Η θυσία σας δεν πήγε χαμένη

«Πατερούλη, πάω για εκτέλεση, νάσαι περήφανος για το μονάκριβο γιο σου, να αγαπάς, να λατρεύεις την κορούλα σου και την αδελφούλα μου και οι δυο μεγάλοι άνθρωποι. Γεια, γεια πατερούλη 1-5-44»

Ναπολέων Σουκατζίδης, πριν τον εκτελέσουν στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής

«... Χάνει τα δίκαια του πολίτου εκείνος οπού έγινεν εντόπιος εις ξένον βασίλειον και δε βοηθεί την πατρίδα του κι απ’ εκεί με όποιον τρόπον ημπορεί αλλ’ αδιαφορεί στας προσταγάς της. Ομοίως κι εκείνος όπου δέχεται οφίκιον ή δούλευσιν ή χαρίσματα από χέρι τυράννου. Ο τοιούτος δε λέγεται πλέον πολίτης, αλλά προδότης…»

Ηρώ Κωνσταντοπούλου. Εκτελέστηκε στο Σκοπευτήριο στις 5-9-1944, ήταν μόλις 17 χρόνων (χρησιμοποίησε αποσπάσματα από τα λόγια του Ρήγα Φεραίου)

«...Πατέρα μην κλάψεις, με ντουφεκίζουν, πεθαίνω γιατί πίστεψα σε σένα που 'λεγες θέλουμε κράτος εργαλείο για τον τόπο και τον λαό κι όχι να υπηρετεί το ρουσφέτι και την τσέπη του κομματάρχη. Συνέχισε να αγωνίζεσαι, λίγα είναι τα ψωμιά τους, ξεκουμπίζονται όπου νάναι και τότε θα χρειαστούν τα όνειρά σου για ένα κράτος του Λαού... να ανάψεις το καντήλι στον τάφο της μάνας και το σακάκι μου και τα παπούτσια μου να τα δώσεις του Μύρωνα...»

Φ.Στ., εκτελέστηκε στις 6-10-1944 στο Σκοπευτήριο

Κατά τη διαδρομή από τις φυλακές και τα στρατόπεδα προς το Σκοπευτήριο, οι καταδικασμένοι από τις τρύπες ή τις χαραμάδες των στρατιωτικών φορτηγών πετούσαν στον δρόμο σημειώματα για να τα βρουν οι περαστικοί και να τα παραδώσουν στους συγγενείς των καταδικασμένων από τα ναζιστικά και ταγματασφαλίτικα δικαστήρια. Πολλά από αυτά τα σημειώματα δεν επιδόθηκαν ποτέ στους οικείους τους. Ομως και αυτά που επιδόθηκαν και τα ανεπίδοτα είχαν μείνει χωρίς απάντηση, επιταγές χωρίς αντίκρισμα. Η υποτακτική δουλοπρέπεια των ντόπιων ελίτ και τα μεγάλα λάθη αφήσαν ένα μεγάλο κενό, μια ιστορική τρύπα από τα ζητούμενα της Εθνικής Αντίστασης. Τα όνειρα για ένα κράτος Προόδου, Δικαιοσύνης, Δημοκρατίας, περήφανο για τους αγώνες που έδωσε, μείναν ανολοκλήρωτα. Ούτε καν αστικοδημοκρατική πολιτεία δεν θέλησαν να υπάρξει οι άθλιοι. Δεν τους βόλευε. Ούτε αυτούς που δίναν τα σπόρτουλα ούτε τις ντόπιες ελίτ που τα τσεπώναν. Και φτιάξαν ένα κράτος ρουσφετιού, των δικών τους παιδιών, δαιδαλώδες, δυσλειτουργικό για τον πολίτη που δεν ένιωσε ποτέ πολίτης. Και βρίσκαν χίλιες δυο δικαιολογίες γι' αυτήν τη στασιμότητα. Οτι είμαστε μικροί και αδύνατοι, πώς να τα βάλεις με τους μεγάλους και άλλα τέτοια πονηρά και φούσκωνε διαρκώς η τσέπη τους και σπέρναν τον τρόμο για να ζουν αυτοί καλά. Ομως σε πείσμα αυτών των προσκυνημένων, το όνειρο, τα λόγια τα πριν τη θυσία για έναν καλύτερο τόπο, δεν χάθηκε. Οι θυσιασμένοι που τα 'στειλαν επιμέναν. Το ξέραν πως κάποτε θα απαντηθούν τα γράμματά τους. Σε αυτό το όνειρο, λοιπόν, σε αυτά τα αναπάντητα γράμματα-επιταγές απάντησε ο Αλέξης Τσίπρας. Εκεί ήταν το ραντεβού με την Ιστορία, μαζί τους, στην Καισαριανή. Σε αυτό το ραντεβού πήγε μετά που ορκίστηκε για να πάρει τη σκυτάλη από τα παγωμένα χέρια τους κι αυτών να ησυχάσει η ψυχή, ότι κάποιος θα συνεχίσει ό,τι έμεινε στη μέση, ότι θα συνεχίσει το όνειρό τους για τη δημοκρατία που ποτέ δεν ολοκληρώθηκε. (Αυτά νομίζω συνοδεύαν, εντός του, τα λόγια του όρκου του.) Αυτήν την περήφανη παράδοση, αυτό το αίτημα για τη δημοκρατία, την αξιοπρέπεια, τον λαό πήγε και τίμησε ο Αλέξης Τσίπρας στην Καισαριανή. Ο μόνος που το τόλμησε. Αυτό σηματοδότησε η επίσκεψη στον τόπο της θυσίας, ότι εμείς θα συνεχίσουμε αυτό που ξεκινήσατε, Κράτος Δικαίου, Δημοκρατία, Ισοπολιτεία, Αξιοπρέπεια, θα καλυφθούν τα χαμένα χρόνια. Δύσκολο μα όχι ακατόρθωτο. Η θυσία σας δεν πήγε χαμένη.

Κι εγώ βάζω ένα ερώτημα: Αυτοί που ψήφισαν τους νεοναζί με το όνομα Χρυσή Αυγή ποια παράδοση τίμησαν; Του ταγματάρχη των Ες Ες Ρικετ που αφάνισε το Δίστομο; των Ες Ες που κάψαν τα Καλάβρυτα; του αρχιλοχία ναζί που βίαζε, βασάνιζε, δολοφονούσε και πλιατσικολογούσε στην Εδεσσα ή των ταγματασφαλιτών του Παπαδόγκωνα που στείλαν και τηλεγράφημα συμπαράστασης στον Χίτλερ μετά την απόπειρα εναντίον του; ή των Γερμανών ναζί που με τη συνεργασία της ΟΧΡΑΝΑ καίγαν, σκοτώναν, βιάζαν στη Μακεδονία για να αφανίσουν τον ελληνικό πληθυσμό στα χωριά και να αλλοιώσουν την εθνική πληθυσμιακή σύνθεση; Ή των χουνταίων κρυπτοναζί που ξαρμάτωσαν την Κύπρο για να προελάσουν χωρίς αντίσταση οι Τούρκοι;

Είναι επαρκής δικαιολογία ο θυμός για να περάσεις στον φασισμό; ΟΧΙ!

Οι άθλιοι οι ναζί εκτέλεσαν τη μικρή Ηρώ Κωνσταντοπούλου μαζί με άλλους 49, ενώ ξέραν ότι τέλειωνε ο πόλεμος, ότι θα συνθηκολογούσαν. Σκοτώναν όμως μέχρι την τελευταία στιγμή, με τη βοήθεια των ταγμάτων ασφαλείας και των δωσιλόγων. Φεύγοντας τους ακολούθησαν και πολλοί από τα τάγματα καθώς και δωσίλογοι. Που όμως μετά την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού επιστρέψαν και συνεχίσαν τη δουλειά στο παρακράτος και στις οργανώσεις καρφίτσας. Ενας από αυτούς τους δωσίλογους, που 'χε φύγει με τους ναζί στη Γερμανία, ο Γιοσμάς, όταν επέστρεψε ήταν και από τους υπεύθυνους της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη. Ναι, ναι, επιστρέψανε και βοηθήσαν στο κράτος των δικών τους παιδιών, λουφάξανε επί Γ. Παπανδρέου του πρεσβύτερου και ξανασκάσανε μύτη στη χούντα και συνεχίσανε τη δουλειά, μετά ξαναλουφάξανε για λίγο και τσουπ, ξεπετάχτηκαν πάλι και οφίκια ξαναμοιράστηκαν και νέα δήθεν σύμβολα ξαναφτιάξαν από το παλιό υλικό της φρίκης και του μίσους κι η Καισαριανή είναι εκεί να μας θυμίζει την προδοσία τους και τα εγκλήματά τους για όποιον θέλει να θυμάται. Οποιος χάνει τη μνήμη του χάνει την ψυχή του, σκεύος κενόν, χαλκός ηχών, κύμβαλον αλαλάζον.

Ενα μεγάλο ευχαριστώ στον Αλέξη Τσίπρα για τα τριαντάφυλλα που άφησε.