Αυτοί που δεν υπάρχουν πια

Η Κυψέλη είναι μια πλωτή πόλη. Δεν τη ζεις με το αμάξι. Δεν διασχίζεις αποστάσεις όπως στα βόρεια. Περπατάς σε κάθε σημείο της κάνοντας τις δουλειές σου. Και στέκει κάπου ανάμεσα στη γειτονιά και τη μητρόπολη. Εντάξει. Χωριό δεν είμαστε. Τα μικρά να τρέχουν στην πλατεία και κανείς να μην ξέρει πού ακριβώς είναι. Αλλά στην πιο καθημερινή σου βόλτα θα χαιρετίσεις. Δυο-τρεις γείτονες, τους ανθρώπους των μαγαζιών, τους μονίμως περαστικούς. Υπάρχει εδώ ένα ρίζωμα. Ακόμα και ανεπαίσθητο. Και σίγουρα πιο διακριτικό από το στόμα-χοάνη των χωριών. Είναι η ζωή αυτή που δεν υπολογίζεις. Τα γεγονότα ανάμεσα σε όσα ονομάζεις ζωή. Οι μικροί διάδρομοι περιστατικών που σε οδηγούν στα περιστατικά της ζωής, αυτά που εσύ αντιλαμβάνεσαι ως ζωή όταν θέλεις να την περιγράψεις.

Και είναι και οι άνθρωποι αυτοί. Αυτές οι σταθερές παρουσίες. Γνωστοί και άγνωστοι ταυτόχρονα, αλλά πάντοτε παρόντες και παρούσες. Ο τρόπος μας στο αστικό περιβάλλον, η αντανακλαστική μας αποξένωση μας κάνει να μην τους μιλάμε, να μη θέλουμε πραγματικά να τους γνωρίσουμε. Η γειτονιά, το κατάλοιπο ενός παλαιότερου τρόπου κοινότητας, η μεσογειακή ευγένεια (ίσως) μας κάνει από την άλλη να τους χαιρετάμε με ένα νεύμα χωρίς άλλες πληροφορίες. Οπως άλλωστε και αυτοί εμάς. Γείτονες που δεν είμαστε σίγουροι πού ακριβώς κατοικούν. Οι άνθρωποι αυτοί που δεν ξέρουμε το επάγγελμά τους, συνήθως ούτε καν το όνομά τους. Και όμως κάποιος μας το είχε πει. Κάποιος άλλος γείτονας, ο περιπτεράς ίσως. Και ύστερα θυμάσαι πως αυτό έγινε παραπάνω από μία φορές, αλλά συνεχίζουμε να ξεχνούμε πεισματικά.

Και όμως οι άνθρωποι αυτοί είναι πάντοτε εκεί. Οταν βγαίνεις για τσιγάρα, όταν βγάζεις τον σκύλο, όταν ακόμα απλά επιστρέφεις στο σπίτι. Ακόμα και αν έχει μήνες να τους δεις (κάτι που δεν συνειδητοποιείς). Και λίγο-πολύ έχεις την αίσθηση πως οι άνθρωποι αυτοί, οι ενδιάμεσοι άνθρωποι, ήταν πάντοτε εκεί. Στην ίδια πάντοτε ηλικία, σταθερά μεγαλύτεροί σου, σχεδόν απαράλλακτοι. Πολύ συχνά στις θολές αναμνήσεις σου φοράνε πάντοτε τα ίδια ρούχα σαν ήρωες των κόμικς και των καρτούν που σε κάθε επεισόδιο εμφανίζονται με την ίδια στολή, ακόμη και αν αυτή είναι ο καθημερινός ρουχισμός τους.

Μπορεί να τους πετύχεις σε κάποιο μαγαζί να μιλούν μεγαλόφωνα αλλά δεν θα δώσεις σημασία, δεν θα ακούσεις καν. Σε κάποια γωνία να συζητούν για κάτι σημαντικό ή ασήμαντο -σου είναι αδύνατον να συμπεράνεις. Και ύστερα, άμα κάποια στιγμή βρεθείτε στο ίδιο μαγαζί -στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς, σε κάποιο ψιλικατζίδικο- νιώθεις αυτή την αμηχανία να σε κατακλύζει, αφού πέρα από τον καθιερωμένο χαιρετισμό δεν έχεις τίποτα να πεις. Και ακόμη περισσότερο προσπαθείς επίμονα να κρατήσεις αυτή την απόσταση.

Και ύστερα κάπως γίνεται, κάποιος στο λέει και άλλοι το επιβεβαιώνουν, πως οι άνθρωποι αυτοί έφυγαν. Γίνονται αυτοί που δεν υπάρχουν πια. Ανώνυμοι στις αναμνήσεις σου, χωρίς επιπλέον χαρακτηριστικά, αλίμονο, σύντομα ξεχνάς και τον τρόπο με τον οποίο έφυγαν.

Και όμως αν αθροίσεις όλα αυτά τα πρόσωπα, όλους αυτούς τους ανθρώπους που η βασική τους ιδιότητα για εσένα ήταν το γεγονός πως δεν είχαν ιδιότητες, καταλήγεις να μαζέψεις το ανώνυμο κομμάτι της ζωής σου. Ενα σεβαστό ποσοστό φτιαγμένο από ασήμαντα γεγονότα, μηχανικές επαναλήψεις, τυπικές χειρονομίες. Πόσοι πολλοί είναι και πόσο ακόμα περισσότεροι αυτοί που δεν θυμάσαι ή αυτοί που δεν πρόσεξες. Και ύστερα από λίγο συνειδητοποιείς πως αυτός είναι ένας ρόλος που και εσύ επιτελείς και μάλιστα εν αγνοία σου σε ολόκληρη τη ζωή σου. Για πόσους ανθρώπους είσαι απλά ο ανώνυμος περαστικός, αυτή η αχνή σταθερά για τις ζωές που κινούνται γύρω σου.

Ας αγαπάμε λίγο περισσότερο τους ανώνυμους περαστικούς μας. Γιατί είμαστε και εμείς ένας από αυτούς. Και ακόμα και όταν όλοι οι άλλοι έλειπαν, αυτοί ήταν εκεί. Ακόμα και άθελά τους. Ακόμα και τώρα που είναι αυτοί που δεν υπάρχουν πια.