Η βασική τροφή του ανθρώπου

Σέβομαι απολύτως το γεγονός ότι η παχυσαρκία φαίνεται να είναι μια ψυχοσωματική ασθένεια που χρήζει θεραπείας και ως εκ τούτου πρέπει να δοθεί μεγάλη προσοχή στο ψυχικό κομμάτι της νόσου και όχι μόνο στο οργανικό. Καμιά δίαιτα δεν είναι καλή αν δεν λαμβάνει υπόψη της τον ψυχισμό του υπέρβαρου και τα αίτια του πάχους του. Ακόμα κι αν χάσει δέκα, είκοσι, τριάντα κιλά, φορτωμένος καθώς είναι με τα εσωτερικά του βάρη, θα ξαναπαχύνει.

Γι’ αυτό στην υπόθεση «αδυνάτισμα» δεν ισχύει το «άλλο νιώθω κι άλλο κάνω». Καταπνίγω τις βουλιμίες μου, το «ράβω» και μειώνω την ποσότητα τροφής. Με αυτόν τον τρόπο είναι βέβαιο πως κάποια στιγμή ο υπέρβαρος «σκάει» και απογοητεύεται.

Με μια συγκεκριμένη ακολουθία γίνονται οι μετατροπές.

Το «ο ΑΛΛΟΣ κι ΕΓΩ» αλλάζει και γίνεται «ΕΓΩ και ο ΑΛΛΟΣ». Ο καθένας έχει χτίσει το «σπίτι» του στα μέτρα του και είναι προστατευμένος, διαθέτοντας κάθε μέρα την ίδια στέγη και μια πόρτα που όποτε θέλει την ανοίγει και όποτε θέλει την κρατά κλειστή για να είναι απομονωμένος και να ξεκουράζεται. Το καταφύγιό του δεν είναι το πάχος του, δεν το έχει πια ανάγκη.

Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα. Στην αρχή καλείσαι να «αποτοξινωθείς» από τις ενοχές για τις διατροφικές σου παραβάσεις μα και από τις συγκρούσεις με τις ίδιες σου τις ανάγκες, και στη συνέχεια καλείσαι να αποτοξινωθείς οργανικά. Γιατί ο στόχος δεν είναι μόνο να αδυνατίσεις, αλλά να «σε» συναισθανθείς και να «σε» φροντίσεις».

[…] Κάθομαι στην κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας, σε αυτή τη χώρα όπου εδώ και δεκαετίες προσπαθώ να ταξιδέψω. Πίνω τα βότανά μου και παρατηρώ τους κατοίκους. Βλέπω κάποιους να μιλούν έντονα, άλλους να γελούν δυνατά και άλλους να διασχίζουν την πλατεία. Μου φαίνονται χαρούμενοι κι εγώ δεν νιώθω πια ξένη.

Πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους έχουν μοιραστεί μαζί μου στιγμές από τη ζωή τους και μου έχουν εκμυστηρευτεί τις δυσκολίες που συνάντησαν κατά τη διάρκεια της συνεργασίας μας. Ηταν ένα μακρύ ταξίδι όπου χρειάστηκε να διασχίσω τη χώρα αυτή που τους ανήκε. Να τη μάθω, να την ανακαλύψω. Μια χώρα που από μακριά σε ξεγελά.

Αντικρίζεις σπίτια σε σχήμα ντόνατς, μαγαζιά με τη μορφή μπέργκερ, δρόμους και σοκάκια πασπαλισμένους με ζάχαρη, σοκολατένια παγκάκια και καραμελωμένα χωράφια. Παντού υπάρχει γλυκύτητα. Εγώ συνήθως περπατούσα χαμένη μες στον δικό μου κόσμο, των πράσινων λαχανικών, των σπόρων και των σιτηρών.

Στις μακρινές μου διαδρομές, όταν συναντούσα κάποιον με παραπανίσια κιλά, πιάναμε κουβεντούλα, δεν μοιραζόμαστε το φαγητό. Αναπτύσσαμε μια συντροφικότητα που βασιζόταν μόνο στις λέξεις και στα συναισθήματα, δίνοντας στον όρο «συν- τρέφομαι» την αρχική του σημασία. Εντούτοις με έθρεψαν και τους έθρεψα.

Μου έδειξαν πώς πραγματικά ήταν η χώρα τους. Δεν είχαμε τις ίδιες συνήθειες, εκείνοι δεν είχαν συγκεκριμένες ώρες φαγητού, δεν ζούσαν σε σπίτια, δεν διέσχιζαν μεγάλες αποστάσεις ούτε μάζευαν ξύλα για τον χειμώνα, όμως όλοι τους ήταν αξιαγάπητοι.

Στο παγκάκι που καθίσαμε με τις ώρες εκείνοι μου χάρισαν την εμπιστοσύνη, την εκτίμηση, την ευγνωμοσύνη και την αφοσίωσή τους, κι εγώ τους χάρισα τη φροντίδα, το ενδιαφέρον, τις γνώσεις και τη συμπαράστασή μου. Ενιωθα σαν στο σπίτι μου, ενώ ήμουν σε μια άλλη χώρα. Στη χώρα των παχύσαρκων.

Το αδυνάτισμα είναι παροχή μιας ιδιαίτερης υπηρεσίας. Κατ’ ουσίαν είναι λειτούργημα. Δεν είναι εμπόριο, δεν είναι δημόσιες σχέσεις. Προσφέρεις στον άνθρωπο, τον προστατεύεις, τον βοηθάς.

Νομίζω τελικά πως η βασική τροφή του ανθρώπου είναι η αγάπη.

Καλή Χρονιά σε όλους!

● Απόσπασμα από το βιβλίο μου «Εγώ και η ανάγκη μου για τροφή – μετά τις στερητικές δίαιτες», Εκδόσεις Οpera 2014

Τα «βότανα των Χριστουγέννων»

Λιβάνι, σμύρνα και δενδρολίβανο

Το λιβάνι και η σμύρνα είναι ρετσίνια, δηλαδή αποξηραμένα εκχυλίσματα δέντρων, που προέρχονται από δέντρα του γένους Boswellia (λιβάνι) και Commiphora (σμύρνα) τα οποία είναι ενδημικά φυτά της ανατολικής Αφρικής (Σομαλίας) και της νότιας Αραβικής Χερσονήσου (Ομάν). Το λιβάνι ήταν το αγνότερο θυμίαμα. Οταν καιγόταν έβγαζε έναν άσπρο καπνό ο οποίος συμβόλιζε τις προσευχές και τις ευχαριστίες των πιστών που ανέβαιναν στους ουρανούς. Η σμύρνα (μύρο) είχε διάφορες χρήσεις ως φάρμακο κι ήταν πολύτιμη κατά τους βιβλικούς χρόνους.

Δενδρολίβανο: το δενδρολίβανο (Rosmarinus officinalis) είναι ένας μικρός πολυετής αειθαλής θάμνος που ανήκει στην οικογένεια της μέντας (Laminaceae). Τα φύλλα του δενδρολίβανου χρησιμοποιούνται συχνά για να αρωματίζουν φαγητά. Το δενδρολίβανο είναι γνωστό στη χριστουγεννιάτικη παράδοση. Χρησιμοποιείται συστηματικά από το 500 π.Χ. Στην αρχαία Ελλάδα ήταν αναγνωρισμένο ως βότανο που είχε την ικανότητα να βελτιώνει το μυαλό και τη μνήμη.

● Πληροφορίες από την ιστοσελίδα «Εναλλακτική Δράση».