Αριστος Καμπάνης ο νεότερος

Tu dis partout du mal de moi
- Εσύ παντού για μένα λες κακό
Je dis partout du bien de toi
- Εγώ παντού λέω καλό για σένα
Mais vois quel malheur est le natre
- Μα ιδές διαβολεμένο ριζικό
On ne nous croit ni l’un ni l’autre
- Δεν μας πιστεύουν ούτε εσέ ούτε εμένα


Φαίνεται πως η κατάσταση της εφημερίδας «Εστία» σ’ αυτόν τον τομέα, από τότε που ο Άβλιχος έγραψε αυτά, δεν έχει βελτιωθεί καθόλου. Μάλλον έχει χειροτερέψει πολύ.

Έτσι, μετά την «Κομμουνιστική Αριστερά και τα εθνικά ζητήματα», που πρόσφερε στους αναγνώστες της η «Δημοκρατία», η οποία ανήκει στον ίδιο εκδοτικό όμιλο με την «Εστία», του Αρίστου Καμπάνη του νεώτερου, που δικό του είναι και το νέο «πόνημα» με τον παραπάνω τίτλο και αφορά τη μάχη ή σωστότερα τις μάχες της σύγκρουσης του Μακρυγιάννη με τον ΕΛΑΣ, που κράτησαν αρκετές μέρες.

Αρίστο Καμπάνη εγώ ήξερα από τα Γράμματα τον παλιό (1883-1956), τον λογοτέχνη και εκ των ιδρυτών της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών (1934), τον κριτικό, τον δημοσιογράφο και τον ιστορικό από την Αθήνα, στον οποίο παραπέμπει αρκετές φορές στο έργο του και ο αείμνηστος Γιάνης Κορδάτος που έγραψε το όνομά του με ένα «ν». Ο σημερινός συνώνυμός του, πιθανόν ψευδώνυμος, νεότερος απόγονος ή όχι του παλιού, είναι η ημέρα με τη νύχτα.

Η εφημερίδα «Εστία» δεν έχει απολύτως καμία σχέση με το «Βιβλιοπωλείον της Εστίας», Ι.Δ. Κολλάρου & Σία Α.Ε. Η διευκρίνιση απαραίτητη για να μη δημιουργείται σύγχυση. Ο Κολλάρος είναι πολύ αρχαιότερος της «Εστίας» και ο γράφων είναι συγγραφέας του με τη Μεραρχία Άκουι.

Αυτό το βιβλίο για το Σύνταγμα Χωροφυλακής Μακρυγιάννη και τη σύγκρουση με τον ΕΛΑΣ διατέθηκε από την εφημερίδα «Εστία» στους αναγνώστες της με το φύλλο της από 10.12.2023. Έχω απαντήσει από την efsyn και στο προηγούμενο βιβλίο που πρόσφερε η «Δημοκρατία» και στο οποίο έχω ήδη αναφερθεί.
Έχω επίσης πρόσφατα ασχοληθεί με τα δύο βιβλία του γαμπρού μου, του Γιάννη Κυριακίδη (καπετάν Λευτέρη), που ήταν ο διοικητής του Συγκροτήματος του ΕΛΑΣ στη σύγκρουση του Μακρυγιάννη, και η αδελφή μου και γυναίκα του Μαρία Κυριακίδου, το γένος Δημητρίου Σακκάτου, από το Νιοχώρι Ερύσσου Κεφαλονιάς, γεννημένη εκεί το 1925, που πέθανε στις 10 του Μάρτη 2009 στην Αθήνα, ήταν ο σύνδεσμος-αγγελιαφόρος του επιχειρούντος Συγκροτήματος του ΕΛΑΣ, που αποτελούνταν από το Ι' Τάγμα Νέας Σμύρνης, που ήταν σύντμηση δύο Ταγμάτων με 1.774 άνδρες, εκ των οποίων και κάποιες γυναίκες, μία Διλοχία Καλλιθιώτικη και ένα Τάγμα από το Σύνταγμα του ΕΛΑΣ Πειραιά. Η Μαρία, Μαριώ του ΕΛΑΣ, εκτελούσε την αποστολή της με ένα ποδήλατο και είχε ένα φουστάνι διάτρητο από σφαίρες, λόγω αυτής της τής δραστηριότητας.

Όταν τελικά, ύστερα από πολλά βάσανα σε φυλακές και εξορίες και οι δυο τους ξαναβρεθήκανε μαζί, είχανε, στα 60 χρόνια μαζί και χώρια που γιορτάσανε, αυτό το διάτρητο φουστάνι κρεμασμένο με πινέζες στον τοίχο, ως πολύτιμο ενθύμιο.

Μετά τη Βάρκιζα, τον Φλεβάρη του 1945, και στις μαζικές συλλήψεις του Ζέρβα το 1947, η Μαριώ στάλθηκε εξορία στο Τρίκερι και από εκεί γύρισε διάφορα ξερονήσια στο Αιγαίο, τη Μακρόνησο και τον Άη Στράτη, και βγήκε το 1954. Συνολικά 8 χρόνια εξορία. Μετά την απελευθέρωσή της ίδρυσε τον Αθηναϊκό Σύλλογο Οικογενειών Πολιτικών Εξορίστων και Φυλακισμένων, του οποίου υπήρξε πρόεδρος. Η κυβέρνηση Πλαστήρα είχε διαλύσει προηγουμένως την ΠΕΟΠΕΦ*. Έπαιξε συνδικαλιστικό ρόλο στον ιδιωτικό τομέα και στην Υγεία. Μετά το 1958 εκλέχτηκε στη Δ.Ε. της ΕΔΑ. Τον καιρό της χούντας κλείστηκε μερικά χρόνια στις φυλακές Νέας Αλικαρνασσού στην Κρήτη. Μετά την κατάρρευσή της, υπήρξε ιδρυτικό μέλος και στο Δ.Σ. του ΣΦΕΑ (Σωματείο των Φυλακισθέντων 1967-1974). Η Μαρία ήταν η πρώτη μου αδελφή. Είχα συνολικά τέσσερις.

Ο Γιάννης πιάστηκε κι αυτός το 1947 μαζί με τον Ευτύχη Μπιτσάκη, καθηγητή της φιλοσοφίας, που ζει και είναι καλά. Τα βασανιστήρια που υπέστη ο Γιάννης στην Ασφάλεια ήταν αδιανόητα. Έκαμε απόπειρα αυτοκτονίας σπάζοντας και «τρώγοντας» το κουτάλι του, που στάθηκε στον λαιμό του και βγήκε ύστερα από χειρουργική επέμβαση της οποίας επέζησε. Ήταν φυσικομαθηματικός. Δικάστηκαν μαζί με τον Ευτύχη, ο Γιάννης 6 φορές ισόβια και ο Ευτύχης ισόβια. Έμεινε έγκλειστος στα χειρότερα κάτεργα της χώρας επί 16 χρόνια (από το 1947 έως το 1964) στην Κέρκυρα, στις φυλακές τ’ Αργοστολιού της Κεφαλονιάς (και τα δύο βαριά ενετικά κάτεργα), ώς τους σεισμούς τ’ Αυγούστου του 1953 που κατάστρεψαν τελείως και τα τρία νησιά, Κεφαλονιά, Ζάκυνθο και Ιθάκη, μαζί και με τις φυλακές, μετά στο Ιτζεδίν Κρήτης και στα Γιούρα, απ’ όπου βγήκε το 1964.

Η κόρη τους, γεννημένη το 1945, στα παιδικά της χρόνια δεν γνώρισε ούτε μητέρα ούτε πατέρα. Τη μεγαλώσανε η γιαγιά της και η θεία της, αδελφή του πατέρα της. Ο Γιάννης πήρε το δίπλωμά του του φυσικομαθηματικού μετά την αποφυλάκισή του το 1964. Τον βαθμό του ταγματάρχη στον ΕΛΑΣ τον είχε εξ απονομής από την ΠΕΕΑ, την κυβέρνηση του βουνού. Ο Γιάννης Κυριακίδης έχει γράψει ένα μεγάλο βιβλίο, 456 σελίδες μεγάλου σχήματος, με τον τίτλο: Εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας, Νέα Σμύρνη-Φάληρο, 1941-1945, Νέα Σμύρνη, 1983.

Σε αυτό, που έχω αναφερθεί διεξοδικά και στο προηγούμενο δημοσίευμά μου, έχει συγκεντρώσει πληθώρα σχετικών εγγράφων και διαταγών του Ι' Συντάγματος και της Ι' Ταξιαρχίας του ΕΛΑΣ της Αθήνας, στα οποία υπάγονταν και το Ι' Τάγμα του ΕΛΑΣ Νέας Σμύρνης και το Συγκρότημα που πολιορκούσε του Μακρυγιάννη, όπως και του Α' Σώματος Στρατού του ΕΛΑΣ (Α' Σ.Σ.). Τις δυνάμεις που αποτελούσαν το Συγκρότημα πολιορκίας του Μακρυγιάννη τις έχουμε ήδη αναφέρει. Στη διάρκεια του αγώνα ενισχύθηκαν από ένα Τάγμα του ΕΛΑΣ Κορίνθου και από τον ΕΛΑΣ των Σφαγείων.

Το βιβλίο αυτό του Γ.Κ. περιέχει 138 αφηγήσεις προσώπων που έχουν πάρει μέρος σε αυτά τα γεγονότα και μαρτυρολόγιο με πάνω από 100 σκοτωμένους στις μάχες, εκτελεσμένους από τους Γερμανούς, τους ταγματασφαλίτες, τους γερμανοτσολιάδες, τους χίτες και τους χωροφύλακες από κοντά. Των περισσότερων θυμάτων δημοσιεύονται και φωτογραφίες τους. Είναι κυριολεκτικός πανδέκτης. Τύπωσε επίσης το Αρχείο του Τάγματός σε βιβλίο 384 σελίδων, με τον ίδιο τίτλο: Εθνικοαπελευθερωτικός Αγώνας, Το Ι/Ι' Τάγμα του ΕΛΑΣ της Αθήνας και το αρχείο του,Νέα Σμύρνη, 1985.

Την επιμέλεια σε αυτό είχε η Μαριώ. Το Αρχείο του Τάγματος ήταν κάπου θαμμένο όλα αυτά τα χρόνια που απουσίαζε ο κάτοχός του. Γι’ αυτό πολλά έγγραφά του είναι κατεστραμμένα ή μισοκατεστραμμένα, άλλα πολύ κι άλλα λιγότερο. Λίγα είναι σε καλή κατάσταση.

Προς το τέλος του δημοσιεύεται κείμενο για τον Δεκέμβρη του 1944, 17 σελίδων (338-355), και μια κατάσταση, σελίδα 336, των Αξιωματικών των λόχων του Τάγματος. Τα περιεχόμενα του βιβλίου του Αρχείου του Ι' Τάγματος είναι:

1. Πρόλογος, 2. Εισαγωγή, 3. Α' Σ.Σ. (Πρώτο Σώμα Στρατού του ΕΛΑΣ - έδρα: Αθήνα), 4. 1ο Σύνταγμα της 1ης Ταξιαρχίας (Ι/Ι' Σύνταγμα), 5. Ι/Ι' Τάγμα, 6. 1ος Λόχος - Τριλοχία Γλυφάδας Βούλας, 7. ΕΛΑΣ, 8. 2ος Λόχος - Διλοχία Φαλήρου, 9. 3ος Λόχος - Διλοχία Νέας Σμύρνης, 10. Δεκέμβρης 1944, 11. Νεκροί, 12. Τραυματίες.

Υπάρχουν ακόμα κείμενα για τους Λόχους Γλυφάδας-Βούλας, τον 2ο Λόχο - Διλοχία Φαλήρου, 3ο Λόχο - Διλοχία Νέας Σμύρνης και ακολουθούν σελίδες με κείμενα αναφορών για τη δύναμη του οπλισμού, ονομαστική κατάσταση της Δύναμης των Κλιμακίων του Λόχου Διοίκησης και Οικονομικών μέσων των στελεχών του 6ου Λόχου του Ι' Τάγματος και σιτιζομένων, αναφορές για τη Δύναμη Οπλισμού και ακολουθεί κατάσταση από 14 πυκνογραμμένες σελίδες με τα ονόματα και λοιπά στοιχεία των μελών του 6ου Λόχου (σελίδες 310-323), της Ι' Ταξιαρχίας του Ι' Συντάγματος του ΕΛΑΣ.

Ο Γιάννης έγραψε και ακόμα ένα βιβλίο, «ταξιδιωτικό». Έχει τον τίτλο: «Μια αλλιώτικη κρουαζιέρα» και είναι οι εμπειρίες του από τα ταξίδια του από κάτεργο σε κάτεργο και σε τόπους βασανισμών, όπως τα Γιούρα, όλα αυτά τα χρόνια που πέρασε στα παλιά δεσμωτήρια των παλαιών καταχτητών, όπως της Κέρκυρας και της Κεφαλονιάς που ήταν ενετικά, στην Κρήτη το Ιτζεδίν τούρκικο και τα Γιούρα στη Γιάρο νεοελληνική κατάχτηση και εφαρμογή πάσης καταπιεστικής «επιστημονικής» μεθόδου, όπως και η Μακρόνησος, αλλά και οι Στρατιωτικές Φυλακές Ιωαννίνων, από τις οποίες πέρασε και ο γράφων.

Τη χουντική επταετία (1967-1974) ο Γιάννης την πέρασε κυνηγημένος και κρυπτόμενος στην Αθήνα, στη μυστική οργάνωση του ΚΚΕ που λεγόταν Κλιμάκιο Εσωτερικού. Η άλλη λεγόταν Γραφείο Εσωτερικού. Τη λέω μυστική και όχι παράνομη, γιατί παράνομη ήταν η χούντα.
Αυτά για τη σύγκρουση του Μακρυγιάννη, τον Γιάννη Κυριακίδη, τη Μαριώ και τον ΕΛΑΣ.
Και ερχόμαστε στο απερίγραπτο «σύγγραμμά» του και στο όνομά του, όπως ο ίδιος γράφεται σ’ αυτό, Άριστος Καμπάνης ο νεώτερος, δεν ξέρω αν πρόκειται για επώνυμο ή ψευδώνυμο, αλλά, όπως είπαμε και παραπάνω, καμία σύγκριση με τον παλιό· η ημέρα με τη νύχτα!

Το «περιώνυμο» έργο του έχει τον τίτλο: ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΧΩΡΟΦΥΛΑΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ. Ακολουθούν τρεις φωτογραφίες, τριών αξιωματικών της χωροφυλακής, του διοικητή του Συντάγματος αντιστράτηγου Γ. Σαμουήλ, στη μέση, και δύο άλλων.

Κάτω απ’ αυτούς, άλλος τίτλος, ο εξής: ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ ΤΟΥ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ, κι από κάτω: ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ.
Στο δε επάνω μέρος του εξωφύλλου απεικονίζεται, υποτίθεται, η μάχη, κάτω από το προαναφερόμενο όνομα αυτού που το έγραψε, επί του οποίου ήδη σχολιάσαμε.

Τα περιεχόμενά του:
1. Η Ελληνική Βασιλική Χωροφυλακή στους Εθνικούς Αγώνες...
2. Η Χωροφυλακή εν όψει του Β' Παγκοσμίου Πολέμου: Η ίδρυση του Ειδικού Τάγματος Χωροφυλακής Αθηνών (επί Ι. Μεταξά)...
3. Η Χωροφυλακή έναντι της Κομμουνιστικής Απειλής κατά την περίοδο της Κατοχής...
4. Η Χωροφυλακή στη Μάχη των Αθηνών: το Έπος του Συντάγματος Χωροφυλακής Μακρυγιάννη...
5. Η σημασία της Μάχης του Συντάγματος Χωροφυλακής Μακρυγιάννη...
Επίλογος...

Σε 8σέλιδη εισαγωγή αναφέρεται στην ιστορία του Σώματος και στην ενοποίηση των δύο Σωμάτων Αστυνομίας και Χωροφυλακής, την οποία επικρίνει ως «ένα σώμα χωρίς θεσμική μνήμη», που σαν «κερασάκι στην τούρτα επεβλήθη τεχνηέντως [τη λέξη τη γράφει λάθος «τεχηνέντως»], δήθεν χάριν συντομίας, και έκτοτε προτιμάται –όχι μόνον από τους κατά κανόνα αμόρφωτους “δημοσιογράφους” και επαγγελματίες πολιτικούς αλλά ακόμη και από... Ανωτάτους Αξιωματικούς (!)– ο ασύγγνωστος λεκτικός βαρβαρισμός... “ΕΛ.ΑΣ.”» (σελίδα 7).

Στη σελίδα 10 της εισαγωγής, αναφέρεται στον Α. Παπανδρέου και την κατάργηση του Σώματος της Χωροφυλακής ως «“κίνηση ματ” κατά της “παραδοσιακής αριστεράς”, για να υφαρπάσει τους ψήφους της “χάριν του ΠΑΣΟΚ”» (η άνοδος του οποίου σήμαινε και την άνοδο της Αριστεράς στην εξουσία «για πρώτη φορά» εν Ελλάδι, για να μην ξεχνιόμαστε!).

Και κλείνει την εισαγωγή του, σελίδα 13, με τα εξής σοφά...
«Πολύ λογικώς, σε ένα τέτοιο κρατικοφανές μόρφωμα –μηδενικής Κυριαρχίας άλλως τε, κατοικούμενον δε κατά πλειονότηταν από εκατομμύρια αλλοεθνών και αλλοφύλων εισβολέων και εποίκων– δεν έχει ούτε μπορεί να έχει θέση η Ελληνική Χωροφυλακή! Η κατ’ όνομα “ΕΛ.ΑΣ.” αυτού του κρατικού υβριδίου θα στελεχώνεται από πάσης (μη ελληνικής) καταγωγής και προελεύσεως πραιτωριανούς του κρατούντος εθνομηδενιστικού καθεστώτος – Πακιστανούς, Αφρικανούς, Αλβανούς, Γεωργιανούς, Μαγκρεμπίνους και άλλους...».

Στα επόμενα δύο κεφάλαια αναφέρεται στην κατ’ αυτόν προσφορά της ΕΒΧ στους εθνικούς αγώνες και στην ίδρυση, από τον Μεταξά, του Ειδικού Τάγματος Χωρ/κής Αθηνών, στην... επαρκή προετοιμασία της χώρας για τον επερχόμενο πόλεμο, τον ρόλο της ΕΒΧ στην Αλβανία, στην επίθεση της χιτλερικής Γερμανίας και στην κατάληψη της χώρας, την παράδοσή της στους ναζί από τον Τσολάκογλου, με τη σαφή εντολή από την αναχωρήσασα μαζί με τον βασιλιά στο Κάιρο κυβέρνηση προς τις ελληνικές αρχές, διά του υφυπουργού Ασφαλείας του Μεταξά του πάγου, του ρετσινόλαδου και όλων των άλλων φρικτών βασανιστηρίων, που δεν μπορεί να συλλάβει ο πιο εγκληματικός ανθρώπινος νους, Κων/νου Μανιαδάκη, να συνεργαστούν κανονικά με τις αρχές κατοχής, στα Όργανα της τάξεως να παραμείνουν εις τας θέσεις των και να συνεχίσουν την αποστολή τους ως ύψιστον εθνικόν καθήκον.

Μέσα σε αυτό το πνεύμα σχηματίστηκαν όλες οι κατοχικές κυβερνήσεις κι αργότερα τα Τάγματα Ασφαλείας, με πρωτοβουλία του πρώην δικτάτορα Πάγκαλου και του Γονατά, συνεργάτη του Πλαστήρα στην «επανάσταση» του 1922.

Και ο δήμαρχος Αθηναίων Αμβρόσιος Πλυτάς και ο Στρατιωτικός Διοικητής της πόλης Β. Καβράκος «παρέδωσαν την πόλη» στους κατακτητές στις 27.4.1941, που «έτυχον της προσηκούσης υποδοχής» και «κατελάμβαναν τα κυριώτερα δημόσια κτίρια και ύψωναν επί του Ιερού Βράχου της Ακροπόλεως την Γερμανική Σημαία δίπλα στην Ελληνική».

«Ο Δήμαρχος Αθηναίων ανήγγειλε από ραδιοφώνου ότι, ως εντολοδόχος της Γερμανικής Διοικήσεως περιεβλήθη ορισμένες διοικητικές εξουσίες, βάσει δε της ιδιότητός του αυτής έδιδε τις πρώτες εντολές προς τις Αρχές και τον Λαό των Αθηνών. Μεταξύ αυτών ήτο και η ρητή εντολή προς τα Όργανα της τάξεως και της δημοσίας ασφαλείας όπως παραμείνουν εις τας θέσεις των και συνεχίσουν κανονικώς την εκτέλεσιν των καθηκόντων τους. Κατά λέξιν διέτασσε όπως “η Χωροφυλακή και η Αστυνομία Πόλεων να διατηρήσωσιν τα όπλα των προς τήρησιν της τάξεως”». (Σελίδα 38)

Τα όπλα αυτά χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον εναντίον του ελληνικού λαού και του εργατικού και αντιστασιακού του κινήματος, που ήταν ένα από τα μεγαλύτερα και ηρωικότερα της Ευρώπης και του κόσμου. Η Χωροφυλακή ήταν τόσο εκτεθειμένη, που στην Κεφαλονιά παραδόθηκε στον ΕΛΑΣ.
Και στη συνέχεια αναφέρεται στην πρώτη κατοχική κυβέρνηση του Τσολάκογλου και σε αυτούς που υπήρξαν στην κατοχή αρχηγοί της Χωροφυλακής. Αυτοί κατ’ αυτόν ήταν ο αντιστράτηγος Μάρκου, ο ομόβαθμός του Φ. Ζήρας που τον διαδέχτηκε ο συν/ρχης Κολλάτος και αυτόν ο συν/ρχης πεζικού Π. Σπηλιωτόπουλος. Αυτόν ο «γέρος» της «Δημοκρατίας» Γ. Παπανδρέου τον είχε κάμει, μετά την «απελευθέρωση» στρατιωτικό διοικητή Αττικής. Αυτός ξανασυγκέντρωσε όλους τους χίτες, ψίτες, ταγματασφαλίτες και κάθε αντιδραστικό αντιΕΑΜικό στοιχείο, τον Δεκέμβρη του 1944 κόντρα στο ΕΑΜ και στον ΕΛΑΣ, συμπολεμώντας δίπλα στους Άγγλους, που δεν ήταν και λίγοι, 80.000 στρατός από τη μητρόπολη και τις αποικίες, που τον μετέφεραν από την Ιταλία, ελαφρύνοντας στρατιωτικά τους ναζί, μαζί με την Ορεινή Ταξιαρχία και τον Ιερό Λόχο, με 80 αεροπλάνα, 200 τανκς, μεγάλο αριθμό πυροβόλων και ισχυρή υποστήριξη από τον στόλο τους που ήταν στο Φάληρο, με ισχυρότατα πυροβόλα μεγάλου βεληνεκούς, ενώ ο ΕΛΑΣ της Αθήνας δεν υπερέβαινε τις 5.000. Ήταν πολύ μεγαλύτερος, με τον εφεδρικό ΕΛΑΣ, αλλά στις μάχες δεν υπερέβαινε τις 5.000 ελλείψει όπλων.
Στη συνέχεια αμφισβητεί ότι η Χωροφυλακή υπήρξε όργανο των κατακτητών, «ιδέα που διεδόθη λίαν επιτηδείως από την (αξεπέραστη στα ζητήματα αυτά!) προπαγάνδα της Αριστεράς, και μάλιστα αντιστάσεως μη ούσης από την άλλη πλευρά, και δη από τη “Ν.Δ.”, η οποία υποτίθεται ότι απετέλεσε και αποτελεί εξ επόψεως ιστορικής και πολιτικής κοινωνιολογίας τον κύριο εκφραστή, τουλάχιστον, της ούτως καλουμένης “Δεξιάς” (είτε για λόγους πολιτικού οπορτουνισμού της εκάστοτε ηγεσίας της “Ν.Δ.” είτε λόγω του γνωστού, αξιοθρήνητου ελλείμματος ιδεολογικής και ιστορικής παιδείας (είτε συνεπεία της –επίσης εγνωσμένης” απουσίας ηθικού σθένους και πολιτικού θάρρους της εκάστοτε ηγεσίας της “Ν.Δ.”)». (Σελίδες 39-40)
Εκτός από εκείνους, των Σωμάτων Ασφαλείας που προσχώρησαν στην Αντίσταση, γενικώς τόσο το Σώμα της Χωροφυλακής όσο και ιδιαίτερα αυτά της Ειδικής Ασφάλειας και της Αστυνομίας, δεν έχουνε καθόλου καλό όνομα και δεν διαθέτουνε κανενός είδους «έξωθεν καλή μαρτυρία». Ίσα-ίσα τη χειρότερη...
Ο απερίγραπτος αυτός συγγραφέας ονομάζει τις πρώτες ομάδες του ΕΛΑΣ που σχηματίστηκαν αρχικά στα βουνά της Στερεάς Ελλάδας, αλλά και γενικά τον ΕΛΑΣ και το ΕΑΜ συμμορίτες, όταν έχουνε αναγνωριστεί επίσημα ως Εθνική Αντίσταση και τα μέλη τους έχουνε συνταξιοδοτηθεί.

Το ίδιο και τα μέλη του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Και ο ΔΣΕ έχει αναγνωριστεί και τα μέλη του έχουν επίσης συνταξιοδοτηθεί.

Και ο κατά παράβαση του Ελληνικού Συντάγματος «στρατάρχης της νίκης» Αλέξανδρος Παπάγος και όταν ακόμα έγινε πρωθυπουργός το 1952 με τον Ελληνικό Συναγερμό του, χρησιμοποιούσε κι αυτός τον όρο «συμμορίτες», «συμμοριτοπόλεμος» και τα παρόμοια για τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας και τον Εμφύλιο.
Αλλά τότε κάποιος από το πολιτικό του επιτελείο τού είπε πως αυτό είναι λάθος, γιατί δεν νικήσανε συμμορίτες στον Εμφύλιο ούτε το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ήταν συμμορίτες, γιατί οι συμμορίες αποτελούνται από ελάχιστα άτομα, ενώ εδώ, τόσο για το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ όσο και για τον ΔΣΕ επρόκειτο για στρατιές που δεν μπορεί να ειπωθούν «συμμορίες» και ο ΕΛΑΣ ήταν μερικές ομάδες μεραρχιών, με δεκάδες χιλιάδες μέλη και με ολόκληρο σχεδόν τον ελληνικό λαό πίσω του. Τηρουμένων των αναλογιών, το ίδιο ισχύει και για τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας.

Και από τότε, ο τότε στρατάρχης και πρωθυπουργός έπαψε να κάνει χρήση αυτών των λέξεων και όρων αναφορικά με το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και τον ΔΣΕ. Άρχισε να μιλάει για αντάρτες.
Αλλά το επίπεδο του συγγραφέα αυτού του «πονήματος» είναι κάτι το αδιανόητο. Κάποια δείγματα:
Στη σελίδα 47 δημοσιεύει ολοσέλιδη φωτογραφία του Άρη, με πλήρη εξάρτυση, αλλά χωρίς τον χαρακτηριστικό σκούφο των μαυροσκούφηδων, και την εξής λεζάντα: «Ο αρχισφαγέας, σαδιστής, κακούργος και κίναιδος Αθανάσιος Κλάρας. Ψευδώνυμο Άρης Βελουχιώτης». Αθλιότερες και υβριστικότερες εκφράσεις δεν θα μπορούσε να βρει ο «συγγραφέας», για τον πρωτεργάτη της ελληνικής Εθνικής Αντίστασης, της λαμπρότερης και σημαντικότερης σε όλον τον κόσμο.
Και στη σελίδα 64 διαβάζουμε τα εξής ωραία:

«Ομοίως σκληροπυρηνικοί Βενιζελικοί* ήσαν και πολλοί, αν όχι οι περισσότεροι, εκ των Ανώτερων Διοικητών των Ταγμάτων Ασφαλείας – μεταξύ αυτών και ο Στρατηγός Βασίλειος Ντερτιλής, πατέρας του επίσης Ήρωα Πολέμου και μετέπειτα επαναστάτη Στρατηγού Νικολάου Ντερτιλή (το οποίον το κρατούν καθεστώς του 1974 –αφού πρώτα, παρανόμως και αυθαιρέτως εδίωξε, εδίκασε, κατεδίκασε και φυλάκισε– εν συνεχεία, δικαστικώς δολοφόνησε, κρατώντας τον έγκλειστον στις Φυλακές Κορυδαλλού, πολύ πέραν της 25ετίας και μέχρι το ενενηκοστόν τρίτον [93ον] έτος της ηλικίας του)».
Και δύο σελίδες πιο μπροστά, στην 62, δημοσιεύει μια φωτογραφία του Μπελογιάννη, που στο δεξί πέτο του «φέρει» τον αριθμό κρατουμένου 7912 και τη λεζάντα: «Νίκος Μπελογιάννης. Ο πολιτικός εγκέφαλος της Γενοκτονίας του Μελιγαλά».

Στην κεφαλή της σελίδας 114, φιγουράρουν ο «Θυρεός της Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής» και δίπλα του ο «Θυρεός της Ελληνικής Χωροφυλακής επί Ελληνικής Δημοκρατίας Γεωργίου Παπαδοπούλου». (Όλα αυτά τα εντός εισαγωγικών δικά του). Χωρίς αμφιβολία αυτή του Παπαδόπουλου ήταν και είναι και η δική του «Δημοκρατία». Απόδειξη και τα γραφόμενά του για τον εν ψυχρώ δολοφόνο του 20ετούς ηλεκτρολόγου στην πύλη του Πολυτεχνείου, αλλά και η φωτογραφική ανάμνηση στο βιβλίο του.
Στη σελίδα 46 μηδενίζει την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου, όπως έχει κάμει παλιότερα από την «Καθημερινή» και ο Πέτρος Μακρής-Στάικος, καθιστώντας υπεύθυνο τον Άρη για την καθυστέρηση: «Η οποία, παρεμπιπτόντως, όταν τελικώς διεξήχθη, κατόπιν μεγάλης καθυστερήσεως, δεν είχε πια καμμία επιχειρησιακή αξία για την 8η Βρεττανική Στρατιά, η οποία πολεμούσε στην Βόρειο Αφρική, υπό τας διαταγάς του Στρατάρχου Μπέρναρντ Μοντγκόμερυ, το (κατά πολύ μικρότερης αριθμητικής δυνάμεως αλλ’ εντυπωσιακώς αξιόμαχο) “Γερμανικόν [Εκστρατευτικόν] Σώμα Αφρικής” (Deutsches Afrika-Korps) υπό τον θρυλικό Στρατάρχη Έρβιν Ρόμμελ».

