Το φαγητό μέσα στο μυαλό μου

Η Μαρίνα έτρωγε συνέχεια. Το φαγητό ήταν διαρκώς μες στο μυαλό της. Κάθε στιγμή της ημέρας ήταν μια μόνιμη σκέψη. Βρισκόταν στην εργασία της, έκανε στο σπίτι δουλειές; Εβγαινε στον δρόμο να πάει στις διάφορες υποχρεώσεις της, φρόντιζε τα παιδιά της; Οπου κι αν βρισκόταν, ό,τι κι αν έκανε, η ιδέα του φαγητού την ακολουθούσε.

Ξεκινούσε τη δραστηριότητά της και άρχιζε να φαντάζεται νόστιμες γεύσεις. Αναρωτιόταν αν θα αγόραζε τυρόπιτα με φύλλο κουρού ή με φύλλο σφολιάτας. Γνώριζε πως η σφολιάτα τής έφερνε καούρες, όμως και μόνο με τη μνήμη της γεύσης που της χάριζε το τυρί ανακατεμένο με το φύλλο και το βούτυρο να λιώνουν στους γευστικούς της κάλυκες, ξεχνούσε τις καούρες και όποιο άλλο πρόβλημα στην πέψη μπορεί να της δημιουργούσε.

Η επιθυμία του γλυκού μετά την αλμυρή γεύση της τυρόπιτας συμπληρωνόταν από μια μπουγάτσα με μπόλικη ζάχαρη, άχνη και κανέλα.

Αναλόγως της μέρας και της ώρας, του τόπου όπου βρισκόταν, η ενασχόληση του μυαλού της με το είδος της τροφής που θα κατανάλωνε και η μορφή ανακούφισης που αισθανόταν, μεταμόρφωναν την τροφή σε «στόχο». Τελικό στόχο έπειτα από κάθε της πράξη.

Η τροφή έπαιρνε τον ρόλο «συμπαραστάτη» σε οποιαδήποτε ενέργειά της. Σαν να είχε τη σκέψη της τροφής ως βοήθεια για να τα βγάλει πέρα με κάθε τι που καταπιανόταν. Εμφανιζόταν ξαφνικά σαν ιδέα, σαν εικόνα για να δημιουργηθεί η λίστα για την τελική επιλογή.

Μπισκότα σοκολάτας; Μπισκότα με επικάλυψη μαύρης ή σοκολάτας γάλακτος; Ή μήπως προτιμούσε σοκολάτα χωρίς ξηρούς καρπούς; Το μυαλό έτρεχε παράλληλα και σε άλλα είδη γλυκών, γλυκά με σιρόπια, με κρέμες ή κάτι σε κρουασάν; Της άρεσαν τα αμυλώδη, την ευχαριστούσαν τα κέικ, το τσουρέκι, τα μουστοκούλουρα, τα βουτυρένια βουτήματα και μετά διάλεγε τι θα αγόραζε.

Ηταν μια ευχάριστη ενασχόληση. Μια περίεργη χαρά και αδημονία. Και, φυσικά, αν της «καρφωνόταν» κάτι από αυτά στον εγκέφαλο, δεν υπήρχε περίπτωση να μην υλοποιηθεί.

Ηταν η έξαψη της πραγμάτωσης του στόχου αυτή η ενεργοποίηση που αισθανόταν; Εμοιαζε να ψάχνει τη δύναμή της, μα έβρισκε και τη δύναμή της όταν έφτανε να κρατά στα χέρια της την πολυπόθητη αγορά της.

Μερικές φορές ξεκινούσε η μέρα κι έτρωγε μόνο γλυκά, έφτανε το βράδυ και συνειδητοποιούσε τι είχε κάνει λόγω της ναυτίας που ένιωθε.

Υπήρχαν μέρες και μέρες, μέρες γεμάτες αγωνία, μέρες με στεναχώριες ή και με άγχος. Αυτή η κρυφή αναρώτηση: «Θα τα καταφέρω;», ήταν ένας πυρήνας άγχους άμεσα συνδεδεμένος με τη σκέψη της τροφής σαν διαφυγή σε έναν κόσμο πιο ευχάριστο.

Σε έναν κόσμο πιο ανέμελο, γιατί αυτή η χαρά της σκέψης για ανεύρεση νόστιμων γεύσεων αντιστάθμιζε και τη βοηθούσε να βγάλει «πιο ελαφριά» τη μέρα, να αντέξει τους ανομολόγητους φόβους της και κάθε αμφισβήτηση που έτρεφε για τον εαυτό της και τις ικανότητές της.

Η μόνιμη παρέα στο κεφάλι της που την ακολουθούσε, τη βοηθούσε πάντα.

Ενώ σχεδόν όλα τα έκανε μόνη της, δεν είχε βοήθεια από κανέναν, τελικά με τις σκέψεις της δεν ήταν τόσο μόνη, σαν να είχε μια μορφή βοήθειας.

● Μπορούσε να ξεχαστεί για λίγη ώρα από όλα αυτά που ήταν αναγκασμένη να κάνει. (Υποστήριξη.)

● Να απομακρυνθεί από όλα όσα ένιωθε, να ξενοιάσει, έστω και πρόσκαιρα, όσο διαρκούσε το πέρασμα της τροφής από τους γευστικούς της κάλυκες. (Απαλλαγή.)

● Να αντλήσει χαρά και ικανοποίηση, έστω και στιγμιαία, κι ας υπάρξει ξανά τσιμπολόγημα, ξανά κυνήγι χαράς. (Υποκατάσταση.)

Αυτό το «πανηγύρι» σκέψεων και επιθυμιών τροφής και πραγμάτωσης όσον αφορά την απόκτηση τροφής, που λειτουργούσε ανακουφιστικά τελικά, αποτελούσε ένα μικρό γλέντι, μια μορφή συντρόφευσης του εαυτού της.

Εστω και με αυτόν τον τρόπο, είχε επαφή με τον εαυτό της. Η απουσία μιας κατάλληλης αντιμετώπισης των συναισθημάτων της, αυτό το είδος κενού, γέμιζε με τροφή.

Η Μαρίνα δεν έφταιγε. Οταν έφτανε το βράδυ κι έκανε τον απολογισμό της ημέρας της, οι ενοχές και οι τύψεις της την έκαναν να απομακρύνεται ακόμα πιο πολύ από τον εαυτό της. Οι αποφάσεις της για δίαιτα αδυνατίσματος είχαν μικρή διάρκεια, μιας και ξεκινώντας δίαιτα ακύρωνε τον μοναδικό τρόπο αποφόρτισης που είχε.

Σε μια προσπάθεια αδυνατίσματος, χρειάζεται κανείς να συνειδητοποιήσει τον τρόπο που λειτουργεί, παράλληλα με την εφαρμογή μιας πιο υγιεινής διατροφής, ώστε να φτάσει στο σημείο να διαφοροποιήσει τους τρόπους ανακούφισης που χρησιμοποιεί.

Σύμφυτο το φαρμακευτικό

Το βότανο αυτό το συναντάμε και με τις ονομασίες στεκούλι, χονδρούτσικο, πηκτή. Η λατινική του ονομασία είναι Symphytum officinale (Σύμφυτο το φαρμακευτικό). Οι θεραπευτικές ιδιότητες του φυτού υπάρχουν στη ρίζα, στο ρίζωμα και στα φύλλα. Τα συστατικά του βοτάνου είναι γλίσχρασμα, κόμμι, αλλαντοΐνη, τανίνη, αλκαλοειδή, ρητίνη και πτητικό έλαιο.

Παλιά στην Αγγλία ονόμαζαν το φυτό «knitbone», που σημαίνει «δένει κόκαλα», εξ αιτίας της παραδοσιακής χρήσης του για τη θεραπεία των καταγμάτων. Το σύμφυτο περιέχει αλλαντοΐνη που ενθαρρύνει την αύξηση των οστών, των χόνδρων και των μυϊκών κυττάρων. Οταν τοποθετείται σαν κατάπλασμα πάνω στο πάσχον άκρο, η αλλαντοΐνη απορροφάται από το δέρμα και επιταχύνει την επούλωση.

Οι εντυπωσιακές επουλωτικές ιδιότητες του σύμφυτου οφείλονται εν μέρει στην παρουσία της αλλαντοΐνης που περιγράψαμε πριν. Η πρόσθετη παρουσία άφθονου μαλακτικού γλισχράσματος κάνει το σύμφυτο ένα ισχυρό θεραπευτικό ίαμα για το γαστρικό και δωδεκαδακτυλικό έλκος, τη διαφραγματοκήλη (διά του οισοφαγικού τρήματος) και την ελκώδη κολίτιδα.*

Οι πληροφορίες είναι από την ιστοσελίδα Εναλλακτική Δράση.