Επτάστερος

Στον πρώτο τίτλο του Παναθηναϊκού στην Ευρώπη πρέπει να ήμουν γύρω στα 12. Σε σπίτι οικογενειακών φίλων όπου όλα τα άλλα παιδιά ήταν μεγαλύτερα. Και επίσης Ολυμπιακοί. Θυμάμαι πως είχα μαζί μου ένα κασκόλ που ντρεπόμουν να το φορέσω, θυμάμαι τους μεγάλους να μην ασχολούνται ιδιαίτερα με το παιχνίδι και τον πατέρα μου να έρχεται κάθε τόσο για να δει το σκορ. Με ενδιαφέρον αλλά μαζί με αυτή την αποστασιοποίηση του παραξενίσματος που προκαλούσε σε πολλούς από τις προηγούμενες γενιές το μπάσκετ. Το μπάσκετ τους άρεσε, πολλές φορές τους ενθουσίαζε, αλλά δεν ήταν το δικό τους άθλημα. Για μας όμως ήταν. Ή μάλλον έγινε εκείνο το βράδυ όταν ο Βράνκοβιτς διέσχισε το μισό Παρίσι για να κόψει το λέι απ του παίκτη της Μπαρτσελόνα. Για όσους μεγαλώσαμε στα 90s και ήμαστε Παναθηναϊκοί, αυτό ήταν το δικό μας ‘87.

Από τότε ο άγουρος 21ος αιώνας για εμάς μετριέται και επιμερίζεται με αστέρια. 2000, 2002, 2007, 2009, 2011. Και τώρα 2024. Τα αστέρια αυτά γίνονται μικροί αστερίσκοι μέσα στον χρόνο. Για κάποιον λόγο θυμάμαι καθαρά πού βρισκόμουν σε κάθε τελικό, με ποιον τον έβλεπα, τι γινόταν στη ζωή μου εκείνη την περίοδο. Ο μπασκετικός Παναθηναϊκός δεν είναι ομάδα. Είναι ένα τοπόσημο στον χρόνο.

Από τότε που έφυγε ο Ομπράντοβιτς σταμάτησα να πολυασχολούμαι με το μπάσκετ. Ηταν κάπως σαν να είχε διαταραχθεί το μείγμα του ονείρου. Ο τελικός της Κυριακής μού υπενθύμισε τη μαγεία του μπάσκετ. Με τον ίδιο τρόπο που ο τελικός του Κυπέλλου του Σαββάτου μού υπενθύμισε τη μιζέρια του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ακόμα και αν το ποδόσφαιρο επιμένει για κάποιον περίεργο λόγο να είναι το πιο δημοφιλές άθλημα σε αυτή τη χώρα, δεν θα μας χαρίσει ποτέ αυτά που μας χάρισε το μπάσκετ. Αυτόν τον συνδυασμό επιτυχίας και ποιότητας, τόσο σε συλλογικό όσο και σε εθνικό επίπεδο.

Ο πολιτισμός, η καταγραφή του ανθρώπινου στίγματος, δεν χτίζεται με δείκτες ή αριθμούς. Δεν χτίζεται μόνο με κορυφαία ατομικά επιτεύγματα ή υψηλές δημιουργίες. Χτίζεται κυρίως με ιστορίες. Και η φετινή ιστορία του μπασκετικού Παναθηναϊκού είναι μια τέτοια ιστορία. Και αν το θέλετε, η ιστορία του μπασκετικού Παναθηναϊκού γενικότερα.

Η ιστορία μιας ομάδας που πέρυσι βρισκόταν στον πάτο της Ευρώπης και φέτος φτάνει να κατακτήσει τον τελικό της. Βήμα το βήμα, με τη μία υπέρβαση μετά την άλλη. Η ιστορία μιας άγουρης ομάδας που κερδίζει το ακλόνητο φαβορί. Οχι από τύχη ή παλικαριά. Επειδή έπαιξε καλύτερο μπάσκετ, διάβασε και αποκωδικοποίησε καλύτερα τον αντίπαλό της διαλύοντάς τον στο δεύτερο ημίχρονο. Η ιστορία του Σλούκα, που από προδότης των απέναντι γίνεται ήρωας των από εδώ. Από όλη τη χρονιά του, αλλά κυρίως από τη μυθική του εμφάνιση στον τελικό. Η ιστορία του Αταμάν που απέδειξε πως υπάρχει ελπίδα στη μετά τον Ομπράντοβιτς εποχή. Η ιστορία του Λεσόρ, που πήγε στα 15 του μετανάστης στη Γαλλία και έφτασε να κατακτήσει την κορυφαία της μπασκετική διοργάνωση.

Η ιστορία του Πρωταθλητή της Ευρώπης για 7η φορά. Κάπου εκεί χωράει και η δική σου ιστορία. Η δική σου, η δική μου, όλων μας. Η ιστορία του παιδιού που έβλεπε τον τελικό με τον πατέρα του το 1996 και η ιστορία του πατέρα που βλέπει το παιχνίδι με τον γιο του το 2024. Οι ιστορίες αυτές και μαζί όλες οι ενδιάμεσες ιστορίες. Και η ιστορία αυτού του συναισθήματος της αγωνίας που μετατρέπεται σε χαρά και ενθουσιασμό, που ανεξάρτητα από το περιβάλλον ή την ηλικία παραμένει ατόφιο και αναλλοίωτο.