Βαρουφάκης από το Λονδίνο: «Η δημοκρατία χαροπαλεύει»

Η συνέντευξη Τύπου δόθηκε στην Ένωση Ξένου Τύπου στο Λονδίνο, την 11η Απριλίου 2025 – και εκτός από τον Γιάνη Βαρουφάκη συμμετείχαν ο επιζών του Ολοκαυτώματος Stephen Kapos, ο Chris Nineham, αντιπρόεδρος της Συμμαχίας «Σταματήστε τον Πόλεμο» (Stop the War Coalition), η ηθοποιός Juliet Stevenson, ο πρώην ηγέτης των Εργατικών Jeremy Corbyn και ο Ben Jamal επικεφαλής της Εκστρατείας Αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη, που διώκονται για συμμετοχή στην ίδια, μεγαλειώδη διαδήλωση υπέρ της Παλαιστίνης στο Λονδίνο, τον περασμένο Ιανουάριο. 

Αναλυτικά η ομιλία του γραμματέα του ΜέΡΑ25 Γιάνη Βαρουφάκη:

Κυρίες και κύριοι,

Βρισκόμαστε εδώ σήμερα επειδή το πολύτιμο δικαίωμα στη διαμαρτυρία βρίσκεται στο εκτελεστικό απόσπασμα, επειδή η ικανότητά σας να δημοσιογραφείτε δέχεται πυρά, επειδή η δημοκρατία θανατώνεται.

Όταν ήρθα στη Βρετανία ως φοιτητής το 1978 χαιρόμουν που ένιωθα ασφαλής από την αστυνομία, που ζούσα σε δημοκρατία όπου η διαφορετική άποψη προστατευόταν. Τότε, θυμάμαι τον Mick McCaughey -τον θρυλικό ηγέτη του συνδικάτου των ανθρακωρύχων της Σκωτίας- να με προειδοποιεί: «Μην το θεωρείς δεδομένο, αγόρι μου», μου είπε. «Αν η δημοκρατία απειλήσει να αλλάξει κάτι, θα την απαγορεύσουν». Πρέπει να πω ότι δεν τον πίστεψα. Δεν ήθελα να τον πιστέψω. Σήμερα, τα λόγια του ηχούν αληθινά σ’ ολόκληρη τη Βρετανία, σ’ ολόκληρη τη Δύση.

Η Δύση δεν έχει συνέλθει από το Κραχ του 2008. Ο Ντόναλντ Τραμπ, το σημερινό δημοσιονομικό αδιέξοδο της βρετανικής κυβέρνησης, η στασιμότητα της Ευρώπης, οι εμπορικοί πόλεμοι που είναι -στην πραγματικότητα- βίαιοι ταξικοί πόλεμοι, όλα αυτά δεν είναι παρά συμπτώματα της συνολικής αποσύνθεσης του χρηματιστικού, παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού που επικράτησε τη δεκαετία του 1970, στα αχνάρια του σοκ του Νίξον.

Όσο πιο πολύ συγκεντρώνεται η εξουσία, τόσο πιο εύθραυστα αποδεικνύονται τα θεμέλιά της. 

Όσο πιο εύθραυστα αποδεικνύονται τα θεμέλιά της, τόσο πιο αποφασισμένη γίνεται η εξουσία να καταστείλει τη διαφωνία, το διάλογο, τη δημοκρατία. 

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι παγεροί άνεμοι του ολοκληρωτισμού πνέουν δριμύτεροι από ποτέ σήμερα. Εδώ στη Βρετανία. Στη Γερμανία. Στη Γαλλία. Στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στην Ελλάδα.

Η χρήση της προπαγάνδας έχει πραγματικό σκοπό να κάνει τα ψέματα να ακούγονται αληθοφανή, να εμφανίζει τις μαζικές δολοφονίες ως απαραίτητες. 

Ακριβώς όπως και στη δεκαετία του 1930, στις μέρες μας αναδύθηκε ένας ηθικός αποσαφηνιστής: Τότε, αν έκανες το καθήκον σου να υπερασπιστείς τους Εβραίους από τους μαυροχίτωνες του Όσβαλντ Μόσλεϊ και του Αδόλφου Χίτλερ, σε χαρακτήριζαν ως προβληματικό. Σήμερα, χαρακτηρίζεσαι ως προβληματικός αν υπερασπίζεσαι το δικαίωμα των Παλαιστινίων να υπάρχουν ως Παλαιστίνιοι. Το ζητούμενο, όπως και στη δεκαετία του 1930, είναι να κατασταλεί η διαφωνία.

Η απειλή της φυλάκισης, της απέλασης και του εξοστρακισμού αποσκοπεί στην ενίσχυση της αυτολογοκρισίας και στον περιορισμό του φάσματος της διαφωνίας.

Ο περιορισμός του εύρους της διαφωνίας έχει ως στόχο να περιορίσει το εύρος του τι μπορεί να διανοηθεί κανείς.

Ο περιορισμός του εύρους εκείνου που μπορεί να διανοηθεί κανείς, εκείνου που μπορεί να φανταστεί, είναι απαραίτητος για τη διατήρηση του ελέγχου από ένα καθεστώς που χάνει τον έλεγχο των ίδιων του των δυνάμεων, του ίδιου του συστήματός του.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι «κυβερνώντες» πολιτικοί υπηρέτες της ολιγαρχίας εργάζονται σκληρά για να διασφαλίσουν ότι η διαμαρτυρία θα μετατραπεί από θεμελιώδες δικαίωμα σε προνόμιο που, αν θέλει, σου χαρίζει το κράτος.

Ίσως η πιο αξιοσημείωτη μέθοδος με την οποία στραγγαλίζεται η δημοκρατία είναι αυτή η ψεύτικη σύγκρουση μεταξύ των Τραμπιστών, οι οποίοι εκθειάζουν την ελευθερία του λόγου των μισαλλόδοξων, και των κεντρώων που παρουσιάζονται ως οι δήθεν προστάτες των βασικών δημοκρατικών αρχών. Η περίπτωση του Τζούλιαν Ασάνζ καταδεικνύει περίτρανα την υποκρισία και των δύο πλευρών.

Δεν ήταν ο Τραμπ, ο Μπάιντεν, ο Τζόνσον και ο Στάρμερ που ένωσαν τις δυνάμεις τους για να ποινικοποιήσουν την λαμπρή, ακριβή, απολύτως απαραίτητη δημοσιογραφία του Τζούλιαν;

Δεν είναι ο Τραμπ και ο Στάρμερ συνεταιράκια έτσι όπως, από κοινού, ποινικοποιούν όσους αρνούμαστε να συναινέσουμε στη γενοκτονία των Παλαιστινίων, συμπεριλαμβανομένων των ηρωικών Εβραίων συντρόφων μας; 

Δεν ήταν όλη η γκάμα του γερμανικού πολιτικού Κέντρου συνυπεύθυνη για την απαγόρευση εισόδου μου στη Γερμανία επειδή τολμήσαμε να συνεργαστούμε με Γερμανοεβραίους συντρόφους, ήρωες όπως η Ίρις Χέφετζ και ο Ούντι Ραζ, για να διοργανώσουμε συνέδριο στο Βερολίνο με τον τίτλο «Μια δίκαιη ειρήνη στη Μέση Ανατολή»;

Σήμερα, με περίπου σαράντα αριστερούς ακτιβιστές στη φυλακή, εδώ στη Βρετανία, για το ειδεχθές έγκλημα της οργάνωσης διαδηλώσεων που κάποτε θα θεωρούνταν απολύτως θεμιτές, αισθάνομαι προνομιούχος και τιμώμενος να εμφανίζομαι μπροστά σας, δίπλα στον Stephen Kapos, τον επιζώντα του Ολοκαυτώματος τον οποίο η Βρετανική αστυνομία τόλμησε να συλλάβει και να ανακρίνει για... αντισημιτισμό επειδή συμμετείχε σε ειρηνική διαδήλωση εναντίον της γενοκτονίας των Παλαιστίνιων. Δίπλα στην Juliet Stevenson. Στον φίλο Jeremy Corbyn. Στον Chris Nineham. Στον Ben Jamal - που όλοι τους διώκονται για συμμετοχή στην ίδια, μεγαλειώδη διαδήλωση. 

Για αυτό λοιπόν είμαστε εδώ: Για να διακηρύξουμε και να κρούσουμε από κοινού τον κώδωνα του κινδύνου: 

- ότι η δημοκρατία χαροπαλεύει
- ότι το πολύτιμο δικαίωμα στη διαμαρτυρία βρίσκεται στο εκτελεστικό απόσπασμα.
- ότι η ικανότητά σας να δημοσιογραφείτε βρίσκεται υπό διωγμό.

Είναι καιρός να πάρουμε θέση.
Είναι καιρός να πάρετε θέση.
Αν όχι τώρα, αύριο θα είναι αργά.