Ευθείες

Περιμένουμε στριμωγμένοι σε μια ευθεία. Μια γραμμή που δεν μπορούμε να διακρίνουμε την αρχή ή το τέλος της. Κάθε τόσο προχωρούμε. Κάθε βήμα μπορεί να απέχει από το επόμενο λίγα λεπτά. Αλλες φορές κάποιους μήνες. Δεν μας απασχολεί. Ακόμα και αν οι μπροστινοί προχωρήσουν χωρίς να το καταλάβουμε, είναι οι πίσω που μας υπενθυμίζουν πως πρέπει να συνεχίσουμε. Με ένα μουγκρητό ή μία κλοτσιά. Δεν τους κατηγορούμε. Δεν τους δίνουμε καν σημασία. Κι εμείς ακριβώς το ίδιο θα κάναμε. Κι εμείς ακριβώς το ίδιο κάνουμε. Και έτσι προχωρούμε. Στην αναμονή μπορεί κάποιος εύκολα να ξεχαστεί. Είναι φορές που η μετακίνηση αργεί τόσο πολύ που δεν θυμάσαι καν πως περιμένεις σε μια ουρά. Στέκεις εκεί και πριν καν το καταλάβεις έχεις χτίσει ένα σπίτι, μένεις με μια οικογένεια, έχεις παιδιά. Σύντομα όμως θα έρθει το αδιαπραγμάτευτο σκούντημα του πίσω σου. Και τότε εσύ θα πρέπει να παρατήσεις τα πάντα, την οικογενειακή εστία, τα φιλικά βλέμματα, τη σπιτική θαλπωρή. Να τα παρατήσεις και να προχωρήσεις. Είναι καλύτερο να μην δένεσαι με πράγματα και καταστάσεις. Γιατί κάτι που σου πήρε μια ζωή να χτίσεις πάντοτε τελειώνει απότομα. Απότομα όσο ένα σκούντημα. Και συ προχωράς. Μέχρι το επόμενο βήμα που δεν γνωρίζεις αν θα έρθει σε ένα λεπτό ή μία ζωή.

Είναι αυτή η βεβαιότητα της γραμμής και εκείνου του βήματος που κάνει τη ζωή μας ολόκληρη, ακόμα και αν μοιάζει στατική, να βρίσκεται διαρκώς σε κίνηση. Είμαστε δρομείς, αν και τις περισσότερες φορές ακίνητοι. Κανείς δεν γνωρίζει τι αποστάσεις έχουμε διανύσει. Αλλοι λένε πως είναι ολόκληρη η περίμετρος της Γης, άλλοι απλώς οι διαστάσεις ενός ευρύχωρου δωματίου. Δεν το γνωρίζουμε και δεν έχει σημασία. Γιατί η κίνηση, η σταθερή μετακίνηση σε μια δεδομένη τροχιά ορίζει τα πράγματα και μάλιστα με τρόπο αμετάκλητο. Η πραγματική απόσταση είναι το σχήμα του σώματός μας. Αυτή διανύουμε, εμάς διασχίζουμε. Κάποιες φορές νιώθεις πως είναι δύσκολο να παραμείνεις κλεισμένος στον εαυτό σου. Ή μάλλον να αντιλαμβάνεσαι ως εαυτό μονάχα όσα περικλείει το δικό σου ένα και μόνο σώμα. Τα σύνορα της συνείδησης είναι θολά. Είναι ο μπροστινός σου, είναι και ο πίσω σου αυτοί που όλη σου τη ζωή κοιτάς και βλέπεις εκεί και -όπως και να χει- νιώθεις πως είναι και αυτοί μέρος του εαυτού σου. Αλλά μαζί είναι και οι άλλοι. Ολες αυτές οι ατελείωτες σειρές, όλες αυτές οι ατελείωτες γραμμές πλάι στη δική σου. Προχωρούν και αυτές με τρόπο παρόμοιο. Παρόμοιο αλλά όχι συντονισμένο. Ετσι κάποιες φορές θα δεις μια γραμμή να προχωρά, όλο και να προχωρά, χωρίς σταματημό. Και τότε σκέφτεσαι πόσο τυχεροί μοιάζουν, πόσο γρήγορα θα φτάσουν εκεί που θα φτάσουν πριν από εσένα. Είναι βέβαια και άλλες γραμμές που νιώθεις πως δεν κουνιούνται. Που είναι σαν να μην έχουν κουνηθεί ποτέ. Διακρίνεις τη στασιμότητα στα σώματα. Τη σκόνη πάνω στους ώμους των ανθρώπων, τους ιστούς και τις αράχνες να πηγαινοέρχονται ανάμεσα στα γένια τους. Λύπη. Αυτό είναι που νιώθεις γι’ αυτούς τους ανθρώπους. Ισως καμιά φορά και υπεροψία. Ξεχνώντας πόσο πολύ η κατάστασή τους εξιστορεί ένα κομμάτι και της δικής σου συνθήκης, ένα ενδεχόμενο της δικής σου, κοινής πορείας.

Ας το ομολογήσουμε. Λίγοι από εδώ γνωρίζουμε το από πού ερχόμαστε πόσο μάλλον το πού πηγαίνουμε. Συχνά στοιχηματίζουμε πως κάποιος μας το είχε πει όταν ξεκινούσαμε. Αλλά αυτό είναι πριν από καιρό και τόσα βήματα μακριά. Ρωτάμε τους μπροστινούς, ρωτάμε τους πίσω, τους ανθρώπους καμιά φορά στις άλλες σειρές. Μάταια. Αυτό που μοιραζόμαστε πιο πολύ ακόμη και από τον κοινό βηματισμό είναι η άγνοιά μας, το άγνωστο αυτό που είναι ο στόχος της διαδρομής μας. Τόσο που δεν περνάει μέρα που να μην προσπαθούμε να θυμηθούμε, που να μην προσπαθούμε να μαντέψουμε. Σκέψεις πέφτουν πάνω σε άλλες σκέψεις. Αγωνίες, απορίες, υπολογισμοί. Μάταια. Ενα χέρι μας σπρώχνει από πίσω. Ηρθε η ώρα να προχωρήσουμε. Και προχωράμε.