[Τελειώματα καλοκαιριού. Λίγο πιο έξω από το κέντρο της πόλης. Εκεί όπου τα ξαφνικά υψώματα σου δίνουν την αίσθηση πως βρίσκεσαι στα σύνορα της κοινότητας. Ενα αγόρι μικρό γύρω στα δέκα ανεβαίνει τον λόφο. Στο χέρι του κρατά ένα κουτί παπουτσιών. Σφιχτά σαν να το προστατεύει. Σφιχτά σαν να μη θέλει να του το πάρουν. Δίπλα του η αδερφή του, γύρω στα 16. Εκείνη του μιλά. Εκείνο μπορεί και να την ακούει.]
Θυμάμαι τη μέρα που γεννήθηκες. Πιο πριν πρέπει να ήταν. Ηταν τότε που οι γονείς δεν μπορούσαν πια να το κρύψουν. Και θυμάμαι πόσο έκλαψα για τον ερχομό σου.
Εκείνοι γελούσαν συγκαταβατικά, σχεδόν με ικανοποίηση. Ζήλια, είπαν. Σαν να με αθώωναν. Και μαζί σαν να επιβεβαίωναν μια πρόβλεψη παλιά όσο η ηλικία.
Δεν ήταν η ζήλια. Ητανε η αλλαγή αυτή. Μια μετατόπιση όπως λένε οι μεγάλοι. Αυτό που όλα ξαφνικά άρχισαν να παίρνουν σχήμα. Η οικογένεια. Οι αριθμοί. Οι τοίχοι του σπιτιού. Σαν όλα πριν να ήτανε μαζί τυχαία και αυτονόητα. Θολά αλλά μαζί ενιαία. Μα τώρα να μπορείς να τα μετρήσεις, να τα χωρίσεις. Αρα και να τα αποχωριστείς. Σαν ο κόσμος να μπορεί να χωρέσει σε μια απόλυτη αριθμητική βεβαιότητα.
Από εκείνη τη στιγμή και μετά μεγαλώνεις. Πριν γεννηθείς. Πριν σε φέρουν στο σπίτι. Για εμένα μεγάλωνες από τη στιγμή εκείνη. Πόσο γρήγορα αλλάζεις. Πολύ πιο γρήγορα από όσο μας επιτρέπεται, από όσο μπορούμε να δεχτούμε.
Καθώς μεγαλώνεις παίρνεις τις εκφράσεις του. Το γέλιο, τις εκρήξεις, τον τρόπο αυτό να αναστενάζεις. Κάποιες φορές σε βλέπω να ακουμπάς το πρόσωπό σου σαν να πρόκειται να χαϊδέψεις τα γένια σου (ενώ προφανώς δεν έχεις γένια).
Σ’ το έχουν πει; Δεν νομίζω να σ’ το έχουν πει. Κανείς δεν το βλέπει παρά μόνο εγώ. Γιατί σας είδα μαζί. Εσένα να μεγαλώνεις και εκείνον να μικραίνει. Πόσο απότομα μίκρυνε ο πατέρας. Σαν να έφτανε το τράβηγμα μιας κουρτίνας για να αποδειχτεί πως δεν βρισκότανε τίποτα από πίσω της.
Και εσύ. Εσύ πόσο σταθερά μεγαλώνεις. Το βήμα σου, το σώμα σου, το περπάτημά σου. Σχεδόν δεν σε φτάνω.
Είναι μια διαρκής αναμέτρηση. Ο αριθμός των ζωντανών και αυτός των νεκρών. Ενα εκ νέου στοίχημα καταδικασμένο πάντοτε στο ίδιο αποτέλεσμα. Τόσο που σταματάς να μετράς. Τόσο που τελικά καταλαβαίνεις πως οι αριθμοί δεν έχουν νόημα. Μόνο η παρουσία και η απουσία γύρω μας. Ταυτόχρονες, συμπαγείς, σχεδόν ενωμένες. Με τον ρυθμό που το τίποτα συμφωνεί με τα πράγματα.
Από τότε που έφυγε ο πατέρας όλοι μάς χαιρετούν διστακτικά. Σαν να είμαστε στοιχειωμένοι. Σαν η απώλεια να κατοικεί το σώμα, να προχωρά στους διαδρόμους της. Και να μπορεί να μεταπηδήσει από το ένα σώμα στο άλλο σαν ιός. Σαν τα σώματα να ερημώνουν διαδοχικά.
Ο χρόνος είναι μια ρυτίδα ομόκεντρη του κορμού μας. Μεγαλώνει από εμάς, γερνάει από εμάς. Είναι η όψη που χρονομετρά το αντίθετό της. Τον κρατούμε πάνω μας σφιχτά. Σχεδόν όσο σφιχτά κρατάς τώρα αυτό το κουτί.
Πόσα βήματα χωρούν σε ένα κουτί παπουτσιών; Πόσες διαδρομές; Και όταν το κουτί μείνει άδειο; Μήπως αυτό σημαίνει πως η διαδρομή καλύφθηκε;
Ο, τι και αν γίνει τα πράγματα θα φτάσουν στον προορισμό τους. Οπως εμείς θα φτάσουμε στην κορυφή του λόφου. Εξαντλημένα, δικαιωμένα και μαζί μετανιωμένα. Γιατί οι διαδρομές μας είναι οι στόχοι και μαζί οι ματαιώσεις μας.
(συνεχίζεται…)
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας