Οσοι την είδαν, γράψαν τα καλύτερα. Τι για «εξαιρετική παράσταση που εντυπωσίασε για τη σοβαρότητα και την ποιότητά της», τι για «75 καταιγιστικά λεπτά», τι για «εξαιρετικές ερμηνείες απόλυτα εναρμονισμένες μεταξύ τους!», τι για «ιδιαιτέρως εφευρετική σκηνοθεσία», τι για «ζωντανή, ρέουσα, ποιητικά εκφραστική παράσταση γεμάτη μαγεία»... τι να σας λέω τώρα! Και ίσως, για πρώτη φορά στη ζωή μου, θα συμφωνήσω με όλους τους συναδέλφους.
Η παράσταση «Lemon» που παρουσιάζεται στο ιστορικό, θρυλικό πλέον ξενοδοχείο Μπάγκειον στην Ομόνοια (ακριβώς στην έξοδο Αθηνάς του μετρό) έχει τρία πράγματα που θεωρητικά θα την έκαναν την παράσταση της χρονιάς: Μια δυνατή ιστορία να «διηγηθεί», έναν ξεχωριστό χώρο να τη «διηγηθεί» και μια απίστευτα ταλαντούχα ομάδα να τη φέρει εις πέρας.
Για να γίνει η παράσταση της χρονιάς χρειάζεται ένα ακόμη. Το λέει εξαιρετικά ο πρωταγωνιστής στην παράσταση: «Κανείς δεν είναι ξεγραμμένος άμα έχει μια καλή ιστορία και κάποιον να του τη διηγηθεί». Το τέταρτο «συστατικό», λοιπόν, για την τελική επιτυχία είναι αυτός ο «κάποιος», δηλαδή το κοινό.
Ευτυχώς, παρότι έχουμε κατακλυστεί θεατρικά από μεγαλεπήβολες παραγωγές (με 100 ευρώ εισιτήριο!) και γνωστά ονόματα εκτός θεάτρου που μπαίνουν στο θέατρο για να φέρουν κόσμο (και φέρνουν), η παράσταση «Lemon» αν και μόλις ξεκίνησε το ταξίδι της στο Μπάγκειον πηγαίνει πολύ καλά. Και λέω ευτυχώς, εντελώς εγωιστικά: όχι τόσο για τα παιδιά που πρέπει ν’ αναγνωριστεί και η δουλειά και το ταλέντο τους, αλλά για μένα, που παρακολούθησα την καλύτερη παράσταση που είδα φέτος και από τις καλύτερες που έχω δει συνολικά και πραγματικά θα ένιωθα οργή αν δεν πήγαινε καλά.
Ανθρωποι με παρόμοια ψυχονευρωτικά με τα δικά μου (!) είναι ίσως ιδανικοί θεατές του «Lemon». Ακριβώς γιατί η ιστορία του 1900 (οι περισσότεροι τη μάθαμε μέσω της ομώνυμης ταινίας του Τζ. Τορνατόρε «Ο θρύλος του 1900», με τον Τιμ Ροθ στον πρωταγωνιστικό ρόλο και μουσική του Ενιο Μορικόνε!), είναι μια ιστορία βαθιά ποιητική, αγνή και ανθρώπινη που μας αφορά όλους. Ειδικά τους σύγχρονους ανθρώπους που χανόμαστε όχι από λιμάνι σε λιμάνι, αλλά σε πελάγη που οι ίδιοι εμείς φουρτουνιάζουμε.
Ο Χιλιαεννιακόσια είναι ένα παιδί μεταναστών που γεννήθηκε και έζησε όλη του τη ζωή στο ίδιο πλοίο. Εξαιρετικός πιανίστας, φιλοσοφούσε τη ζωή παίζοντάς τη σε 88 ασπρόμαυρα πλήκτρα. Ο Μελαχρινός Βελέντζας, μουσικός ο ίδιος, κινείται στους ρυθμούς του «1900», χορεύοντας, παίζοντας ζωντανά πιάνο, συνομιλώντας (και μουσικά) με τον Γιώργο Δρίβα, για τον οποίο θα πούμε μόνο τούτο: είναι το μεγαλύτερο νέο υποκριτικό ταλέντο που έχουμε δει. Μακάρι να έχει την πορεία που του αξίζει και του αξίζει η μεγαλύτερη.
Η Γεωργία Τσαγκαράκη διασκεύασε και σκηνοθέτησε τον θεατρικό μονόλογο του Αλεσάντρο Μπαρίκο «Novecento - Pianista» του 1994, οι Experimento κάναν την παραγωγή και ο Θωμάς Μαριάς δημιούργησε μια μοναδική κατασκευή για το πιάνο που χρησιμοποιείται στην παράσταση υπό τις οδηγίες της Νατάσας Τσιντικίδη.
- Κάθε Παρασκευή, Σάββατο 21.15 και Κυριακή 20.00 έως τέλη Οκτώβρη. Κάθε Σάββατο μετά την παράσταση θα έχει και επιπλέον μουσικό πρόγραμμα.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας