Θα σε σκοτώσουν, γιατί είσαι τόσο όμορφος

Οταν την περασμένη εβδομάδα δανειζόμουν τα λόγια του Αργύρη Ξάφη, «με τη μούρη χωμένη στο χώμα προσπαθούμε να γιορτάσουμε κάτι που θα έπρεπε αβίαστα να μας κάνει περήφανους…», δεν είχα δει την παράστασή του, «Το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος». Δεν είχα άρα φανταστεί πόσο δυνατά συνδέονταν η διάχυτη αδικία, το απαγορευμένο πένθος, η ένοχη σιωπή, η χώρα των Τεμπών που ζούμε, με όσα δραματουργούνται στο συναρπαστικό έργο του Καταλανού δημιουργού Ζουζέπ Μαρία Μιρό, όπως τελετουργούνται από τον υπαρξιακό αθλητή Αργύρη Ξάφη στο θέατρο «Θησείον». Βρέθηκα για τρίτη φορά μέσα σε λίγους μήνες στο εργαστήρι αισθημάτων και νοήματος της οδού Τουρναβίτου, μετά την υπαρξιακή «Αρκουδοράχη» από την Ουαλία, μετά τον τσεχοφικό «Βυσσινόκηπο», δυο σκηνικές εμπειρίες για τη φθορά, τις ρημαγμένες ζωές, το θερμοδυναμικό τέλος, το χάος. Γι’ αυτό το τέλος, ακόμη πιο βίαιο, γιατί θύμα είναι η ομορφιά, η ελευθερία και η νιότη, μιλά και το «Πιο όμορφο σώμα».

[Κι η οδός Τουρναβίτου φεγγοβολούσε από νιάτα κι ομορφιά εκείνο το βράδυ, σ’ έναν κήπο μυστικό που απόδιωχνε την ασχήμια, τον θόρυβο των κινητήρων και του gentrification.]

Πριν πάω, επί μέρες, ο νους μου γέμιζε απ’ τις εικόνες των νέων ανθρώπων που συναντώ στους δρόμους της πόλης. Τους πιο μονήρεις του αθηναϊκού κέντρου, κομψά κορίτσια με έναν σκύλο στο λουρί, σιωπηλά αγόρια με ακουστικά bluetooth, ανά δύο, ανά τρεις, να τιτιβίζουν χαμηλόφωνα σε τραπεζάκια της Μαυρομιχάλη του Ερμπιενμπι, μεγαλύτερες παρέες να ανακαταλαμβάνουν αστικό χώρο στη Φειδίου από γραφεία και ξενοδοχεία. Αλλες φυλές οι έφηβοι και μετέφηβοι στα τοιχία της Μαρίνας Ζέας, στο Πασαλιμάνι· ντυμένοι στα μαύρα, χούντις και κορμάκια, με ένα κύπελλο του δίευρου στο χέρι, σμηνουργούν πετώντας από τις μέσα γειτονιές, Μανιάτικα Ταμπούρια Αγιασοφιά Αμφιάλη Παλαιά Κοκκινιά Δραπετσώνα, προς τη θάλασσα, να ταϊστούν αρμύρα και ανοιχτό ορίζοντα. Παρατάσσονται σαν χελιδόνια στο σύρμα, σαν κοτσύφια στα θάμνα, μαντεύουν ένα μέλλον πέρα απ’ την μπούκα, στον αχνό Σαρωνικό.

[«Μόνο, η φωνή τους, σαν ξεσπάζει / στην τάξη, μες στην Ωδική, / καίει ― σαν τρυγόνι, που σπαράζει» ― Τέλλος Αγρας]

Αυτή είναι η χώρα των Τεμπών, του Ζακ, των Ρομά, η χώρα του Δεκέμβρη ‘08. Μοναχικά πουλιά και σμήνη, που μελωδούν και δοκιμάζουν τα φτερά τους. Και γύρω τους μοχθηροί κυνηγοί με καραμπίνες φθόνου-μοχθηρίας, σε διαρκή επίθεση στη νιότη, την ελευθερία, την ομορφιά.

Υπόγεια ρεύματα από αυτές τις ενδοχώρες μάς οδηγούν ν’ ακούσουμε «Το πιο όμορφο σώμα», σπαρακτική πενταφωνία για έναν ηθοποιό (ο Ξάφης με ωριμότητα και συναισθηματική πύκνωση δονεί επί μιάμιση την αίθουσα). Η πρώτη φωνή είναι ενός δολοφονημένου εφήβου, Αδωνη Ορφέα Γανυμήδη, 17χρονου που αναδύεται από τον Σωκράτη, τον Καβάφη, τον Παζολίνι, τον Βισκόντι, τον Μπουνιουέλ. Ενα περικαλλές σώμα, διαγουμισμένο πια, ακρωτηριασμένο, πεταμένο στο χωράφι, ο νεκρός Αλμπέρτ μάς λέει τη μαγική αγάπη του παράξενου πατέρα Ράμις. Η δεύτερη φωνή είναι της αδιάφορης μητέρας, που ανασταίνει κι αυτή τον παράξενο πατέρα, δημόσιο αυτόχειρα στη βιβλική συκιά της πλατείας. Τρίτη φωνή, η διευθύντρια λυκείου που συστήνει τον σαγηνευτή Αλμπέρτ, τον άγγελο που την κυριεύει ερωτικά και του δίνεται σαν αγία εν εκστάσει, τον άγγελο Αλμπέρτ που ξελογιάζει όλο το χωριό. Τέταρτη φωνή, ο γερο-ξυλουργός Ρικάρντ, που βδελύσσεται τις «ανώμαλες» σειρήνες του νυχτερινού χωριού και τους ομόφυλους έρωτες, μα νοσταλγεί τότε που αποπλανούσε το αγγελόμορφο παιδάκι Ράμις και τη μικρή σειρήνα Ελισέου και του τραγουδούσαν τον ύμνο του κατηχητικού «Αλιεύς ανθρώπων». Πέμπτη φωνή, η σειρήνα Ελισέου ―ή Πινκ ή Μπλου, αναλόγως της περούκας―, ο αγαπημένος φίλος του Ράμις: συμπληρώνει δραματικά το πεντάεδρο της κρυφής-φανερής ζωής της κοινότητας με τους φράχτες, τις πισίνες και τα κατηχητικά, που έρχεται αντιμέτωπη με την ομορφιά και τη σκοτώνει.

Η σειρήνα Ελισέου είναι το μόνο πρόσωπο που στέκει έξω από τα τείχη, εξόριστος και δραπέτης, ελεύθερος και πλάνης, μάρτυρας στο τέλος του πανέμορφου Ράμις, προφήτης για το τέλος του πανέμορφου Αλμπέρτ: «ή ήταν η άνοιξη του πόθου ή ένας άγγελος εξολοθρευτής που ήθελε να μας εξοντώσει όλους, με την ομορφιά του και με τη φύση του… Εγώ του έλεγα: Αλμπέρτ, άκουσέ με, μη ρωτάς, μην ψάχνεις, μην ξελογιάζεις… Θα σε σκοτώσουν γιατί ρωτάς, γιατί ξελογιάζεις, γιατί είσαι τόσο όμορφος».

Ο/η Ελισέου, ο αποπομπαίος των νοικοκυραίων, φέρει τη μαρτυρία, φέρει τη βαριά αλήθεια, τελεί το πιο ανιδιοτελές λυτρωτικό πένθος και ξεστομίζει την πραγματωμένη προφητεία: «Οι γιοι και οι κόρες τους τελικά μας μιμήθηκαν. Δεν ξέρεις πόσο τους τρομάζει αυτό».

Το «Πιο όμορφο σώμα» δεν είναι μεταφορά, δεν είναι μυθοπλασία, είναι χρονικό του καιρού μας, καιρού φθόνου και μοχθηρίας. Είναι το docudrama μας.