Ο χαμένος τα... ξαναπαίρνει όλα!

Πριν από μόλις δύο μήνες, στις 29 Μαΐου, όλα έδειχναν πως ο Πέδρο Σάντσεθ είχε «τελειώσει» πολιτικά. Το Σοσιαλιστικό (κατ’ όνομα πάντα) κόμμα του, το PSOE, είχε μόλις συντριβεί στις τοπικές και περιφερειακές εκλογές και ο «ωραίος Πέδρο» δεν είχε άλλη επιλογή από την προκήρυξη πρόωρων εκλογών, όπου οι πάντες πίστευαν πως η Δεξιά θα σάρωνε ξανά και θα έβαζε οριστική ταφόπλακα όχι μόνο στην πρωθυπουργία του, αλλά και στην πολιτική του καριέρα, μόλις στα 51 του χρόνια. Πολλοί μάλιστα, εντός και εκτός PSOE, αμφισβήτησαν τότε την απόφασή του να τα παίξει όλα για όλα μέσα στο κατακαλόκαιρο, υποστηρίζοντας ότι έπρεπε να κρατηθεί με νύχια και με δόντια στην εξουσία για άλλους πέντε μήνες. Αλλά εκείνος έριξε τη ζαριά του και, όπως όλοι είδαμε την περασμένη Κυριακή, κέρδισε... χάνοντας! Και παραμένει μέχρι νεωτέρας πρωθυπουργός, επιβεβαιώνοντας ότι, εκτός από όμορφος, είναι και τυχεράκιας – ένας... Γκαστόνε της ευρωπαϊκής πολιτικής.

Τον βοήθησαν βέβαια, άθελά τους, και οι αντίπαλοί του - και ιδιαίτερα το Λαϊκό Κόμμα (PP) του Αλμπέρτο Νούνιεθ Φεϊχό. Που, ενώ ήταν «καβάλα στ’ άλογο» και είχε σίγουρη την πρωτιά, κατάφερε να τρομάξει τους δημοκράτες Ισπανούς –ακόμα και μέσα στις τάξεις του– φλερτάροντας ανοιχτά με το ακροδεξιό, ρατσιστικό, μισογυνικό Vox και δηλώνοντας εκ των προτέρων πως ήταν έτοιμο να σχηματίσει κυβέρνηση με τους βρικολακιασμένους νοσταλγούς του «καουντίγιο» Φράνκο. Ουσιαστικά ο Φεϊχό πόνταρε σε μια μεγάλη εκλογική άνοδο του Vox, που προφήτευαν οι δημοσκόποι, για να αποκτήσουν παρέα τη φευγαλέα πλειοψηφία των 176 εδρών. Αμ δε(ν)! Το Vox «πάτωσε» σε σχέση με τις προβλέψεις, παίρνοντας μόνο 33 έδρες - κι αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η πρωτιά του PP και οι 136 έδρες που εξασφάλισε δεν αξίζουν ούτε... πεσέτα, αφού κανένα από τα άλλα κόμματα δεν πρόκειται να συνεργαστεί μαζί του(ς). Μιλάμε, δηλαδή, για τον ορισμό της πύρρειας νίκης.

Αντίθετα, ο δεύτερος αλλά διόλου καταϊδρωμένος Σάντσεθ είναι ο πραγματικός νικητής, αφού χάρη στους... βρικόλακες που προαναφέραμε, αλλά και την εν πολλοίς αποτυχημένη προσπάθεια των αντιπάλων του να τον δαιμονοποιήσουν φορτώνοντάς του προσωπικά την ευθύνη για όλα τα δεινά της Ισπανίας, με τις τραβηγμένες από τα μαλλιά κατηγορίες περί «σαντσισμού», κατάφερε να επανασυσπειρώσει τους απογοητευμένους ψηφοφόρους του PSOE και να πάρει 122 έδρες, που μάλιστα είναι πιθανόν να αυξηθούν, όταν προσμετρηθούν και οι περίπου 2,4 εκατομμύρια επιστολικές ψήφοι. Ταυτόχρονα, η αριστερή συμμαχία Sumar, στην οποία ουσιαστικά... μεταμορφώθηκε το πολιτικά εξαντλημένο Unidas Podemos, πήρε άλλες 31 έδρες. Που σημαίνει πως, αν ο Σάντσεθ τα βρει με τα μικρότερα περιφερειακά κόμματα ή έστω εξασφαλίσει την ανοχή τους, μπορεί να κυβερνήσει για καιρό, ακόμη και για άλλα τέσσερα χρόνια, χωρίς νέα προσφυγή στις κάλπες!

Φυσικά τίποτε δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο – το παζάρι με τον Κάρλες Πουτζντεμόν, τον αυτοεξόριστο ηγέτη των Καταλανών αυτονομιστών και «ρυθμιστή» των εξελίξεων, θα είναι ιδιαίτερα δύσκολο για τον Σάντσεθ, που είναι αναγκασμένος να ακροβατεί στην κόψη του ξυραφιού στο καυτό θέμα των καταλανικών και βασκικών βλέψεων για μελλοντική ανεξαρτησία. Ταυτόχρονα, ακόμη κι αν καταφέρει το PSOE να σχηματίσει μια νέα πολυσυλλεκτική κυβέρνηση, οι προκλήσεις που περιμένουν τον ηγέτη του είναι μεγάλες - ιδίως στην οικονομία, όπου παρά τα τολμηρά, φιλολαϊκά μέτρα που πήρε η κυβέρνηση PSOE-Podemos (αύξηση του κατώτατου μισθού, χαμηλότερες τιμές στα ενοίκια, καλύτερες συμβάσεις στην αγορά εργασίας, επιδοματικές ενισχύσεις για τις φτωχότερες οικογένειες, αλλά και κυβερνητικό «πλαφόν» στην τιμή του ρεύματος και άλλων βασικών αγαθών), οι αυξήσεις στο κόστος ζωής είναι συνεχείς και η ανεργία καλπάζει, έχοντας φτάσει και πάλι το 12,7%, το υψηλότερο ποσοστό στην Ε.Ε.

Ο,τι και να γίνει όμως, ο «ωραίος Πέδρο», όπως τον αποκαλεί ο Τύπος, απέδειξε και πάλι πως είναι ο μεγαλύτερος πολιτικός survivor ή ακριβέστερα... sobreviviente της ευρωπαϊκής πολιτικής. Όπως έγραψε και ο Νταβίντ Τόρες, ένας αρθρογράφος της δημοφιλούς ιστοσελίδας Publico, ο Σάντσεθ -που οι εχθροί του τον φωνάζουν απαξιωτικά «El Perro Sanxe», δηλαδή «σκύλο»- απέδειξε πως η ισπανική παροιμία «nunca des por muerto al perro», δηλαδή ποτέ μην ξεγράφεις κάποιον πριν την ώρα του, είναι γραμμένη κυριολεκτικά γι’ αυτόν. Στη χειρότερη περίπτωση, αν σε λίγους μήνες καταρρεύσουν οι συνομιλίες με τον Πουτζντεμόν, θα προκηρύξει πάλι εκλογές, τις... έκτες σε οκτώ χρόνια. Και πού ξέρεις, με τη ρέντα που έχει, μπορεί και να τις κερδίσει! Μέχρι τότε πάντως θα παραμείνει πρωθυπουργός, έστω και υπηρεσιακός, και θα σπάει πλάκα με την τσαντίλα των εχθρών του...

Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που ο παλιός μπασκετμπολίστας καταφέρνει να γυρίσει μια φαινομενικά χαμένη παρτίδα: το έκανε και το 2016, όταν μετά την ήττα στις εκλογές και την άρνησή του να διευκολύνει -δια της αποχής στην κρίσιμη ψήφο εμπιστοσύνης- την ανάληψη της εξουσίας από τον Ραχόι, τον «παραίτησαν» από την ηγεσία οι «βαρόνοι» του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Αλλά ο επίμονος Σάντσεθ δεν έκατσε στ’ αυγά του: αφού παραιτήθηκε από βουλευτής, για να μην αναγκαστεί να ακολουθήσει την κομματική γραμμή, «όργωσε» επί μήνες με το αμάξι του ολόκληρη την Ισπανία, συναντώντας αμέτρητα στελέχη και μέλη της κομματικής βάσης και οργανώνοντας με υπομονή μυρμηγκιού την ολική επαναφορά του. Και η τύχη βοηθά τους τολμηρούς: τον Μάιο του 2017 κατατρόπωσε τη Σουσάνα Ντίαθ στις εσωκομματικές εκλογές και έναν χρόνο αργότερα εκμεταλλεύτηκε το τεράστιο σκάνδαλο δωροληψίας με τα «μαύρα ταμεία» της κυβέρνησης Ραχόι και τις απευθείας αναθέσεις δημόσιων συμβολαίων, για να τον ρίξει με μια εύστοχη πρόταση μομφής και να γίνει αυτός πρωθυπουργός!

Γιατί τον επιλέξαμε

Γιατί κατάφερε να γυρίσει σε χρόνο-ρεκόρ το εις βάρος του κλίμα και να παραμείνει πρωθυπουργός, εμποδίζοντας την άνοδο της ισπανικής (Ακρο-)Δεξιάς στην εξουσία.