Στα 87 του ο Κεν Λόουτς, κορυφαίος σκηνοθέτης ταινιών όπως οι «Ο άνεμος χορεύει στο κριθάρι», «Γη κι Ελευθερία», «Εγώ ο Ντάνιελ Μπλέικ», «Βροχή από πέτρες» –για να αναφέρουμε πρόχειρα τέσσερις τίτλους που τον έχουν ήδη καταχωρίσει στην ιστορία του ευρωπαϊκού σινεμά, αλλά και των διαρκών κοινωνικοπολιτικών διεκδικήσεων– υπέγραψε ό,τι ο ίδιος συνέστησε ως «κύκνειο άσμα» του.
Το «The Old Oak» («Η τελευταία παμπ») δεν είναι η καλύτερη ταινία του. Είναι όμως μια ταινία που διαπνέεται από τον βαθύ αριστερόστροφο ανθρωπισμό του Λόουτς, την αγωνία του για τα βάσανα των ανθρώπων και την κοινή μοίρα της τάξης των κατατρεγμένων. Η ιστορία του είναι απλή και συχνά φλερτάρει με ένα σχεδόν υπερβάλλον αίσθημα, αυτό που ίσως βοηθά τον Λόουτς και τον σεναριογράφο του, Πολ Λάβερτι, να βρουν μια εύκολη λύση σ’ ένα πολύ πιο σύνθετο και δύστροπο θέμα όσο είναι το προσφυγικό. Και μάλιστα εν προκειμένω με φόντο την ανθρωπογεωγραφία ενός χωριού της βορειοανατολικής Αγγλίας, τόπο ανθρακωρύχων που με τα χρόνια, την οικονομική κρίση και την ανεργία παρήκμασε και μόλις επιβιώνει.
Εκεί στέλνονται ομάδες Σύριων προσφύγων. Δύο τα κεντρικά πρόσωπα της αφήγησης. Ο μεσήλικας, τσακισμένος από τη ζωή και την οικονομική δυσπραγία ιδιοκτήτης της τοπικής παμπ που υπολειτουργεί με λίγους θαμώνες –από επιφυλακτικούς έως εχθρικούς απέναντι στους πρόσφυγες. Και η Σύρια «Γιάρα», ένα νέο κορίτσι με αρκετά ευρωπαϊκές συνήθειες και –παρά την οικογενειακή της τραγωδία– με θετική διάθεση απέναντι στη ζωή. Οι δυο τους αναζητούν μια λύση για την ομαλή συνύπαρξη ντόπιων και νεοφερμένων και γύρω απ’ αυτό πλέκει ο 87χρονος Λόουτς την ιστορία του, ίσως απλοϊκότερα απ’ ό,τι συνήθιζε άλλοτε.
Την ίδια στιγμή η βελούδινη τρυφερότητα που μεταγγίζει στους ήρωές του –έναντι της τραχύτητας που επιδεικνύουν κάποιοι άξεστοι και φοβικοί συγχωριανοί τους–, η κατανόηση της ανθρώπινης φύσης, η δυνατότητά του να πιστεύει ακόμα στο θαύμα του ανθρωπισμού, της αλληλεγγύης, ο τρόπος του να παραδίδεται στο αίσθημα και στην αιώνια πίστη του, ότι ένας καλύτερος κόσμος είναι εφικτός, είναι σχεδόν σπαρακτικά –ειδικά αν σκεφτείς πως συνιστούν την παρακαταθήκη του. Με την ταινία να προβάλλεται αυτές τις ημέρες στα ελληνικά σινεμά, όλα αυτά μοιάζουν όμως και με μια ηχηρή, αμετάπειστη κι αποφασισμένη ευχή (και) για το 2024. Καλή χρονιά, λοιπόν, με τον τρόπο του Λόουτς.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας