Αναμένοντας ανάσταση νεκρών

(Δύο άντρες στην ερημιά. Οι ενδυμασίες τους μπορεί να είναι στολές, μπορεί και όχι. Ετσι φθαρμένες μοιάζουν ομοιόμορφες. Ετσι φθαρμένες μοιάζουν διαφορετικές. Ο ένας σκάβει χωρίς να μιλά. Ο άλλος μιλά χωρίς να σκάβει.)

-Ακουσα να λένε πως εσύ δεν λες. Πως εσύ δεν μιλάς. (παύση) Ετσι ήμουν κι εγώ όταν είχα πρωτοέρθει. Πάει καιρός. Δεν είμαι πια. Δεν είμαι πια εδώ. Εδώ. Οπως εσύ είσαι εδώ. (παύση) Είμαι εδώ με τον δικό μου τρόπο. Πάει καιρός.

Δεν μιλάς ε; (παύση) Οκ, θα πάρω τη σιωπή σου ως ναι. (παύση) Δεν μιλάς ε; Δεν μιλάς αλλά εγώ μπορώ να σε ακούσω. (παύση) Ξέρεις δεν είσαι ο μόνος που ήρθε εθελοντικά εδώ. Είμαστε λίγοι. Αλλά δεν είσαι ο μόνος. (παύση) Αλλος έρχεται εδώ για να κρυφτεί. Αλλος γιατί δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει. Αλλος για να εξιλεωθεί. (παύση) Ολοι μας κάτι κουβαλάμε μέσα μας. Δεν είναι ανάγκη να το συζητάμε. Ολοι κάτι ψάχνουμε. Ακόμα κι εδώ (παύση). Ηρεμία. Εναν σκοπό.

Μια συγγνώμη.

Σκάβε σκάβε. Θέλει σκάψιμο η συγγνώμη. Είναι βαθιά. Βαθιά σου λέω. (παύση) Η δουλειά γίνεται εξάντληση και η εξάντληση πόνος. Και ο πόνος είναι η αλήθεια. Ο πόνος γίνεται σκοπός μας. Αυτός γίνεται η αλήθεια σου. Η συγγνώμη σου. Ετσι δεν είναι; (παύση) Δεν μιλάς, αλλά εγώ μπορώ να σε ακούσω. Και μπορώ να ακούσω να με ρωτάς (παύση) Κι εσύ; Γιατί ήρθες εδώ; Αυτό ρωτάς. (παύση)

Λοιπόν σιωπηλέ μου φίλε, εγώ ήρθα εδώ για να πεθάνω.

(μιμούμενος την υποθετική φωνή του άλλου) Να πεθάνεις; Γιατί να πεθάνεις; Η ζωή είναι όμορφη, ακόμα κι εδώ η ζωή είναι όμορφη, τα πουλιά κελαηδούν, οι γυναίκες φιλιούνται μεταξύ τους, τα παιδιά αφοδεύουν με κράνη στα κεφάλια τους, η ζωή είναι όμορφη. Η ζωή είναι όμορφη ακόμα και αν πρέπει να κρατάς όπλο. Ναι, δεν διαφωνώ (παύση). Το δικό μου πρόβλημα δεν είναι η ζωή. (παύση) Είναι ο θάνατος. (παύση) Η απουσία του (παύση). Δεν μπορώ να πεθάνω (μεγάλη παύση).

Τι με κοιτάς; Πρώτη φορά το ακούς να συμβαίνει; (παύση) Σου είπα, δεν μπορώ να πεθάνω. (παύση) Κάποιου δεν μπορεί να του σηκωθεί, κάποιος δεν μπορεί να θυμηθεί, εγώ δεν μπορώ να πεθάνω. (παύση)

Μετά το ατύχημα. Τότε το κατάλαβα. Ημουν με την οικογένειά μου, τους φίλους μου. Ολοι οι άλλοι πέθαναν. Εγώ όχι. Θα έπρεπε. Κανονικά θα έπρεπε να πεθάνω. Να έχω πεθάνει. Κατάλαβα πως από εδώ και πέρα θα ζούσα. Και θα ζούσα με αυτό. Από ’δώ και πέρα μ’ αυτό. Θα έπρεπε να έχω πεθάνει (παύση). Προσπάθησα. Προσπάθησα πολύ. Πόσες φορές προσπάθησα. Απέτυχα παταγωδώς. Κάθε φορά και μια νέα αποτυχία.

Η πρώτη φορά είναι δύσκολη. Μετά συνηθίζεις. (παύση) Πήρα χάπια, χούφτες ολόκληρες. Κρεμάστηκα. Εμεινα κρεμασμένος για ώρες. Περίεργο φρούτο. Πυροβολήθηκα. Ανοιξα τρύπες στο σώμα μου. Εκλεισαν. Κατάπια βίδες, καρφιά, τροχαλίες. Τα χώνεψα. Κλείστηκα σε κλουβιά με θηρία. Ψόφησαν στην πρώτη δαγκωνιά. Επεσα από γκρεμούς. Σηκώθηκα αμέσως όρθιος. (παύση)

Είναι δύσκολη η μοναξιά. Οταν τους χάνεις όλους. Ολους ταυτόχρονα. Σε τρελαίνει. Σε πείθει να κάνεις τρελά πράγματα. (παύση) Σκέψου έναν τρόπο αυτοκτονίας. Σκέφτηκες; Το έχω κάνει. (παύση) Οταν εξάντλησα λοιπόν κάθε μέσο, το πήρα απόφαση. Ζήτησα να έρθω εδώ εθελοντικά (παύση). Γι’ αυτό ήρθα εδώ. Είναι ό,τι πιο κοντινό στο θάνατο μπορούσα να σκεφτώ.

(παύση. Κοιτάζει γύρω.)

Δεν έχω παράπονο. Ισως μια μέρα και εμείς να τα καταφέρουμε. Να σκύψουμε, να κλείσουμε τα μάτια και ύστερα να χαθούμε. Και ύστερα όλα θα έχουν τελειώσει. Μια μέρα μπορεί να τελειώσει και για εμάς. Θα ’ναι όμορφη μέρα. Η μέρα που θα τελειώσει. Αλλά σήμερα δεν είναι αυτή η μέρα. Ας είναι. Οπως σου είπα, δεν έχω παράπονο.