Γράμματα από ένα περιπλανώμενο εδώ (γραφή 2)

Σου γράφω απόψε από εδώ, όπως σου είχα υποσχεθεί πως θα σου γράψω, μόνο που δεν μπορώ να θυμηθώ το πότε ή το γιατί. Ο τόπος εδώ ρουφάει τον χρόνο. Είναι σαν όσο πιο πολύ ξεχνάς, τόσο ο χώρος να μεγαλώνει, τόσο η έκταση να πλαταίνει, τόσο που δεν προλαβαίνεις να κλείσεις τα μάτια. Μόλις τα ανοίξεις βρίσκεσαι ήδη αλλού σε μια έρημο στα μέτρα του δικού σου χρόνου. Σου γράφω όπως σου υποσχέθηκα. Μόνο που δεν είμαι σίγουρη για το πόσο καιρό λείπω. Ισως λίγες ώρες. Το πιο πιθανό χρόνια. Δεν ξέρω πια τη διαφορά.

Τώρα στέκομαι ευθυτενής. Σου γράφω όρθια στην κορυφή ενός βράχου. Πιο χαμηλά. Εκεί αρχίζουνε τα δύσκολα. Ο αέρας είναι πυκνός εκεί. Μόλις σκύβεις αλλάζει η ζώνη της ώρας. Εδώ πάντοτε υπάρχει χρόνος ή μάλλον είναι κιόλας αργά. Που είναι το ίδιο.

Θέλω να πω, υπάρχει μια απόσταση από τη στιγμή εκείνη. Είναι η ώρα που θα ξανασυναντηθούμε; Ή μήπως η ώρα που αποχωριστήκαμε; Δεν το γνωρίζω. Δεν γνωρίζω ποτέ αν θα το μάθω.

Δεν είμαι σίγουρη αν θα σε αναγνώριζα. Εχω ξεχάσει το πρόσωπό σου. Μόνο την αίσθηση στο άκουσμα του ονόματός σου θυμάμαι. Και ίσως αυτό να είναι αρκετό. Βλέπεις, το πρώτο που μαθαίνεις εδώ είναι να μην ταυτίζεις κάποιον με την όψη του. Είναι που αλλάζουμε συχνά και απότομα. Αρκεί να γυρίσεις κάπου το κεφάλι για λίγο. Οταν το βλέμμα σου επιστρέψει, ο διπλανός σου έχει αλλάξει όψη.

Το βλέμμα είναι εδώ ένα θέμα. Το πώς το περιορίζεις. Δεν θα βρεις εδώ παράθυρο. Και αυτό γιατί απ’ όποιο παράθυρο και αν κοιτάξεις βλέπεις ένα ηφαίστειο. Λοιπόν, τα σφραγίσαμε. Ηταν ο μόνος τρόπος να αντισταθούμε στα ηφαίστεια.

Σου έλεγα λοιπόν για τους διπλανούς μου. Το να κοιτάζεις τον διπλανό σου εδώ είναι μια περιπέτεια. Ενα χαμόγελο μπορεί να είναι η αρχή όλων των πραγμάτων που πέφτουν. Και η πτώση εδώ είναι πιο δύσκολη από οπουδήποτε αλλού. Είναι που όσοι πεθαίνουνε εδώ έχουν ξανά κάπου αλλού πεθάνει.

Ολοι γύρω μου γερνούνε ακανόνιστα. 20, 35, 30, 82, 60, 5, 17. Οταν είσαι καιρό με κάποιον μαθαίνεις όλες του τις ηλικίες. Επιλέγεις πώς τον θυμάσαι. Αλλά ποτέ δεν του απευθύνεσαι με τον ίδιο τρόπο. Είναι που ο άλλος εδώ είναι πλήθος. Και συ πρέπει να κινηθείς μέσα σε αυτό το πλήθος αν θες να τον συναντήσεις. Κυκλωμένη από τις εκδοχές του, χωρίς να μπορώ να επιλέξω κατεύθυνση. Πόσο μόνη νιώθω τις φορές εκείνες.

Είναι πολλές φορές που δεν μπορώ να ανεχτώ τη μυρωδιά μου. Είναι που κάποιος άλλος κατοικεί το σώμα μου. Κάποιος άλλος και φέρεται άτσαλα. Με ξόδεμα συγκαταβατικό, βιάζεται να ζήσει ακίνητος. Και διαρκώς σταματά. Αλλά σαν η ίδια του η ακινησία να τον τρομάζει. Τις ώρες εκείνες γίνεται άτσαλος. Τις ώρες εκείνες γίνεται ξένος. Ξένος μέσα μου. Αδιαφορεί. Επεται. Γίνεται ο αυριανός εαυτός του. Πρόωρα. Είναι οι αναθυμιάσεις μιας άγουρης κατάληξης, οι ώρες εκείνες που δεν μπορώ να αντέξω τη μυρωδιά μου.

Εδώ δεν υπάρχει διάκριση ανάμεσα σε ζώα και φυτά. Τα κέρατα εδώ καρποφορούν, οι ρίζες διαβαίνουν. Ζώα μικρά, να λυγίζουνε τα πόδια και να γεννούνε φρούτα μεγάλα σαν πέτρες. Ή όταν κόβεις ένα φρούτο. Κάποιες φορές το ξεφλουδίζεις και βλέπεις τα σπλάχνα να χύνονται. Το χορτάρι ανατριχιάζει. Είναι που ένα κορίτσι το διάβηκε. Οταν κάνεις να ξαποστάσεις, οι βράχοι σού μουγκρίζουν. Ετσι και μεις τρώμε ό,τι βρούμε. Η γεύση του είναι πάντοτε μια έκπληξη. Και δεν ξέρεις γύρω σου τι είναι αυτό που μπορεί να ματώσει.

Σου γράφω απόψε, όπως σου είχα πει πως θα σου γράψω. Τώρα καταλαβαίνω. Μα δεν θυμάμαι αν είσαι γιος, εραστής ή πατέρας μου. Ισως και τίποτα από αυτά. Ενας τυχαίος αποδέκτης. Μια αφορμή για ένα γράμμα. Ή ίσως και περισσότερα. Μια μέρα ίσως να θυμηθώ. Και θα συνεχίσω να γράφω. Εδώ πάντοτε υπάρχει χρόνος ή μάλλον είναι κιόλας αργά. Που είναι το ίδιο.