, ερήμην των εκπροσώπων τους. Είναι νόμιμο και πολιτικά ανεκτό αυτό;

Στα δημοσιονομικά της χώρας υπάρχουν αναμφίβολα θεατές και αθέατες πλευρές. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, γνωρίζοντας τα προβλήματα που έχουν προκληθεί εξαιτίας της αλόγιστης πολιτικής που ακολούθησε, επιχειρεί να συγκαλύψει τη σκληρή πραγματικότητα. Η προσπάθεια εξωραϊσμού στην οποία καταφεύγει σε καμιά περίπτωση δεν μεταβάλλει τα αδιάψευστα δεδομένα. Ούτε βέβαια δείχνει κάποια στοιχειώδη επίγνωση για τις επιζήμιες επιλογές της.

Επειδή όμως η πράξη είναι το μοναδικό κριτήριο της αλήθειας, εύκολα διαπιστώνουμε ότι το χρέος έχει ξεπεράσει τα 400 δισεκατομμύρια ευρώ. Ουσιαστικά είναι το υψηλότερο το οποίο εμφανίζει η χώρα μετά τη συμμετοχή της στην ΟΝΕ.

Την ίδια στιγμή το πραγματικό έλλειμμα είναι της τάξης των 4,7 δισεκατομμυρίων ευρώ. Εντούτοις η κυβέρνηση αποσιωπά όλες τις δυσμενείς εξελίξεις ενόψει εκλογών. Προκειμένου δε να δημιουργήσει ένα ευνοϊκό κλίμα για την ίδια, αποκρύπτει τα πραγματικά στοιχεία, καλυπτόμενη πίσω από το πρωτογενές πλεόνασμα των 2,73 εκατομμυρίων ευρώ.

● Η κατάσταση που περιγράφετε αμφισβητεί την εικόνα που εμφανίζει η κυβέρνηση. Πιστεύετε ότι ενέχει πραγματικούς κινδύνους για νέες περιπέτειες;

Το ενδεχόμενο να οδηγηθούμε σε νέα κρίση χρέους είναι υπαρκτό, μιας και τα περιθώρια δανεισμού έχουν στενέψει. Οι κυβερνητικές μεθοδεύσεις με τα διαθέσιμα των ασφαλιστικών ταμείων, προκειμένου να εμφανιστεί μείωση χρέους, κάθε άλλο παρά νόμιμες είναι. Απεναντίας, συνιστούν μια πράξη που πολιτικά και ηθικά εκθέτει ανεπανόρθωτα τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Οι πρόσφατες παρεμβάσεις του Κώστα Σημίτη και του Αλέκου Παπαδόπουλου κονιορτοποίησαν την επιχείρηση ωραιοποίησης στην οποία επιδίδεται η κυβέρνηση.

Αλλωστε αξίζει να σας υπενθυμίσω ότι ο πρώην πρωθυπουργός ήταν εκείνος που, μιλώντας στη Βουλή το 2008, δεν έκρουσε μόνο τον κώδωνα του κινδύνου, αλλά προέβλεψε και την προσφυγή στο ΔΝΤ εξαιτίας του υπέρογκου ελλείμματος το οποίο είχε ανεβάσει στα ύψη η νεοκαραμανλική κυβέρνηση.

● Μιλάτε για «κίνημα συνταξιούχων και ηλικιωμένων», όπως είναι και ο τίτλος του τελευταίου σας βιβλίου, με άξονα το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, το οποίο έχει υποστεί αλλεπάλληλες «μεταρρυθμίσεις - απορρυθμίσεις» εδώ και δύο δεκαετίες. Ποια πραγματική μεταρρύθμιση μπορεί να ενώσει τους σημερινούς συνταξιούχους με τους νέους, που πορεύονται με την πεποίθηση ότι ίσως δεν πάρουν ποτέ σύνταξη;

Το σύστημα της κοινωνικής ασφάλισης είναι ο πιο σκληρός δείκτης της υστέρησης της χώρας. Οι ανεπάρκειές του, οι στρεβλώσεις του, τα δομικά του προβλήματα, καθώς και τα διαρθρωτικά του ελλείμματα συνιστούν τροχοπέδη για την ανάπτυξη και ευημερία του τόπου. Επιτείνουν τις κοινωνικές ανισότητες. Αντιστρατεύονται την επιβεβλημένη αρχή των ίσων ευκαιριών. Ως εκ τούτου το ασφαλιστικό έχει αναδειχθεί στο κορυφαίο πολιτικό πρόβλημα του τόπου.

Αποκτά και εθνική πλέον διάσταση, εξαιτίας των δημογραφικών αλλαγών. Η Ελλάδα γηράσκει. Οπως φαίνεται, δεν έχουμε συνειδητοποιήσει το σημαντικό αυτό γεγονός. Οι αποκαλούμενες μεταρρυθμίσεις δεν είναι τίποτα άλλο από απλά μερεμέτια ενός προβληματικού και μη βιώσιμου ασφαλιστικού συστήματος. Ουσιαστικά εξυπηρετούν κοντόφθαλμες επιδιώξεις και σε πολλές περιπτώσεις υπαγορεύονται από στενές πελατειακές και συντεχνιακές σκοπιμότητες. Εξ ου και οι κατά καιρούς προωθούμενες μεταρρυθμίσεις είναι συνώνυμες των απορρυθμίσεων.

Η αλήθεια είναι ότι στερούμαστε πραγματική μεταρρύθμιση. Υπήρξαν προσπάθειες, οι οποίες όμως έμειναν μετέωρες. Είτε γιατί αποτέλεσαν αντικείμενο ενός αδυσώπητου κομματικού ανταγωνισμού, είτε διότι δεν είχαν προετοιμαστεί σωστά, με συνέπεια οι αντιδράσεις που είχαν προκληθεί να εστιάζονται σε κάποιες μονομέρειες.

Πεποίθησή μου είναι ότι χρειάζεται ένα αυθεντικό και αυθύπαρκτο κίνημα συνταξιούχων και ηλικιωμένων, δίχως κομματικές χειραγωγήσεις, που θα προτάξει την ανάγκη για βαθιές και ουσιαστικές τομές στον μεγάλο ασθενή του τόπου: στο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης. Και, το κυριότερο, να στηρίζεται στη διαγενεακή αλληλεγγύη, τώρα που η κυβέρνηση της Ν.Δ. ναρκοθετεί το μέλλον της νέας γενιάς, φορτώνοντάς της στην πλάτη τα τρομακτικά ελλείμματά της, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά.

● Ανήκετε στη γενιά του αντιδικτατορικού αγώνα και του Πολυτεχνείου, είστε αφοσιωμένος σοσιαλδημοκράτης και ως νομικός έχετε δουλέψει σταθερά με την πλευρά της εργασίας. Ποιες είναι κατά τη γνώμη σας οι δυο-τρεις κορυφαίες προτεραιότητες για την αποκατάσταση της ζημιάς που έχουν υποστεί εργαζόμενοι, συνδικάτα, συνταξιούχοι από τα μνημόνια και τη διακυβέρνηση Μητσοτάκη;

Η χρεοκοπία της χώρας το 2008-2009 και η συνακόλουθη οικονομική κρίση προκάλεσαν τεράστια κοινωνικά ρήγματα. Επληξαν δραστικά τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους. Τα μνημόνια, που ήταν η επακόλουθη συνέπεια των ανεύθυνων, τυχοδιωκτικών και παλαιοκομματικών πολιτικών της κυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή, ήταν μια μεγάλη περιπέτεια. Η έξοδός μας απ’ αυτά μας επιτρέψει να χαράξουμε και να ακολουθήσουμε νέους δρόμους προκειμένου να αποκατασταθεί η κοινωνική ισορροπία, να αντιμετωπιστούν οι ζημιές που προκλήθηκαν.

Και το κυριότερο, μετά μάλιστα και την πολιτικάντικη διακυβέρνηση Μητσοτάκη, να επικρατήσουν εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις που πρεσβεύουν την ανάγκη καταπολέμησης των κοινωνικών ανισοτήτων. Ως εκ τούτου, όλοι μας θα κριθούμε αν επιδείξουμε την απαιτούμενη ανταπόκριση για προγραμματικές συγκλίσεις που θα εδράζονται στη ζωτική προτεραιότητα για μια κοινωνία αλληλεγγύης και ίσων ευκαιριών.

● Είστε υποψήφιος σε μια περιοχή της Αθήνας αρκετά ετερόκλητη κοινωνικά και οικονομικά. Ποιο είναι το ζήτημα που βλέπετε να συνθέτει και να κυριαρχεί στις αγωνίες των πολιτών της περιοχής; Εχετε κάποια ιδιαίτερη ανησυχία για τις επιπτώσεις της φαραωνικής επένδυσης στο Ελληνικό;

Πράγματι ο Νότιος Τομέας είναι ο καθρέφτης μια ετερόκλητης ελληνικής κοινωνίας. Δείχνει την ταξική, κοινωνική και οικονομική ανισομέρεια. Ταυτόχρονα όμως μας βοηθά να καταλάβουμε ότι η υπέρβαση της υστέρησης απαιτεί πολιτικές που θα συνθέτουν δίκαια και ισομερώς τις επιδιώξεις όλων των κοινωνικών και επαγγελματικών ομάδων. Αλλά και να έχουν στο επίκεντρό τους τη μέριμνα για τη νέα γενιά, που βιώνει τις επιπτώσεις της αδιαφορίας για τις αγωνίες και τις ανάγκες της. Και βέβαια τη φροντίδα για τους συνταξιούχους και τους ηλικιωμένους, που πρέπει να ζουν με αξιοπρέπεια και σεβασμό.

Η επένδυση στο Ελληνικό για την οποία με ρωτάτε είναι ένα εγχείρημα που δεν μπορεί παρά να βρίσκεται σε αρμονία με την αναβάθμιση της ζωής των κατοίκων της ευρύτερης περιοχής, με τη γενικότερη ανάπλαση του παραλιακού μετώπου, που δεν παύει να είναι ένα ξεχωριστό συγκριτικό πλεονέκτημα για ολόκληρη την Αττική. Η αποκαλούμενη Αθηναϊκή Ριβιέρα μπορεί να αποτελέσει έναν πολλαπλό πόλο αναφοράς, ενισχύοντας σημαντικά την οικονομική και εμπορική δραστηριότητα όλων των περιοχών που γειτνιάζουν με το Ελληνικό.

Ετσι δημιουργούνται εστίες αναπτυξιακών πρωτοβουλιών, προσφέρονται νέες θέσεις εργασίας και το κυριότερο καταλύονται τα ταξικά σύνορα με τη δυνατότητα ισόρροπης ανάπτυξης, αλλά και την ελεύθερη πρόσβαση των πολιτών. Και κάτι άλλο εξίσου σημαντικό: διασφαλίζονται ανταποδοτικά οφέλη για τους δήμους.

● Λίγα 24ωρα πριν από τις εκλογές και πέρα από όσα καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις ή οι «επενδυτικοί οίκοι» και οι «αγορές», τι πιθανότητες δίνετε για μια εναλλακτική, προοδευτική διακυβέρνηση από την επόμενη Βουλή;

Η μάχη της κάλπης είναι δύσκολη. Το αποτέλεσμα των εκλογών θα το καθορίσουν πολλοί παράγοντες τους οποίους οφείλουμε να συνυπολογίσουμε. Η ψήφος των νέων, το ποσοστό της αποχής. Και ασφαλώς τι απάντηση θα δώσουν οι ψηφοφόροι στο δίλημμα της διακυβέρνησης. Θέλω να πιστεύω ότι η αξία και η χρησιμότητα του ΠΑΣΟΚ θα καθορίσουν τις επιλογές των εκλογέων. Το φόβητρο περί ακυβερνησίας, που χρησιμοποιεί ο Μητσοτάκης, δεν θα επηρεάσει το εκλογικό σώμα.

Θεωρώ απαραίτητη την ανάδειξη μιας νέας κοινωνικής και πολιτικής συμμαχίας, που θα στηρίζεται στη συνεργασία των προοδευτικών, εκσυγχρονιστικών και μεταρρυθμιστικών δυνάμεων του τόπου. Οι αυτοδύναμες κυβερνήσεις το μόνο που προσφέρουν είναι η αυταρέσκεια, η αλαζονεία και η αίσθηση της παντοδυναμίας, που οδηγούν σε αυταρχισμό, αντιδημοκρατικές πρακτικές, πελατειακές πολιτικές και στην κομματοκρατία.