Αγαπημένος μύθος της εποχής της κρατικής χρεοκοπίας και των μνημονίων ήταν το περίφημο «μαζί τα φάγαμε», του μακαρίτη Θ. Πάγκαλου. Ο μύθος αφορούσε πρωτίστως τους πολλούς δημόσιους υπαλλήλους, τις υποτιθέμενες υπέρογκες αμοιβές τους, την τεράστια απόσταση που τους χώριζε από τους μισθούς του ιδιωτικού τομέα.
Διόλου τυχαία, οι πρώτοι που υπέστησαν περικοπές, με το πρώτο κιόλας μνημόνιο, ήταν οι δημόσιοι υπάλληλοι. Οι μισθωτοί του δημόσιου τομέα που εξαρτώνταν πάντα από την καλή (εκλογική) θέληση κάθε κυβέρνησης, που ποτέ δεν είχαν υπογράψει συλλογική σύμβαση και ο μισθός τους «χτιζόταν» με ευκαιριακά και υπό αίρεση επιδόματα και επιμίσθια.
Το δεύτερο μνημόνιο, όμως, έφερε τη χαριστική βολή. Η κατάργηση των «δώρων» και του επιδόματος αδείας, του 13ου και 14ου μισθού, σε δημόσιους υπαλλήλους και συνταξιούχους προκάλεσε μείωση-σοκ σχεδόν 20% στις πραγματικές αμοιβές των δημόσιων υπαλλήλων.
Αυτό προβλήθηκε -τάχα- ως πράξη δικαιοσύνης έναντι των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα και ως «ερμηνεία» της υπερχρέωσης της χώρας, αν και η ψαλίδα της ανισότητας μεταξύ των εργαζομένων ήταν γελοία ασήμαντη μπροστά στην εισοδηματική ψαλίδα μεταξύ μισθωτών και υπερπλουσίων, «επενδυτών», ραντιέρηδων ή παρασίτων του δημόσιου ταμείου.
Δεκαπέντε χρόνια μετά το πρώτο μνημόνιο, αποκαλύπτεται η απάτη των μνημονιακών κυβερνήσεων, των «μενουμευρώπη» και των ποικίλων συμμάχων τους, ζαλισμένων από τη συχνή αλλαγή στρατοπέδων. Πολύ λίγο μετά τη στοχοποίηση των δημόσιων υπαλλήλων, ήταν τα 3 εκατομμύρια των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα που θεωρήθηκαν εμπόδιο στην ανάκαμψη της χώρας και «τιμωρήθηκαν» με κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και μείωση του κατώτατου μισθού.
Στην πραγματικότητα, η μνημονιακή «συμμόρφωση» της χώρας δεν έκανε καμιά διάκριση μεταξύ μισθωτών του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Της ήταν και οι μεν και οι δε εξίσου απεχθείς. Ωστόσο, στον απολογισμό της δεκαπενταετίας που μεσολάβησε μπορούμε να μετρήσουμε την αντιστροφή της θέσης των μισθωτών δημόσιου και ιδιωτικού τομέα εις βάρος των πρώτων.
Οπως πιστοποιεί μελέτη του ΚΕΠΕ, συμβουλευτικού οργανισμού του κράτους εδώ και 70 χρόνια, οι δημόσιοι υπάλληλοι αμείβονται από 13% έως 18% χαμηλότερα από τους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα. Αλλά δεν υπάρχει ίχνος δικαιοσύνης σε αυτό. Ενώ οι μισθωτοί διαγκωνίζονται για το μερίδιο φτώχειας τους, στην κορυφή της πυραμίδας γίνεται πάρτι. Κερδών, κρατικών προμηθειών και ρεμούλας.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας