Αυτό εδώ είναι ένα άρθρο. Το γράφει ο τίτλος του, το επιβεβαιώνει επίσης η πρώτη πρόταση του κειμένου. Ενα άρθρο με την υπογραφή του (Θωμάς Τσαλαπάτης, δηλαδή εγώ), με την εισαγωγή του (όλα αυτά εδώ γύρω), με το περιεχόμενο και το κλείσιμό του (αυτά στη συνέχεια). Ενα άρθρο με τον αναγνώστη του (ναι, εννοώ ακριβώς εσένα, αναγνώστη).
Ενα άρθρο αποτελεί την κωδικοποίηση μιας επικοινωνίας. Ανάμεσα σε εμένα και σε σένα. Μια χειρονομία από τη μία πλευρά στην άλλη. Το άρθρο είναι περισσότερο ένας τόπος. Η επικράτεια όπου συμβαίνει η επικοινωνία μας. Εκεί που συναντιόμαστε ώστε να σου παραδώσω τις σκέψεις, τις γραφές ή τις ανησυχίες μου. Εδώ ακριβώς. Τώρα θα μου πεις, καλά όλα αυτά, αλλά εδώ ποιο είναι το περιεχόμενο; Μα αυτό ακριβώς. Εδώ το ίδιο το άρθρο είναι το περιεχόμενο. Το άρθρο ως χώρος, το άρθρο ως συμβάν, το άρθρο ως διαδικασία.
Εχετε άραγε σκεφτεί πόσα άρθρα έχουμε γράψει για τόσα θέματα αλλά ποτέ ένα άρθρο για το ίδιο το άρθρο; Σκέφτηκα πως αυτή η αδικία, αυτή η παραμέληση πρέπει κάποια στιγμή να τελειώσει. Και ποιος ο καλύτερος τρόπος να τελειώσει από το να γράψεις ένα άρθρο; Να ’μαστε λοιπόν εδώ, μιλώντας για άρθρα, μιλώντας ακριβώς για το άρθρο αυτό που εσύ διαβάζεις ενώ εγώ το γράφω.
Τα άρθρα, όπως όλα τα κείμενα, κουβαλούν κάτι το οριστικό, μια υποψία θανάτου. Είναι πως όσο περισσότερο τα γράφεις (και φυσικά όσο περισσότερο τα διαβάζεις) ο αριθμός των ενδεχομένων μειώνεται γεωμετρικά. Κάθε άρθρο μας είναι μαζί και όλα τα άρθρα που δεν γράφτηκαν στη θέση του, όλες οι εκδοχές λόγου που δεν κατατέθηκαν, όλα τα λόγια που δεν ειπώθηκαν. Ας σταθούμε για λίγο και ας συλλογιστούμε αυτό το βάρος. Είναι συντριπτικό. Ικανό να σε καταδικάσει στη σιωπή. Μια σιωπή πάντοτε ευρύχωρη για όλα τα ενδεχόμενα άρθρα. Αυτό λοιπόν που συμβαίνει εδώ είναι ένα άρθρο που επιλέγοντας ως θέμα τον εαυτό του αποφεύγει όλα τα άλλα θέματα. Ταυτόχρονα όμως δεν τα αποκλείει. Συμβαίνει καταναλώνοντας ακριβώς τον χώρο που του αντιστοιχεί, ενώ το περιεχόμενο ταυτίζεται με την επιφάνεια. Ισως η λέξη «Αρθρο» τυπωμένη καθ’ όλη την έκταση που καταλαμβάνει στην εφημερίδα να ήταν αρκετή ώστε να ειπωθεί καλύτερα αυτό που ειπώνεται εδώ από την αρχή: Αυτό εδώ είναι ένα άρθρο.
Ας κρατήσουμε ενός λεπτού σιγή για όλα τα άρθρα που δεν γράφτηκαν. Και έτσι ανείπωτα βούλιαξαν στη λήθη. Είναι και αυτός ακόμη ένας τρόπος για να κατανοήσουμε το πόσο πυκνή είναι η σιωπή. Δεν είναι απουσία ήχου ή λέξεων. Είναι μια βουβή παρουσία όλων αυτών που δεν ειπώνονται, που δεν γράφονται. Ας είναι λοιπόν ο λόγος αυτός, ο ελάχιστος χώρος που μπορεί κάποιος να παραχωρήσει όχι για αυτά που θέλει να πει ο αρθρογράφος, αλλά για όλα τα άλλα. Αυτά που δεν μπόρεσε να πει, αυτά που δεν κατάφερε να πει, αυτά που δεν θέλησε να πει. Περισσότερο από τα λόγια μας είμαστε οι σιωπές μας. Ας είναι αυτό το άρθρο με θέμα του το άρθρο ένα υπονοούμενο, μια νύξη ή ακόμη και μια παρότρυνση για όλα τα άλλα άρθρα που δεν γράφτηκαν ή, έστω, δεν έχουν γραφτεί ακόμη.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας