100 χρόνια τιμημένο ΚΚΕ, 50 χρόνια μαχητική ΚΝΕ

«Από κανέναν δεν το δανειστήκαμε το κόκκινο

– δικό μας αίμα·

τρία κόκκινα γράμματα

σεμνή υπογραφή του λαού μας

στις λεωφόρους του μέλλοντος».

Γιάννης Ρίτσος

Είναι σαν να ζωντανεύουν οι μορφές τους, σαν να ακούγονται ξανά οι φωνές τους, σαν να περπατούν δίπλα μου. Με το που φτάνουμε στις πύλες του πάρκου Τρίτση είναι όλοι τους εδώ, ολοζώντανοι.

Ο παππούς του Γιώργου που πέθανε στη Μόσχα γιατί δεν του επέτρεψαν να γυρίσει πίσω. Η θεία Αννα που στο δεύτερο αντάρτικο έγινε νοσοκόμα. Η νονά που αγάπησε μονάχα έναν άντρα και τον έχασε μετά την απόδραση από τα Βούρλα.Η Δεσπούλα που έφτιαχνε εταζέρες και χαρτοκόπτες στις Φυλακές Αβέρωφ. Ο παππούς που μας χάριζε μόνο βιβλία στα γενέθλια, «γιατί μονάχα διαβάζοντας γίνεσαι άνθρωπος». Η γιαγιά και οι ιστορίες για την ΕΠΟΝ. Και η κυρία Καίτη, που έζησε 25 χρόνια στην παρανομία «και πάντα τούς την έσκαγα».

Είναι όλοι εδώ, είναι αυτοί που έβαλαν όντως σεμνή την υπογραφή τους στις λεωφόρους του μέλλοντος.

Ιστορία γεμάτη αγώνες

Είναι αδύνατον να μη συγκινηθείς σ’ αυτή τη μεγάλη γιορτή για τα 100 χρόνια του Κομμουνιστικού Κόμματος και τα 50χρονα της ΚΝΕ – όσο κι αν διαφωνείς με το ίδιο το κόμμα και τις αποφάσεις των κατά καιρούς ηγεσιών του.

Είναι αδύνατον, γιατί η ιστορία του είναι άρρηκτα δεμένη με μερικές από τις πιο λαμπρές σελίδες της αντίστασης αυτού του λαού, γιατί οι εκατοντάδες χιλιάδες ανώνυμοι και σεμνοί αγωνιστές του θυσίασαν τους εαυτούς τους για να είμαστε όλοι σήμερα εδώ.

«Παλικάρια, νιάτα σαν τα κρύα τα νερά για μιαν ιδέα, για έναν καλύτερο κόσμο, γι’ αυτό θυσιάστηκαν» όπως λέει κι η γιαγιά μου.

Κι είναι και πάλι νιάτα σαν τα κρύα τα νερά αυτά που μπαίνουν ανεμίζοντας τις κόκκινες παντιέρες στην κεντρική σκηνή, όπου σε λίγο θα μιλήσει ο Δημήτρης Κουτσούμπας. Σαράντα κομμουνιστικές νεολαίες, αγόρια και κορίτσια, από όλο τον κόσμο, πίσω από ένα πανό που γράφει «Ζήτω ο προλεταριακός διεθνισμός» στα ελληνικά και στα αγγλικά βηματίζουν τραγουδώντας: «Περπατά και βροντά και τα σκότη σκορπά / Η Κομμουνιστική Νεολαία! / Των ανόμων εχθρός και του κόσμου φρουρός / Δυνατή, ενωμένη κι ωραία».

Ακολουθούν οι τρεις μεγάλες προσυγκεντρώσεις των Οργανώσεων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, με τα κόκκινα λάβαρά τους να κυματίζουν. Κι είναι σαν να ξαναβλέπεις τους γονείς μας παιδιά κι εμάς μωρά στην αγκαλιά τους, όταν στη γιγαντοοθόνη εμφανίζεται ο Γιάννης Ρίτσος να απαγγέλλει στο 3ο Φεστιβάλ της ΚΝΕ το 1977 τα «Τρία κόκκινα γράμματα».

Ανάμεσά τους παλαιστινιακές σημαίες και καφίγιες. Η παλαιστινιακή αποστολή διασχίζει το πάρκο καταχειροκροτούμενη. Μπροστάρισσα ένα όμορφο, ευγενικό πλάσμα με μακριά ξανθά μαλλιά και γαλάζια μάτια. Περπατάει με σιγουριά και λίγο αργότερα θα μιλήσει με ακόμα μεγαλύτερη σιγουριά μπροστά σε χιλιάδες ανθρώπους, παρόλο που είναι τόσο μικροκαμωμένη, που χρειάστηκε να πατήσει πάνω σε ένα ξύλινο κουτί για να φτάσει το μικρόφωνο.

Είναι μόλις 17 χρόνων κι όμως η κάθε της λέξη είναι βαριά σαν ιστορία. Η Αχεντ Ταμίμι ανοίγει την πολιτική συγκέντρωση: «Παρ’ όλα τα δεινά που περνά κάθε Παλαιστίνιος, κάθε μέρα, δεν αναγνωρίζει το εαυτό του ως θύμα, αλλά ως μαχητή για την ελευθερία και την υπόθεση. Πάντα λέμε ότι οι λαοί και ο λαός μας μπορεί να επιτύχει την αλλαγή και μπορεί να φέρει εις πέρας τον αγώνα του, γι’ αυτό ελεύθεροι όλου του κόσμου ενωθείτε, για να τερματίσουμε την εκμετάλλευση, τον καπιταλισμό και την αποικιοκρατία και να τελειώσουμε τον ιμπεριαλισμό».

Νωρίτερα, πριν ξεκινήσουν οι χαιρετισμοί, τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή για τους εκατοντάδες νεκρούς ήρωες του ΚΚΕ, όλους τους νεκρούς της εργατικής τάξης ανά τον κόσμο, όλα τα θύματα του ιμπεριαλισμού, αλλά και τους δεκάδες που χάνονται άδικα στο μεροκάματο, αυτούς που το σύστημα μετρά σαν αριθμούς, όπως πρόσφατα στις πλημμύρες της Μάνδρας και στη φωτιά στο Μάτι.

Η ομιλία του Κουτσούμπα

Το πάρκο δονείται από συνθήματα: «Ενας αιώνας αγώνας και θυσία, το ΚΚΕ στην πρωτοπορία», «ΚΚΕ, το κόμμα σου λαέ», «Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη, μπορείς χωρίς αφεντικά», «ΚΚΕ ισχυρό, δύναμη για το λαό», «Πενήντα χρόνια ΚΝΕ, γερή και μαζική, και τώρα και πάντα στην πρώτη τη γραμμή».

Στο βήμα ανεβαίνει ο γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος, Δημήτρης Κουτσούμπας: «Εγκαινιάζουμε τον νέο αιώνα στην ιστορία του τιμημένου ΚΚΕ, βάζοντας τον πήχη ακόμα πιο ψηλά. Οπλισμένοι από την πείρα και τα συμπεράσματα του χτες. Για να κερδίσουμε τη μάχη για έναν κόσμο στο μπόι των ονείρων, στο μπόι των ανθρώπων. Είμαστε η σπορά που άφησαν οι ζευγάδες. Παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα της επαναστατικής δράσης του 20ού αιώνα».

Ο Δημήτρης Κουτσούμπας εξαπολύει σφοδρή κριτική στην κυβέρνηση, την αξιωματική αντιπολίτευση, την Ευρωπαϊκή Ενωση και τον καπιταλισμό.

«Θα τα πούμε ξανά, στις μεγάλες μάχες που έχουμε μπροστά μας, στις μεγάλες λαϊκές συγκεντρώσεις», χαιρέτισε ο γραμματέας, παραφράζοντας στίχους από την «Καντάτα για τη Μακρόνησο»: «Εχουμε μπόλικη πέτρα, μπόλικη καρδιά, για να χτίσουμε τις αυριανές μας φάμπρικες, τα λαϊκά μέγαρα, τα κόκκινα στάδια και το μεγάλο μνημείο των Ηρώων της Επανάστασης. Του σήμερα και του αύριο, του ευτυχισμένου μέλλοντός μας».

Χιλιάδες γροθιές υψώνονται όταν από τα μεγάφωνα ακούγεται η «Διεθνής»: «Εμπρός της γης οι κολασμένοι / της πείνας σκλάβοι εμπρός εμπρός / Το δίκιο από τον κρατήρα βγαίνει / σαν βροντή, σαν κεραυνός».

Στη σκηνή ανεβαίνουν ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Μίλτος Πασχαλίδης, η Ρίτα Αντωνοπούλου, ο Κώστας Θωμαΐδης. Λίγο μετά –και λίγες μέρες πριν εμφανιστεί στο φεστιβάλ της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ– θα τραγουδήσει και ο Γιώργος Νταλάρας.

«Οταν τα πάντα γύρω μας διαλύονται, που αυτό το ζούμε δυστυχώς, οι άνθρωποι ψάχνουν ένα ηθικό στήριγμα. Κι ευτυχώς, μέσα σ’ αυτό το χώρο υπάρχουν σπουδαίοι άνθρωποι που κρατάνε και αγωνίζονται» δήλωσε ο καλλιτέχνης που ευχήθηκε το ΚΚΕ να φτάσει τα 200 και τα 300 χρόνια «και να δείχνει το δρόμο σαν φως, καθαρό, γνήσιο, χωρίς μεταλλάξεις και χωρίς ιδέες χωρίς περιεχόμενο».

Στη διπλανή σκηνή, ένας άλλος Γιώργος, ο Μάγγας, «σπάει» κομμάτια το κλαρίνο του κι αποθεώνεται.

«Αγαπάμε το κόμμα μας» λέει από μικροφώνου και το πλήθος τραγουδά μαζί του «Ενας είναι ο Γιώργος Μάγγας, στην Ελλάδα, ρε παιδιά, όταν παίζει το κλαρίνο, καίγονται όλα τα χωριά, καίγεται και η καρδιά».

Προχωράμε προς την έξοδο διασχίζοντας με δυσκολία το πάρκο που έχει γεμίσει πια ασφυκτικά.

Ανάμεσα σε λουκουμάδες και σοκολάτες Max Perry, μαλλί της γριάς και κούμπα λίμπρε, τεράστια ταμπλό με τον Μαρξ και τον Λένιν, και πάλι οι στίχοι του Γιάννη Ρίτσου: «Ηταν μακρύς ο δρόμος ώς εδώ, δύσκολος δρόμος. Τώρα είναι δικός σου αυτός ο δρόμος».