Και με την ευκαιρία, εγκωμιάζει τον στρατό του 3ου Ράιχ και τον Ρόμελ.
Και στη σελίδα 48 γράφει: «Κυρίαρχη ιδεολογία της ελληνικής κοινωνίας της εποχής του 1940-41 ήτο ο Εθνικισμός, εν αντιθέσει προς ό,τι ισχύει στην ηθικώς, αξιακώς και δημογραφικώς εκφυλισμένη και παρακμιακή κοινωνία της εποχής μας (ηγεμονική ιδεολογία της οποίας είναι, όπως και σε ολόκληρη την εκφυλισμένη και παρακμιακή “Δύση” άλλως τε, η Αποδόμησις και ο Ολοκληρωτικός Μεταεθνικός Προοδευτισμός και Εθνομηδενισμός, περισσότερον γνωστός ως “Νεο-Μαρξισμός” ή “Cultural Marxism” – ένα μείγμα δοξασιών και ιδεοληψιών, που έλκουν την καταγωγή τους από τον Τρότσκυ, την λεγομένη “Σχολή της Φραγκφούρτης”, την τσογλαναρία του “Γαλλικού Μάη του ’68” και την “μεταμοντέρνα” Κριτική Θεωρία των Φύλων»).

Ό,τι θέλετε παίρνετε και κυρίως «την τσογλαναρία του Γαλλικού Μάη του ’68», δηλαδή το μέγα ευρωπαϊκό και παγκόσμιο φοιτητικό –και όχι μόνο– ριζοσπαστικό, ειρηνιστικό και εργατικό κίνημα.
Και ως προς την ακριβολογία του, έκαμε στη σελίδα 117 τον Παναγή Τσαλδάρη πεθαμένον το 1936 (γεννήθηκε το 1868 και πέθανε στις 17 Μαΐου 1936), πρωθυπουργό μετά τον Πλαστήρα το 1945. Και τη λέξη «τεχνηέντως» την έκαμε »τεχινέντως».

Βραχύβια κυβέρνηση υπήρξε τότε του Κωνσταντίνου Τσαλδάρη, ο οποίος μετά υπήρξε αντιπρόεδρος στις εμφυλιοπολεμικές κυβερνήσεις Θεμιστοκλή Σοφούλη και Αλεξάνδρου Διομήδη (14.4.1949-24.6.1949 ο πρώτος, και 30.6.1949-6.1.1950 ο δεύτερος), προς το τέλος και ώς το τέλος του Εμφύλιου. Στις 5 του Μάρτη του 1950 γίνανε εκλογές.

Τέλος το βιβλίο κλείνει με έναν ευτράπελο τρόπο. Αναφερόμενος ο συγγραφέας σε αποσπάσματα μιας επιστολής του Τάκη Λαζαρίδη, κατηγορούμενου στρατιώτη στην υπόθεση Μπελογιάννη, προς τον Μίκη Θεοδωράκη με τον τίτλο: «Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι», στη σελίδα 123 γράφει: «Παρατίθεται απόσπασμα με τα κύρια σημεία της επιστολής (οι υπογραμμίσεις δικές μας). Ολόκληρη η επιστολή εδημοσιεύθη στην νεομαρξιστική, εθνομηδενιστική εφημερίδα της Άκρας Αριστεράς “Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία” (“μαμά” της ακραίας νεομαρξιστικής, εθνομηδενιστικής εφημερίδος Efsyn) της 7/9/2003».
Αυτά τα εν πολλοίς και ευτράπελα και άλλα πολλά και ακατονόμαστα.

Καισαριανή, 29.1.2024

*Συγγραφέας - Δημοσιογράφος