«Οι εραστές του Σαββατοκύριακου»

Το υλικό είναι μοιρασμένο σε 24 έντιτλα κεφάλαια όπου εναλλάσσεται η πρωτοπρόσωπη με την τριτοπρόσωπη γραφή. Δηλώνονται επίσης πάντα ο τόπος και ο χρόνος: Αθήνα και Ζυρίχη από το 2013 μέχρι το 2023. Τα γεγονότα της Αθήνας αφηγείται ο τριτοπρόσωπος εξωδιηγητικός αφηγητής, ενώ στη Ζυρίχη γράφει η ψυχολόγος, κόρη του Παύλου Παυλή, Νάσια, προετοιμάζοντας τον υποστηρικτικό λόγο για τη δίκη του πατέρα της.

Κύριο πρόσωπο της πολυπρισματικής αφήγησης είναι ο ιατρικός επισκέπτης Παύλος Παυλής, ένας γοητευτικός πενηντάρης με πολλά πρόσωπα και προσωπεία∙ διαφορετικά τον βλέπει κάθε ένας από όσους συναναστρέφεται. Ανθρωπος με δαίμονες εσωτερικούς, λέει η γυναίκα του, εσωστρεφής, ευαίσθητος και γενναιόδωρος, η άποψη της κόρης, ιδανικός σύντροφος και εραστής για την Ελσα, υποκριτής και διπρόσωπος, «ψυχρός και απόμακρος» για τον νεαρό Φίλιππο, ρεαλιστής που αποδέχεται τις διαρκείς αλλαγές της κοινωνίας, μια άλλη εκδοχή, «ανήθικος ηδονοθήρας, ένας ιδιοτελής και καιροσκόπος, που υπονομεύει τον θεσμό της οικογένειας», όπως αποφαίνεται ο εισαγγελέας. Ο Παύλος είναι αυτός που ζει τη διπλή ζωή. Δίπλα του κινούνται και συνυπάρχουν η ανεκτική σύζυγός του Μαρίνα, υπάλληλος στην Εθνική Τράπεζα∙ η κόρη τους Νάσια, από το Αθανασία, που σπούδασε ψυχολογία στην Αγγλία και εργάζεται στην Ελβετία (όπου μένει με τον σύζυγό της Αντριου Ιβενς και τον γιο τους Ορέστη) για να κατανοήσει την ιδιόρρυθμη σχέση των γονιών της∙ το τρίτο πρόσωπο η Ελσα Ζερβού, μια ανεξάρτητη γυναίκα, λίγο πριν από τα σαράντα, προϊσταμένη νοσηλεύτρια σε υγειονομική μονάδα της πρωτεύουσας, «όμορφη, κορμοστασιά λεπτή και επιβλητική, μάτια ανοιχτόχρωμα γαλάζια, κάτω από φρύδια γραμμένα, περιποιημένα» (σ. 21). 

«Αυτοδύναμη γυναίκα και ικανή, μέλος δραστήριο στην Ενωση Γυναικών, είχε αγωνιστεί για τα δικαιώματά της και την ανεξαρτησία της» (σ. 23)∙ και τέλος, ο προβληματικός δεκαπεντάχρονος γιος της Ελσας Φίλιππος, ένα παιδί που μεγάλωσε με τη γιαγιά του, χωρίς πατέρα, γιατί οι γονείς του χώρισαν νωρίς και ο πατέρας Ανδρέας Μουτίδης, καθηγητής ιατρικής, εγκαταστάθηκε μόνιμα στον Καναδά∙ ένα παιδί που δεν μεγάλωσε ποτέ και που η δική του απόπειρα αυτοκτονίας έχει οδηγήσει τον εραστή της μητέρας του στο δικαστήριο ως ηθικό αυτουργό στο απονενοημένο διάβημα, να πηδήξει ο νεαρός από την ταράτσα, με συνέπεια να μείνει ανάπηρος.

Θέματα που απασχολούν τον συγγραφέα, μέσω των ηρώων του, πέρα από τον πολλαπλώς κλονιζόμενο οικογενειακό θεσμό, είναι η σκοτεινή, ανεξιχνίαστη πλευρά του εαυτού, η νεανική κουλτούρα θυσία στον ψηφιακό πολιτισμό, η απειλή των ναρκωτικών, ακόμη και, έμμεσα, η πανδημία. Σύγκρουση των συντηρητικών απόψεων με την προχωρημένη και ελαστική ηθική. Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι οι νέοι εμφανίζονται πιο συντηρητικοί από την παλιά γενιά. Τα παιδιά δεν κατανοούν την ελευθεριότητα στις σχέσεις των γονιών τους. Ζούμε σε έναν κόσμο ρευστό, όπου τα πάντα αλλάζουν και επαναπροσδιορίζονται. Το ατομικό συνυπάρχει με το συλλογικό, η προσωπική μοίρα με τους κοινωνικούς αγώνες.

Διακριτά στοιχεία της γραφής του Λογαρά, η καλοδουλεμένη γλώσσα, το χτίσιμο βήμα βήμα της προσωπικότητας και του χαρακτήρα των ηρώων του, η ενδιαφέρουσα πλοκή, η ψυχολογική εμβάθυνση, η παρατηρητικότητα, η υποταγή στο παιχνίδι των ισορροπιών και της αποστασιοποίησης, οι, μέσα από δραστικές εικόνες, ενδιαφέρουσες βιοσοφικές απόψεις διαπροσωπικών σχέσεων. «Η αλήθεια δεν πρέπει να λέγεται σε όσους δεν την αντέχουν» ή «Το κριτήριο διάλυσης μιας συμβίωσης πρέπει να είναι η έλλειψη επικοινωνίας, η απουσία διαλόγου, η μη συνεννόηση του ζευγαριού» και αλλού: «Κάθε σχέση έχει αξία, αρκεί να πρόκειται για επιλογή ανάμεσα σε συναινούντες ενήλικες με διανοητική διαύγεια». «Αν κάποιος δεν σου αποκαλύψει ένα γεγονός, σεβάσου το, θα έχει τους λόγους του».

Κλείνοντας θα δηλώσω ότι έχω εξ αρχής παρακολουθήσει όλη την εκδοτική πορεία του Κώστα Λογαρά και κάθε φορά που τον διαβάζω νιώθω την ίδια αναγνωστική απόλαυση.