Η ισχύς εν τη ενώσει

Βάλσαμο αποδεικνύεται για την αμερικανική εργατική τάξη ο συνδικαλισμός και οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Σύμφωνα με μια νέα ανάλυση που είδε πρόσφατα το φως της δημοσιότητας, οι εργαζόμενοι-μέλη σωματείων στις ΗΠΑ εξασφάλισαν πέρυσι ιστορική αύξηση των μισθών τους.

Οι συμβάσεις εργασίας που πέτυχαν ύστερα από απεργιακούς αγώνες και συλλογικές διαπραγματεύσεις με τους εργοδότες τους απέφεραν, σύμφωνα με το Bloomberg Law, μέση αύξηση των μισθών τους κατά 6,6% στο πρώτο έτος ισχύος αυτών. Η αύξηση αυτή είναι η υψηλότερη που έχουν επιτύχει τα αμερικανικά συνδικάτα τουλάχιστον από το 1988. Αν μάλιστα στους σχετικούς υπολογισμούς προστεθούν τα μπόνους υπογραφής και άλλες εφάπαξ πληρωμές, τότε η μέση αύξηση των μισθών το 2023, το πρώτο έτος ισχύος των νέων συλλογικών συμβάσεων, αγγίζει το 7,3%. Αύξηση που συνιστά και αυτή ρεκόρ, καθώς είναι η υψηλότερη των τελευταίων τουλάχιστον 35 ετών.

Τα στοιχεία αυτά –από την τελευταία έκθεση του Bloomberg Law για τα τριμηνιαία μισθολογικά δεδομένα των συνδικάτων– επιβεβαιώνουν το αξίωμα ότι οι εργαζόμενοι που συμμετέχουν στα συνδικάτα απολαμβάνουν πάντα καλύτερους μισθούς και επιδόματα έναντι των υπόλοιπων εργαζομένων. Και βέβαια αποκαλύπτουν γιατί χρόνια τώρα ο συνδικαλισμός αποτελεί το κόκκινο πανί για κορυφαίους εργοδότες των ΗΠΑ όπως ο Τζεφ Μπέζος της Amazon, η οικογένεια Γουόλτον της Wal Mart και ο Ιλον Μασκ της Tesla. Οι ενέργειές τους προκειμένου να μη δημιουργηθούν συνδικάτα στις επιχειρήσεις τους τα τελευταία χρόνια και το κυνήγι των συνδικαλιστών είναι παροιμιώδεις. Και ο λόγος δεν είναι βέβαια η προστασία της «εργασιακής ευελιξίας» στην παραγωγική διαδικασία, όπως αρέσκονται να λένε, αλλά μη χαθεί κανένα δολάριο παραπάνω στην αέναη ενασχόλησή τους με την συσσώρευση πλούτου.

Μια μελέτη του αμερικανικού υπουργείου Οικονομικών που δημοσιεύθηκε πέρυσι εκτιμά ότι τα συνδικάτα αυξάνουν κατά μέσο όρο τους μισθούς των μελών τους κατά 10% έως 15%. Τα συνδικάτα βελτιώνουν επίσης τις πρόσθετες παροχές και τις διαδικασίες στον χώρο εργασίας, όπως τα συνταξιοδοτικά προγράμματα, τις πολιτικές παραπόνων στον χώρο εργασίας και τον προβλέψιμο προγραμματισμό. Και αυτές οι βελτιώσεις στον χώρο εργασίας συμβάλλουν ουσιαστικά στην οικονομική σταθερότητα της μεσαίας τάξης και στην ευημερία των εργαζομένων.

Ο συνδικαλισμός ωφελεί όμως και τους εργαζόμενους που δεν ανήκουν σε κάποιο σωματείο. Κάτι που φάνηκε ξεκάθαρα πέρυσι μετά την ιστορική νίκη του συνδικάτου εργαζομένων της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας United Auto Workers (UAW) στις τρεις μεγάλες αυτοκινητοβιομηχανίες των ΗΠΑ. Αφού το UAW εξασφάλισε ρεκόρ μισθολογικών αυξήσεων στις νέες συλλογικές συμβάσεις της με τη Ford, την General Motors και τη Stellantis (γενική αύξηση μισθού κατά 25% στη διάρκεια της συλλογικής σύμβασης 4,5 ετών και αναπροσαρμογή μισθών ανάλογα με το ύψος του κόστους διαβίωσης), αρκετές αυτοκινητοβιομηχανίες στις οποίες δεν υπάρχει συνδικάτο –συμπεριλαμβανομένων των Toyota, Tesla– ανακοίνωσαν αυξήσεις μισθών για τους υπαλλήλους τους σε μια προφανή προσπάθεια να προλάβουν τις προσπάθειες δημιουργίας συνδικάτου στα εργοστάσιά τους.

Σύμφωνα με το Γραφείο Στατιστικών Εργασίας (BLS), τα μέλη συνδικάτων στις ΗΠΑ πέρυσι αυξήθηκαν κατά 191.000 εργαζόμενους. Ωστόσο, το ποσοστό των εργαζομένων που εκπροσωπούνται από συνδικάτο στο σύνολο των εργαζομένων συρρικνώθηκε ελαφρά, καθώς υπήρξε μεγάλη αύξηση θέσεων εργασίας. Προσεγγίζει πλέον το 11% έναντι 27% το 1979. Η μείωση συμμετοχής των εργαζόμενων στα συνδικάτα είχε ως αποτέλεσμα την απώλεια 1,56 δολαρίων ανά ώρα εργασίας ή 3.250 δολαρίων ετησίως για έναν εργαζόμενο πλήρους απασχόλησης σε αυτές τις τέσσερις περίπου δεκαετίες. Η συρρίκνωση του συνδικαλισμού είχε αποτέλεσμα και το άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ υψηλόμισθων και μεσαία αμειβομένων εργαζόμενων. Επέδρασε αρνητικά στους μισθούς των τελευταίων ενώ στους πρώτους ελάχιστα.

Πληθώρα πρόσφατων ερευνών στις ΗΠΑ δείχνει την πλειονότητα των πολιτών να στηρίζει τα συνδικάτα. Σχετική ανάλυση του Economic Ρolicy Ιnstitute σημειώνει χαρακτηριστικά ότι το ποσοστό των εργαζομένων δεν είναι μέλη ενός συνδικάτου αλλά θα ήθελαν να έχουν συνδικάτο στον χώρο εργασίας τους είναι πολύ υψηλότερο από το ποσοστό που έχει συνδικαλιστική εκπροσώπηση. Και αυτό, όπως επισημαίνει, είναι απόδειξη αφενός της αποτελεσματικότητας των εταιρικών εκστρατειών διάλυσης των συνδικάτων και αφετέρου της ανάγκης για πολύ ισχυρότερους ομοσπονδιακούς εργατικούς νόμους.