Τα Ιουλιανά

Τον Αλωνάρη κι αν καείς... τον Αύγουστο θα δροσιστείς...».
«Αύγουστε, καλέ μου μήνα, να ’σουν δυο φορές το χρόνο».

Αλωνάρη λέγαμε στην ιδιαίτερη πατρίδα μου τον πολύ ζεστό Ιούλιο.

Για εμάς όμως που γεννηθήκαμε πριν από τον πό­λεμο του ’40, ο Ιούλιος είναι ο πιο «πικρός» μήνας της ζωής μας. Και έμεινε στο μυαλό μας με μια λέξη: «Ιουλιανά».

Κι αναρωτιόμαστε πώς τα κατάφεραν, τον Ιούλιο, τον φωτεινότε­ρο μήνα του τόπου μας, να τον κάνουν τον πιο «μαύρο» μήνα της ζωής μας; Ολοι οι «μεγάλοι» και «μικροί» του κόσμου. Με αλ­χημείες, προκλητικές συνεργασίες, σκληρές αποφάσεις και ΜΜΕ που μας «έπειθαν» ότι όλα είναι για το «καλό» μας.

Ας προσπαθήσουμε να βρούμε μια απάντη­ση. Με βοηθούς αυτά που ζήσαμε εμείς οι ίδιοι κι αυτά που διαβάσαμε. Ξεκινάμε από τον Ιούλιο του 1963, μετά τη δολο­φονία του Γρηγόρη Λαμπράκη.

Τότε που για όλους τους Ελληνες το ποτή­ρι ξεχείλισε και η οργή τους έγινε ξεσηκωμός. Εγινε «ξεσηκωμός» όμως και στις μυστικές υπηρεσίες των μεγάλων «προστατών» μας... Και ένα ζεστό σούρουπο του Ιουλίου του 1963, σ’ ένα μυστικό «κονκλάβιο», σε κάποιους δροσερούς πρεσβευτικούς κήπους, κοντά στην πλατεία Μα­βίλη, αποφάσισαν έναν ματωμένο μακροχρόνιο σχεδιασμό.

Ιούλιος 1963: Το πρώτο «μήνυμα» έρ­χεται από τη Φρειδερίκη, όταν την αποδοκιμάζουν οι Ελληνες στο Λονδίνο. Ιούλιος του 1964: Ο «δημοκρατικός» πρόε­δρος Τζόνσον μάς στέλ­νει το δεύτερο «μήνυμα» για τη μεθόδευση ανα­τροπής Παπανδρέου.

Ιούλιος του 1965: Ο μήνας της «αποστασί­ας», όπως καταγράφεται στην Ιστορία μας. Μετά από αυτόν τον Ιούλιο η πολιτική και οι πολιτικοί χάνουν την αξιοπιστία τους.

ΚΑΙ Ο ΤΡΑΓΙΚΟΣ Ιού­λιος του 1974. Η χούντα εκπαραθυρώνει τον Μα­κάριο. Οι Τούρκοι «κλέ­βουν» τη μισή, σχεδόν, Κύπρο. Και οι Αμερικα­νοί, αφού τελείωσαν την «αποστολή» τους οι δι­κτάτορες, τους κατεβά­ζουν όπως τους ανέβα­σαν και μας ξαναδίνουν την «ελευθερία» μας, «παλινορθώνοντας» όλο το παρελθόν μας...

Ιούλιος του 1975: Ο Αρειος Πάγος αφήνει ατιμώρητους τους χου­ντικούς αποφασίζοντας το στιγμιαίο και όχι το διαρκές.

Ιούλιος του 1977: Τρεις μέρες μετά το τέλος του, πεθαίνει ο Μακάρι­ος.

Ιούλιος του «βρόμικου» 1989: Η συγκυβέρνηση Τζαννετάκη.

Ο «αποικιακός» Ιούλιος του 1990: Ανανέωση της συμφω­νίας των αμερικανικών βάσεων για άλλα 9 χρόνια.. Τα Χανιά καίγο­νται.

Ποια κατάρα μάς σημάδεψε, άραγε, να έχου­με τόσους ιουλιανούς εφιάλτες στο κεφάλι μας;

Η πίκρα μας κι ο πό­νος μας δεν είναι μόνο ο κατήφορος της πατρί­δας μας, δεν είναι μόνο ότι κατέστρεψαν τα κα­λύτερα χρόνια της ζωής μας. Είναι κάτι ουσιαστι­κότερο. Εκοψαν τα φτε­ρά μιας γενιάς που ήταν έτοιμη για το μεγάλο πέ­ταγμα στη δημοκρατία, στον πολιτισμό, στην οικο­νομία και στις επιστήμες. Μιας γενιάς που είχε τα φόντα να κάνει την πα­τρίδα μας ισάξια με τις άλλες χώρες της Ευρώ­πης. Να αξιοποιήσει τα προτερήματά μας και να μειώσει τα κουσούρια μας.

Και τώρα, τι κάνουμε τώρα; Δεν θέλουμε να μιλήσουμε για κάποιους «γκρίζους» Ιούλιους που ακολούθησαν μέχρι σήμερα. Αυτό είναι έργο των ιστορικών του μέλ­λοντος.

Αρκεί, αυτές τις μέρες που γιορτάζουμε τα 50 χρόνια της Δημοκρατίας μας, να θυμηθούν και να εξαιρέσουν αυτούς τους «γκρίζους» Ιούλιους (και όχι μόνο...) που μαύρισαν τη Δημοκρατία μας.

Και να υποσχεθούν πως θα κάνουν ό,τι μπορούν για να μην ξανάρθουν...