Στο ναδίρ παραμένει το επίδομα ανεργίας

Εχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί η κυβέρνηση, εύκολη σε μικροεπιδόματα και γαλαντόμα σε υποσχέσεις για αυξήσεις μισθών (όπως το 25% που υποσχέθηκε πρόσφατα σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα ο κ. Μητσοτάκης) δεν αγγίζει το επίδομα ανεργίας; Εχετε αναρωτηθεί γιατί η Ελλάδα παραμένει η χώρα με τα χαμηλότερα επιδόματα ανεργίας, όχι μόνο σε διάρκεια, αφού δεν επιτρέπεται να ξεπερνά τους 12 μήνες, αλλά και σε ποσότητα, καθηλωμένο σταθερά στο 55% του ημερομίσθιου του ανειδίκευτου εργάτη, ανεξαρτήτως από το εάν ο άνεργος αμείβεται με μισθό ή με ημερομίσθιο;

Γιατί συνεχίζει να παραμένει τόσο χαμηλό το επίδομα ανεργίας από μια κυβέρνηση που, ενώ διατεινόταν ότι προσπαθούσε να αντιμετωπίσει την απλήρωτη εργασία, την ίδια στιγμή ανάγκαζε τους ανέργους με τα πενιχρά επιδόματα να συμπληρώνουν το εισόδημά τους αναζητώντας απλήρωτη εργασία; Γιατί ο μακροχρόνια άνεργος στην Ελλάδα συνεχίζει να είναι ο παρακατιανός, αναγκασμένος να σκαρφίζεται μύρια όσα για να μην εξαθλιωθεί, ιδιαίτερα εάν είναι σε ηλικία και σε εκπαιδευτικό επίπεδο που τον τοποθετούν στα «αζήτητα» της αγοράς εργασίας;

Η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα δεν συναρτάται απλώς με την ιδεοληψία της ηγεσίας της Ν.Δ. ενάντια στο επίδομα ανεργίας που προσμετράται στις αποκαλούμενες «παθητικές» πολιτικές για την απασχόληση και σύμφωνα με τη νεοφιλελεύθερη αντίληψη συνιστά αντικίνητρο για την αναζήτηση εργασίας. Συνδέεται και με την απόλυτα στοχευμένη μείωση των πόρων για το επίδομα. Μάλιστα, η μείωση των πόρων και των εισφορών για την αντιμετώπιση του επιδόματος ανεργίας έγινε σε αντίθεση με τα όσα όριζε το ίδιο το προεκλογικό της πρόγραμμα της, το 2019.

Αναλυτικότερα, στο πρόγραμμα της Ν.Δ., το 2019, με τίτλο για «Ισχυρή ανάπτυξη - αυτοδύναμη Ελλάδα» και ειδικότερα στο κεφάλαιο «για λιγότερους φόρους και μεγαλύτερο εισόδημα», το κυβερνών κόμμα διατύπωνε την εξής σαφή δέσμευση: «Μειώνουμε σταδιακά τις εισφορές σε κύρια σύνταξη από 20% σε 15% εντός της επόμενης τετραετίας».

Φυσικά, δεν διανοούνταν να γράψει ότι οι 5 ποσοστιαίες μονάδες θα μειώνονταν από τις εισφορές για την αντιμετώπιση της ασφάλειας των εργαζομένων από την ανεργία και όχι από τις συνταξιοδοτικές. Γιατί αυτό έκανε, κατά παράβαση του ίδιου της του προγράμματος. Διατήρησε στο ακέραιο τις συνταξιοδοτικές εισφορές, γιατί προγραμμάτιζε τη δημιουργία του Ταμείου Κεφαλαιοποιητικής Επικουρικής Σύνταξης, όπως και έπραξε, το οποίο μεσοπρόθεσμα θα επιβαρύνει με ίσως και 78 δισ. ευρώ το δημόσιο συνταξιοδοτικό σύστημα και προχώρησε στην αφαίμαξη πόρων για την προστασία της ανεργίας με τον εξής τρόπο:

α) Kατ’ αρχάς, το 2020, με τον νόμο 4670, άρθρο 48, προχώρησε από τη μια πλευρά στη μείωση 0,75 ποσοστιαίων μονάδων από τις εισφορές υπέρ κλάδου ανεργίας (-0,48 από την εισφορά εργοδότη και -0,27 από την εργατική εισφορά) 

β) τον ίδιο χρόνο, με τον νόμο 4756, άρθρο 31, έκοψε άλλες 1,85 μονάδες από την ασφαλιστική εισφορά υπέρ ανεργίας που είχε απομείνει μετά την προηγούμενη περικοπή. Η νέα μείωση επιμερίστηκε κατά 1,49 ποσοστιαίες μονάδες στο ασφάλιστρο του εργοδότη και κατά 0,36 στο ασφάλιστρο του εργαζόμενου.

γ) Μείωση έγινε και από το τμήμα του ασφαλίστρου για κοινωνικές πολιτικές του π. ΟΑΕΔ. Με τον πρώτο νόμο, είχε προβλεφθεί, επίσης, μείωση 0,15 ποσοστιαίων μονάδων αποκλειστικά από το ασφάλιστρο που κατέβαλε ο εργαζόμενος υπέρ ενιαίου λογαριασμού για κοινωνική πολιτική, ενώ και με τη δεύτερη νομοθετική παρέμβαση επιβλήθηκε μείωση 0,30 και 0,85 ποσοστιαίων μονάδων από το ασφάλιστρο υπέρ κοινωνικών πολιτικών του ΟΑΕΔ.

Σε ό,τι αφορά τη δέσμευση για μείωση των συνταξιοδοτικών εισφορών, η μόνη νομοθετημένη ρύθμιση είναι αυτή του ν. 4387, άρθρο 97, που αφορά τη μείωση του ασφαλίστρου για επικουρική σύνταξη. Η μείωση είναι 0,25% για το εργοδοτικό και 0,25% για το εργατικό ασφάλιστρο και υπολογίζεται επί των ασφαλιστέων αποδοχών, αλλά υπό την αίρεση ότι το έτος 2025 θα επιστρέψει στο ύψος που ίσχυε στις 31.12.2015.