Αυτό το διήγημα του εξαιρετικού συγγραφέα Κώστα Λίχνου είναι η λογοτεχνική μεταφορά σε γραπτό λόγο της πρώτης ταινίας μικρού μήκους τεχνοτροπίας δομημένου ρεαλισμού του τμήματος κινηματογράφου του Φιλολογικού Ομίλου Ελλάδος, με τίτλο «Το φουστάνι της Ευδοξίας».
Περιγράφει μια σκηνή, μια πράξη, κατά τέτοιο ρεαλιστικό τρόπο που δεν επιδέχεται άλλη ερμηνεία (χαρακτηριστικό του δομημένου ρεαλισμού). Στόχος του είναι η συμβολοποίηση των αιτιών που οδηγούν στην κορύφωση μιας πράξης με κοινωνικό χαρακτήρα, δηλαδή μιας πράξης η οποία εξατομικεύεται αλλά ταυτόχρονα αποτελεί προέκταση του δημόσιου λόγου και του δημόσιου χώρου.
Το διήγημα αναφέρεται στη δεκαετία του 1980, τότε που αποποινικοποιήθηκε η μοιχεία και θεσμοθετήθηκε ο πολιτικός γάμος. Η αναλυτική καταγραφή των κινήσεων του δρώντος υποκειμένου (Ευδοξία) σε πρώτο πρόσωπο, στοιχείο του δομημένου ρεαλισμού, είναι καταφανής. Ο προσδιορισμός του χρόνου και του χώρου, όπου εξελίσσεται η σκηνή που περιγράφεται, ορίζεται στην αρχή του διηγήματος. Ο Κώστας Λίχνος, χρησιμοποιώντας τεχνοτροπία δομημένου ρεαλισμού α’ επιπέδου, μας περιγράφει περίτεχνα μια σκηνή από την καθημερινότητα ενός ζευγαριού της εποχής, ανάμεσα στο οποίο η αποξένωση και η ψυχρότητα είναι αισθητές. Η γυναίκα μαγειρεύει και ο άντρας πίνει τον καφέ του και διαβάζει την εφημερίδα του, μέσα στην κουζίνας. Μετά από μια στιχομυθία, ο άντρας αποχωρεί αφήνοντας μόνη την Ευδοξία, η οποία καταπιεσμένη στον ρόλο της ενάρετης συζύγου, της καλής νοικοκυράς, της σωστής μάνας, ή αλλιώς το αντικείμενο της ικανοποίησης των αναγκών του συζύγου και της οικογένειας, έχει ένα ξέσπασμα (κορύφωση) που δεν μας αφήνει απροβλημάτιστους. Ολες οι κινήσεις της προδίδουν την ανασφάλεια («μη τυχόν και με δουν οι γείτονες»), τις θρησκευτικές ενοχές («αμαρτάνω μπροστά στην εικόνα της Παναγίας»), τον φόβο («μη με αντιληφθούν να καπνίζω») και την ντροπής («πω πω! ήρθε ο γιος μου) αλλά και την καταπίεση (και σεξουαλική). Σε όλο το κείμενο η γλώσσα που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας είναι ρεαλιστική και δεν επιδέχεται άλλης ερμηνείας πέραν αυτής που δίνει.
Εξαιρετική θεματολογία. Το αιώνιο ζήτημα. Η γυναικεία καταπίεση. Αξίζει να τύχει της δέουσας προσοχής και αναγνωσιμότητας.
*Ποιήτρια
—
Τη σελίδα αυτήν δεν τη φτιάχνουν επαγγελματίες κριτικοί βιβλίου. Γράφεται από αναγνώστες που απευθύνονται σε αναγνώστες για να τους μιλήσουν για κάποιο βιβλίο που τους συνεπήρε. Αν θέλετε να μοιραστείτε όσα νιώσατε διαβάζοντας ένα βιβλίο, στείλτε το κείμενό σας (το πολύ 700 λέξεις) στο [email protected]
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας