Το πρόβλημα της χώρας είναι πολιτικό και έχει διαπιστωθεί εδώ και πολύ καιρό. Εδράζεται στην αδυναμία διαμόρφωσης μιας πολιτικής πρότασης που θα αντιμετώπιζε το τέλμα δεκαετιών και θα οδηγούσε σε μια νέα εποχή. Αλλά τι σημαίνει αυτό; Για να αντιληφθούμε καλύτερα και πιο ολοκληρωμένα το θέμα, χρειάζεται να ανατρέξουμε στο παρελθόν. Οχι μόνο στο πρόσφατο αλλά και στο πιο μακρινό. Κι αυτή η αναδρομή οδηγεί σε ορισμένα αμείλικτα και πολύ δυσάρεστα συμπεράσματα.
Στην αρχή της δεκαετίας του 1980, η Ελλάδα εντάχθηκε στην ΕΟΚ και, με την έναρξη του νέου αιώνα, στη ζώνη του ευρώ. Υποτίθεται έτσι θα άνοιγαν οι ορίζοντες της ανάπτυξης, καθώς θα γινόταν μέλος μιας τεράστιας αγοράς και ενός ισχυρού νομίσματος. Δεν συνέβη τίποτα από όλα αυτά. Αντίθετα, συρρικνώθηκε απελπιστικά η αγροτική παραγωγή της, καταστράφηκε η βιομηχανία της και από χώρα-παραγωγός προϊόντων –έστω μικρή– έγινε χώρα-παραγωγός υπηρεσιών και διάδρομος διαμετακομιστικού εμπορίου. Αν και εξαρτημένη από τα γεννοφάσκια της, η εξάρτησή της θέριεψε και βάθυνε ακόμα περισσότερο.
Στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού καταμερισμού εργασίας που ευνοεί τις πιο ισχυρές χώρες, η Ελλάδα προσδέθηκε τόσο πολύ στο άρμα αυτών των χωρών, ώστε να μην μπορεί να σταθεί μόνη της ούτε για λίγες ώρες. Στην πραγματικότητα μετατράπηκε σε μια επαρχία της Ε.Ε. Οι συνέπειες αυτής της εξέλιξης είναι γνωστές, με κορυφαία την κρίση χρέους τη δεκαετία 2009-2018 και την πλήρη απαξίωση του πολιτικού συστήματος που, στο πλαίσιο των μνημονίων, ουσιαστικά ομοιογενοποιήθηκε. Αυτή η κρίση συνεχίζεται ώς σήμερα.
Τα δημόσια οικονομικά είναι περιορισμένα και ελεγχόμενα από εξωχώριους μηχανισμούς ισχυρών εταίρων. Τα περιθώρια κοινωνικών πολιτικών έχουν εξατμιστεί. Η δυνατότητα διαμόρφωσης πολιτικών ρήξης με το κατεστημένο έχουν καταστεί ανέφικτες. Στην πραγματικότητα, μια κρατική και πολιτική γραφειοκρατία αναπαράγει τον εαυτό της σε διαρκώς χειρότερες εκδοχές και ένα παρασιτικό οικονομικό κατεστημένο συνεχίζει να θησαυρίζει από παρασιτική οικονομική δραστηριότητα.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες διαμορφώθηκε ένα πολιτικό σύστημα, το οποίο διαρκώς απαξιώνεται στην κοινωνία και απονομιμοποιείται από αυτήν. Χαρακτηριστική απόδειξη η τεράστια αποχή των ευρωεκλογών και οι δημοσκοπικές επιδόσεις των κυβερνητικών κομμάτων που μόλις μετά βίας εκφράζουν το 1/3 του εκλογικού σώματος. Τίποτα το θετικό δεν αναμένεται, αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση. Υπάρχει όμως πολιτική δύναμη να κάνει τις ρήξεις που απαιτούνται;
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας