Ποια ενωμένη Ευρώπη;

Αυτό το άπιαστο, πολυτραγουδισμένο παιδικό μας όνειρο, αυ­τό το απλησίαστο όραμα μιας ενωμένης, ευτυχισμένης Ευρώ­πης όσο πάει και γίνεται απλησίαστο. Αυτές οι ρομαντικές βραδιές που άρχιζαν και τέλειωναν με τις πολιτικοφιλολογικές συζητήσεις περί καταργημένων συνό­ρων, περί μιας και μοναδικής ευρωπαϊκής γλώσσας, μιας Βου­λής και μιας ευρωπαϊκής κυβέρνησης φαίνονται τόσο κωμικές τώρα πια...

Διαβάζουμε και ξαναδιαβάζουμε τις εφημερίδες, ακούμε και ξανακούμε τις συνεντεύξεις των ευρωβουλευτών και α­ναρωτιόμαστε ποια ενωμένη Ευρώπη ονειρευτήκαμε και ποια χιλιοκομματιασμένη, διαλυμένη, ματωμένη μάς προκύπτει κάθε μέρα.

Η Αυστρία, η Γερμανία, η Ιταλία και η Τουρκία, με την κα­θοδήγηση, τη βοήθεια ή τη συνεργασία των ΗΠΑ, λέει ο ίδιος ο υπουργός Εξωτερικών μας, προσπαθούν να μετατρέψουν τα Βαλκάνια σε παραμάγαζά τους, σε πρατήρια των προϊόντων τους, σε σαββατιάτικες λαϊκές αγορές ευκαιρίας. Η Αδριατική σήμερα, το Ιόνιο αύριο και το Αιγαίο αργότε­ρα θα πάψουν, λοιπόν, να είναι τα θέρετρα ευτυχίας που ερω­τεύτηκαν ποιητές και εφοπλιστές και θα γίνουν... φέρετρα δυ­στυχίας; Και τι απομένει σε μας, τους Ελληνες, που αιώνες τώρα κυ­ριαρχήσαμε σε αυτούς τους θεσπέσιους χώρους; Η σιωπή, η αδράνεια και η άνευ όρων υποδούλωση στα μεγάλα «αφεντικά».

Ή μήπως μπορούμε να ξαναϋψώσουμε τα λάβαρα του Ρήγα Φεραίου και του Κοραή και με τα πύρινα κείμενά τους να ξανατραγουδήσουμε για την Ελλάδα των πέντε ηπείρων και των δεκαπέντε θαλασσών και ωκεανών!; Πόσο κωμικά μάς φαίνονται όλα αυτά, όταν ανοίγουμε τα μάτια μας διάπλατα, διαβάζοντας τις ρεαλιστικές συνεντεύξεις και τα προσγειωμένα άρθρα των ευρωβουλευτών μας: «Η Ιταλία, η Τουρκία, η Αμερική, η Αυστρία και η Γερμανία έ­χουν ήδη διεισδύσει οικονομικά και στην Αλβανία και στη Βουλγαρία και στη Γιουγκοσλαβία. Δεν μπορούμε πλέον να τους ανακόψουμε. Ας κάνουμε ό,τι μπορούμε, να μη μείνουμε, τουλάχιστον εντελώς, απέξω...»!

Αυτή την Ευρώπη, λοιπόν, ονειρευτήκαμε; Αυτή την ενωμέ­νη Ευρώπη ονειρευτήκαμε, που θα μας «προστατεύει» από κάθε επιβουλή και από κάθε... φτώχεια και πείνα; Την Ευρώπη μας, στα χέρια του νέου Αμερικανού πρόεδρου και στα πόδια του πάμπλουτου φίλου του;

Ποιος θα μας μιλήσει ξεκάθαρα κάποτε; Να μας πει ότι ενωμένη Ευρώπη 2025 σημαίνει ότι ξαναγυ­ρίζουμε πια στην παλιά εποχή των φεουδαρχών και των κολί­γων. Στην εποχή τού... «..ανήκομεν εις την Δύσιν»!.. Να το πά­ρουμε απόφαση ότι ο κόσμος ξαναγυρνά στην εποχή των τσι­φλικάδων. Και στον εφιαλτικό κόσμο του Οργουελ... Διαλέγετε και παίρνετε.

Οπως πετάμε μια φιάλη στον ωκεανό με ένα μικρό επτασφράγιστο μήνυμα και με την «απελπισμένη» ελπίδα μήπως το βρει κάποιος, κάποτε, στους αιώνες των αιώνων... Ετσι «πέταξα» κι εγώ αυτές τις «απελπισμένες» σκέψεις μου... Μήπως κάποτε, κάπου, κάποιος... από κάποιον άλλο πλανή­τη, απελπισμένος κι αυτός του εικοστού πρώτου αιώνα, ανακα­λύψει σ’ αυτές τις σκόρπιες σκέψεις ενός αμετανόητου, ηλίθιου ιδεολόγου κάποια αποδεικτικά στοιχεία «ηλίθιας» ζωής, στ’ απολιθώματα ενός κόσμου που χάνεται...

Μακάρι τη «φιάλη» αυτή να τη βρει κάποιο «απολιθωμένο» κίνημα ή ένα, κατά λάθος, «ρομαντικό» ρομπότ του εικοστού πρώτου αιώνα και, χαμογελώντας ή κλαίγοντας, θελήσει να ξα­ναζωντανέψει τον χαμένο κόσμο μας...

Αυτό σημαίνει ότι, τελικά, τίποτε δεν χάνεται. Οπως κάθε μεσαίωνα τον διαδέχεται κάποια αναγέννηση, έτσι και ο δικός μας σκοτεινός αιώνας υπάρχει κάποια αδιόρατη ελπίδα να φέ­ρει κάποτε και τη δική του αναγέννηση... Αν, βέβαια, απομείνει τίποτε από τη λάμψη του παγκόσμιου πολιτισμού. Και αν η πο­λιτική πάψει να είναι ένα συνειδητό μέσο ασυνείδητων συναλ­λαγών και υπηρέτρια ξεπλύματος βρόμικου χρήματος ή μια άρ­ρωστη αυλή αμοραλιστών ηγετών και διαδόχων... και ξαναγίνει ένας στίβος ωραίων αγώνων στη μάχη των ιδεών...

Επειδή ώς την ώρα του τάφου μας, θα υπάρχει πάντα άσβε­στη η ελπίδα στα μισοσβησμένα μάτια μας, βάλαμε αυτόν τον τίτλο: Αγώνες και αγωνίες... Ισως γιατί, τελικά, η μόνη ευτυχία στη ζωή είναι ο δρόμος για την Ιθάκη... Κι αυτή η ελπίδα είναι ο ίδιος ο Ανθρωπος. Αυτό το τέρας της φύσης, πανάξιος και πανάθλιος, ιδαλγός και χαμερπής, λα­μπερός και σκοτεινός, πεινασμένος και χορτασμένος, αηδια­σμένος και ευτυχισμένος, δικαστής και ένοχος, θύμα και θύτης, στον απάνθρωπο καταναλωτικό αμοραλισμό μας... Μήπως κά­ποτε κοιταχτεί σε κάποιο καθρέφτη, αντικρίσει το πλαστικό του πρόσωπο και ψάξει να ξαναβρεί το φυσικό του χρώμα...

Αυτός ο ίδιος, μόνος κι αβοήθητος, ο αιώνιος Ανθρωπος, σκλάβος και ελεύθερος, αφέντης και δούλος του ίδιου του εαυτού του, είναι η μόνη ελπίδα μας... Για να μη χαθεί ο κόσμος μας... Αυτός ο κόσμος ο μικρός... ο Μέγας...