Σε μια παλαιότερη συνέντευξή του ο Σάλμαν Ρούσντι είχε ισχυριστεί ότι για έναν συγγραφέα το ύφος είναι κάτι σαν το δακτυλικό του αποτύπωμα, μοναδικό και καθοριστικό, άμεσα αναγνωρίσιμο από τον αναγνώστη. Αυτό αναμφίβολα ισχύει για τον Ρούσντι. Από την πρώτη σελίδα βρισκόμαστε στα χέρια ενός έμπειρου παραμυθά, δεν είναι μόνο οι αναρίθμητοι χαρακτήρες, το πλήθος των ιστοριών που παρελαύνουν από τις σελίδες του, δεν είναι η καταιγιστική πλοκή, οι περιπέτειες και οι μαγικές ανατροπές, είναι κυρίως ο τρόπος που χρησιμοποιεί τα μέσα του, οι συνδυασμοί των λέξεων, η αναπάντεχη συμπόρευση της ποίησης με τους μύθους, ο ρυθμός και η αρτιότητα της φράσης, ο ιδιοσυγκρασιακός συνδυασμός της Ιστορίας με το υπερφυσικό –όλα όσα συνθέτουν τη δική του μυθολογία.
Περί τα τέλη της δεκαετίας του ογδόντα οι κριτικοί συμπεριέλαβαν τον Ρούσντι στους συγγραφείς που επιδίδονταν στον μαγικό ρεαλισμό μαζί με τον Γκαμπριέλ Μαρσία Μάρκες, την Αντζελα Κάρτερ, τον Ιταλο Καλβίνο και τον Μίλοραντ Πάβιτς. Σχεδόν μισό αιώνα αργότερα διαπιστώνουμε ότι αυτός ο όρος είναι ανεπαρκής για να περιγράψει το σύμπαν του Ρούσντι, που, εκτός από εμπνευσμένος παραμυθάς, ιστοριογράφος, χιουμορίστας και πολιτικός σχολιαστής, αποδείχτηκε και εν πολλοίς προφητικός σε σχέση με τα δεινά που περίμεναν τον ίδιο αλλά και τον παγκοσμιοποιημένο εικοστό πρώτο αιώνα (το βιβλίο ολοκληρώθηκε πριν από τη δολοφονική επίθεση που δέχτηκε από φανατικό, η οποία του στοίχισε το ένα του μάτι).
Τα μυθιστορήματά του περιέχουν ιστορίες με μαγικούς ανθρώπους και αλλότρια πλάσματα που μας διδάσκουν μικρά και μεγάλα μαθήματα τα οποία δεν διαθέτουν κανέναν διδακτισμό, αντιθέτως αποδίδονται με χιούμορ, διανθίζοντας τα μαθήματα ηθικής και πολιτικής με πομπώδεις ιστορίες, ανέκδοτα και ξεκαρδιστικούς διαλόγους. Ο Ρούσντι είναι πληθωρικός μυθοπλάστης τόσο στην πλοκή των ιστοριών όσο και στα πρόσωπα που εμφανίζονται, τα οποία δεν είναι μόνο χαρακτήρες. Καθώς δεν περιορίζονται σε ένα πλαίσιο, σχεδόν πάντα προικισμένοι με το υπερφυσικό στοιχείο, μοιάζουν να αυτοσχεδιάζουν θυμίζοντας περισσότερο σατιρικά πρόσωπα της κομέντια ντελ άρτε.
Η αφήγηση του Ρούσντι είναι πάντα πολυφωνική, στην «Πόλη της νίκης» ο αφηγητής μοιάζει να υιοθετεί ακατάπαυστα διαφορετικές περσόνες, η καθεμία με τη δική της γλώσσα και εκφραστικά μοτίβα –πότε είναι ένας σοφός ηλικιωμένος, πότε μια αυθεντία και πότε ένας απλός χωρατατζής.
Το μυθιστόρημα αρχίζει με μια μελανή εικόνα της ζωής αλλά και του θανάτου των γυναικών υπό το καθεστώς μιας αμείλικτης πατριαρχικής εξουσίας τον 14ο αιώνα. Η μητέρα της εννιάχρονης Πάμπα αφήνει το χέρι της κόρης της για να πέσει στη φωτιά μαζί με άλλες γυναίκες, κυρίως χήρες πολεμιστών που σφαγιάστηκαν πρόσφατα σε μια μάχη. Η μητέρα γίνεται κι αυτή θύμα μιας συλλογικής παράκρουσης και εγκαταλείπει το παιδί της για την πυρά. Η κόρη της ορκίζεται ότι δεν θα έκανε το ίδιο λάθος: «Θα γελούσε με τον θάνατο και θα έστρεφε το πρόσωπό της προς τη ζωή… Θα αρνιόταν να πεθάνει νέα, αντιθέτως θα ζούσε έντονα μέχρι τα βαθιά γεράματα». Εκείνη τη στιγμή λαμβάνει την ευλογία μιας γυναικείας θεότητας και από το στόμα της άρχισαν να βγαίνουν χρησμοί. Το κορίτσι γίνεται η εκλεκτή και της λέει ότι «θα παλέψεις για να βεβαιωθείς ότι δεν θα καούν ποτέ πια άλλες γυναίκες και πως οι άντρες θα αρχίσουν να τις λογαριάζουν και θα ζήσεις αρκετά για να δεις με τα μάτια σου την επιτυχία και την αποτυχία».
Για διακόσια σαράντα εφτά χρόνια θα παραμείνει νέα και ικανή προκειμένου να προσφέρει τις υπηρεσίες της στην πόλη που θα ιδρυθεί στο τόπο της πυράς, αλλά και αρκετά συγκροτημένη ώστε να γράψει το έπος της Μπισνάγια (Πόλη της νίκης) το οποίο αρχίζει τον δέκατο τέταρτο αιώνα στην περιοχή που σήμερα ονομάζουμε Ινδία. Θα αντιμετωπίσει τους βασιλιάδες και τους αυλικούς, θα καταγράψει τους πολέμους, τις κατακτήσεις και τις δολοπλοκίες, αλλά και τη δική της εμπειρία ως αιωνόβια, νέα και ωραία, ένας θηλυκός Ντόριαν Γκρέι χωρίς φυσικά τον ναρκισσισμό του.
Η Πάμπα είναι μια γυναίκα του μέλλοντος που δεν ξεχνάει το παρελθόν. Είναι τολμηρή, ριψοκίνδυνη και αποφασισμένη. Η τόλμη της είναι αυτή του δημιουργού και γενάρχη και από τη γόνιμη φαντασία της βάζει τα θεμέλια μιας ολόκληρης πόλης. Ψιθυρίζοντας στα αυτιά των κατοίκων ιστορίες θα τους δώσει μια αίσθηση παράδοσης και ιστορικότητας. Θα παντρευτεί βασιλιάδες, θα γίνει μητέρα, ερωμένη, δασκάλα και μυστικοσύμβουλος. Θα γίνει εξόριστη, επαναστάτρια και πολεμίστρια αλλά κυρίως η χρονικογράφος του βασιλείου, μια θηλυκή ημίθεος, με πάθη ανθρώπινα και αντοχές υπερφυσικές προκειμένου να «διασφαλιστεί ο θρίαμβος της μη βίας σε μια βίαιη εποχή».
Το χειρόγραφο, που αποτελείται από τέσσερις χιλιάδες στίχους, θα το κρύψει σε πήλινο αγγείο -ένα μήνυμα προς το μέλλον- θα βρεθεί τεσσερισήμισι αιώνες αργότερα και έτσι θα μάθουμε τα μυστικά της αυτοκρατορίας που έχουν διαφύγει από την Ιστορία.
Ο Γιώργος Μπλάνας μετέφερε υποδειγματικά στη γλώσσα μας το καταιγιστικό αυτό μυθιστόρημα με τρόπο απολαυστικό.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας