Ψάχνουν και ψάχνονται για το χρέος

Παρά το γεγονός ότι ο Αλέξης Τσίπρας επαναλαμβάνει τη συνεδριακή απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ, πως απαράβατη συνθήκη για την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση είναι η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους της, εντός της αξιωματικής αντιπολίτευσης στελέχη επαναφέρουν τη συζήτηση για την εξεύρεση ενός εναλλακτικού τρόπου απομείωσής του. Ο υπεύθυνος Οικονομικής Πολιτικής του κόμματος, Γιάννης Μηλιός, και ο Σπύρος Λαπατσιώρας, που συμμετέχει και στο Γραφείο Προϋπολογισμού του Κράτους στη Βουλή, έχουν εκδώσει μια εκτενή «“τεχνική λύση” για το πρόβλημα της υπερχρέωσης στη Ζώνη του Ευρώ (ΖτΕ)», η οποία «παρακάμπτει» το «κούρεμα» για μια σειρά λόγους.

Η σχετική πολυσέλιδη μελέτη υπογράφεται επίσης από τον Δημήτρη Σωτηρόπουλο, διδάσκοντα στον τομέα λογιστικής στη Σχολή Επιχειρήσεων του Ανοιχτού Πανεπιστημίου στο Λονδίνο, ενώ ο Γιάννης Μηλιός ανακοίνωσε ότι στις 13 Δεκεμβρίου θα διοργανώσει ημερίδα στο Cine Κεραμεικός, στην οποία θα παρουσιαστεί η συγκεκριμένη πρόταση με τη συμμετοχή και άλλων οικονομολόγων. Η... κινητικότητα όσον αφορά το ζήτημα του χρέους αποκτά ιδιαίτερο εσωκομματικό ενδιαφέρον, με δεδομένη την απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ να σχηματίσει μια ομάδα υπό τον Νίκο Χουντή με αντικείμενο τη διαπραγμάτευση με τους δανειστές, με τον πρώην ευρωβουλευτή να επισημαίνει στην «Εφ.Συν.» ότι αποτελεί «πολιτική απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ η διαγραφή χρέους».

Η όλη κατάσταση πάντως περιπλέκεται, καθώς, σύμφωνα με πληροφορίες, οι σχέσεις του καθ’ ύλην αρμόδιου για τα ζητήματα οικονομίας, Γιάννη Μηλιού, με τα υπόλοιπα μέλη της Οικονομικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ (Γ. Δραγασάκης, Ευ. Τσακαλώτος, Γ. Σταθάκης) έχουν «ψυχρανθεί» τον τελευταίο καιρό.

Ενδεικτικό είναι, άλλωστε, το γεγονός ότι η συγκεκριμένη πρόταση δεν ετέθη ποτέ στο τραπέζι της Επιτροπής, παρά το γεγονός ότι ο Γ. Δραγασάκης σε πρόσφατη συνέντευξή του («Real News» 27/9/2014) είχε δηλώσει ότι «αντί για “κούρεμα”, μπορεί να υπάρξει απόσυρση του μεγαλύτερου μέρους του χρέους».

Διαφωνεί με τον... Λένιν

Υπενθυμίζεται πάντως ότι ο Γ. Μηλιός σε συνέντευξή του στο «Βήμα» δήλωσε την αντίθεσή του στη «λενινιστική αντίληψη» περί συμμαχιών, που είχε χρησιμοποιήσει πρόσφατα ο Αλέξης Τσίπρας. «Δεν είμαι οπαδός της λενινιστικής άποψης “θα συμμαχήσω ακόμη και με τον Διάβολο για να γίνουμε κυβέρνηση”. Αλλο επανάσταση, άλλο εκλογές» είπε χαρακτηριστικά.

Τι προτείνουν: Η μέθοδος των... τριών

Στο 35σέλιδο επικαιροποιημένο άρθρο τους οι τρεις οικονομολόγοι παρουσιάζουν μέσα από μαθηματικές διαπιστώσεις και στατιστικές αποτυπώσεις ένα σχέδιο για το πώς η ΕΚΤ μπορεί να παρέμβει για μια συνολική λύση στο πρόβλημα χρέους των χωρών της ευρωζώνης. Απαραίτητη προϋπόθεση, αλλά και τελικό ζητούμενο, θεωρούν οι συγγραφείς την πολιτική απόφαση για αποδέσμευση από τις πολιτικές λιτότητας, ενώ προσδιορίζουν τη χρονική διάρκεια της συγκεκριμένης παρέμβασης στα πέντε χρόνια.

Επί της ουσίας το σχέδιο που προτείνουν οι Μηλιός, Λαπατσιώρας και Σωτηρόπουλος αποτελεί μια «επέκταση» του πλάνου που έχουν προτείνει οι συντηρητικοί οικονομολόγοι Πιερ Παρί και Σαρλ Βιπλόζ, κωδικοποιούμενο με το ακρωνύμιο PADRE (Πολιτικά Αποδεκτή Αναδιάρθρωση του Χρέους στην Ευρωζώνη) («Εφ.Συν.», «Το χρέος μειώνεται... και έτσι», 30/9/2014). Στο PADRE προτείνεται η ΕΚΤ να αγοράσει ομόλογα μιας χώρας αξίας π.χ. 100 ευρώ και να τα ανταλλάξει έναντι «ενός αέναου, άτοκου δανείου των 100 ευρώ» και με την τήρηση των λογιστικών κανόνων να υπάρξει απομείωση του χρέους.

Οι τρεις Έλληνες οικονομολόγοι όμως προτείνουν η ΕΚΤ να αποκτήσει «(ολόκληρο) το χρέος και των 18 χωρών της ΖτΕ που βρίσκεται πάνω από το 50% του ΑΕΠ της κάθε χώρας και να το μετατρέψει σε ομόλογα μηδενικού κουπονιού (zero coupon bonds)». Με αυτό τον τρόπο θεωρούν ότι «το χρέος που αποκτά αρχικά η ΕΚΤ (το κατώφλι του 50% του ΑΕΠ στο βασικό μας σενάριο μπορεί να είναι διαφορετικό) τοκίζεται με επιτόκιο μικρότερο από τη μακροχρόνια μεγέθυνση (g>e) και έτσι σταδιακά θα μειώνεται σε σχέση με το ΑΕΠ». Με αυτό τον τρόπο υποστηρίζουν ότι «η ΕΚΤ αναλαμβάνει να διαχειριστεί για μεγάλο διάστημα σημαντικό τμήμα του χρέους της ΖτΕ, χωρίς στρατηγικού χαρακτήρα μεταβιβάσεις και χωρίς “πραγματικό” κούρεμα της ονομαστικής αξίας του χρέους παρ’ όλο που ό,τι κάνει λειτουργεί ως τέτοιο».