Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ και η Αριστερά

Μεταπολιτική, επικοινωνία ή απλώς ένας καιροσκόπος που κατάφερε μια επιθετική εξαγορά ενός κόμματος με το οποίο δεν είχε καμία σχέση; Ολα αυτά και τίποτα από αυτά. Δεν είμαστε εδώ για να φιλοτεχνήσουμε ένα πορτρέτο. Είμαστε εδώ για να ξεκινήσουμε μια διαδικασία ώστε να κατανοήσουμε τι έγινε. Να καταλάβουμε με ποιον τρόπο ένα κόμμα μετατράπηκε σε χυλό. Και να ασκήσουμε κριτική και αυτοκριτική.

Νομίζω πως στην παρούσα χρονική συγκυρία δεν υπάρχει μεγαλύτερο αναλυτικό σφάλμα από το να ερμηνεύσουμε το φαινόμενο Κασσελάκη ως κάτι καινούργιο και ως κάτι που ήρθε απ’ έξω στον ΣΥΡΙΖΑ. Στην πραγματικότητα ο Κασσελάκης είναι η συμπύκνωση όλων των παθογενειών του ΣΥΡΙΖΑ εκφρασμένων στον υπερθετικό τους βαθμό. Υπερίσχυσε όχι επειδή ήταν ένα ξένο σώμα που έφερνε κάτι καινούργιο αλλά ακριβώς επειδή ήταν ένας κρυφά πολιτικός οικείος που επιβεβαίωσε τα παλιά υλικά ζητώντας να τα νομιμοποιήσει εκ νέου πίσω από μια ανακαινισμένη όψη.

Στο πρόσωπό του όσοι τον ψήφισαν είδαν την αναβίωση ενός αρχηγικού μεσσιανισμού που καλλιεργήθηκε έντονα από την περίοδο Τσίπρα τόσο από τον ίδιο όσο και από το πολιτικό του περιβάλλον. Μια διαδικασία που πήρε σχήμα αλλά ταυτόχρονα θεσμοθετήθηκε μέσα από την εσωκομματική εκλογική διαδικασία του 2022. Το κόμμα δεν έχει πια όργανα, οργανώσεις, δικτύωση, μόνο μια φαντασιακή απευθείας σχέση των ίδιων των μελών, των ψηφοφόρων και των φίλων με τον αρχηγό και την ηγετική ομάδα που στοιχίζεται δίπλα του. Το οποίο σημαίνει πως δεν μπορεί να υπάρξει διάλογος, διαφωνία ή ζύμωση επί της ουσίας. Ολα αυτά τα στοιχεία που για ένα κομμάτι της Αριστεράς ήταν κομμάτια της ταυτότητάς της.

Βέβαια, ο ιδεολογικός εκλεκτικισμός και η ανοχή σε φαινόμενα και πολιτικές τελείως ξένα με την Αριστερά ξεκινούν πολύ παλαιότερα. Πριν από τη συνθηκολόγηση του 2015, πριν από την προπατορική συμμαχία με τους ΑΝ.ΕΛΛ., ήδη από την ανάδειξη αμφίβολων στελεχών, πολλά από τα οποία στη συνέχεια αυτονομήθηκαν. Η διαρκής αναφορά στην «Αριστερά» με όρους brand name συνυπήρξε με μια επιλεκτική σχέση μαζί της ως προς τις πολιτικές εφαρμογές, τις θέσεις, τις πολιτικές που εφάρμοσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Για πολλά από τα στελέχη που είδαμε τις προηγούμενες μέρες να στοιχίζονται δίπλα από τον Κασσελάκη ο όρος αυτός, η Ιστορία που κουβαλά και οι αξίες που επιβάλλει ήταν πάντοτε ένα αχρείαστο βαρίδι. Η τάση αυτή πια φαίνεται πως κυριάρχησε. Και το σύνθημα «η Αριστερά στην εξουσία» μετατράπηκε στο δίλημμα «Αριστερά ή εξουσία». Στις εκλογές της προηγούμενης Κυριακής το ακροατήριο απάντησε σε αυτό ακριβώς το δίλημμα επιλέγοντας το δεύτερο.

Ολα αυτά και πολλά ακόμη (μηχανισμοί, χρήση fake news και διαδικτυακής καφρίλας, νεοαυριανισμός κτλ) βρήκαν την πρόσοψή τους στον Στέφανο Κασσελάκη. Μια νέα επιφάνεια που στηρίχθηκε σε παλιά δοκάρια. Ενα όμως ακόμη πρόβλημα είναι όχι απλά κάτι ξένο σε σχέση με την Αριστερά αλλά ακριβώς το αντίθετό της. Ενας γιάπης που δεν έχει σχέση με την ελληνική πραγματικότητα, ένα golden boy με αμφίβολη διαδρομή, ένα επίχρυσο δοχείο. Με καμία αναφορά στην αναδιανομή πλούτου, στον κόσμο της εργασίας, στη σημασία του Δημοσίου για άσκηση πολιτικής σε τομείς όπως η Υγεία ή η Παιδεία. Με μόνη αναφορά ένα έωλο επιχείρημα περί «ελληνικού ονείρου». Που όπως όλα τα όνειρα πρέπει να είσαι κοιμισμένος για να το συναντήσεις.

Ο ΣΥΡΙΖΑ περιφρόνησε την Αριστερά πολλές φορές. Ηταν πολλοί αυτοί που κουβάλησαν αμαρτίες, αστοχίες, ακόμα και ακατανόητες πολιτικές αποφάσεις στην πλάτη τους ως ενοχή ή ως στίγμα. Δικαιολογώντας όλα αυτά ακριβώς επειδή είχαν πίστη σε μια ταυτόχρονη αριστερή πλευρά των πραγμάτων. Οπως αυτή προέκυπτε από την ιστορική διάσταση της πορείας του χώρου, από στελέχη που ήταν σάρκα της Αριστεράς, από χώρους που δεν απεμπόλησαν την αναφορά τους. Και δεν μιλάω καν για μέλη, ίσως ούτε καν για ψηφοφόρους, αλλά για ανθρώπους που ακόμα και στην πιο μεγάλη απογοήτευση κάτι περίμεναν. Δεν ξέρω πια τι σχέση μπορούν να έχουν οι άνθρωποι αυτοί με αυτόν τον νέο ΣΥΡΙΖΑ. Η Αριστερά βρίσκεται ήδη αλλού.