Εποχής...;

Στο πρώτο σημείωμα αυτής της στήλης έγραφα για τις σειρές εποχής και το άσχετο -αν είναι καλοφτιαγμένες ή όχι- αν έχουν κάποιο λόγο να είναι σειρές εποχής ή όχι. Πέρα από το γεγονός πως μια σειρά εποχής σού προσφέρει την ευκαιρία να δείξεις κοστούμια, σπίτια, περιοχές ίσως, και να προκαλέσεις νοσταλγία να τονώσει το ενδιαφέρον για τη σειρά σου. Ομως αυτή η ίδια η σειρά, το σενάριό της, αυτά που λέει δεν θα μπορούσαν να είναι στο σήμερα; Τι είναι αυτό που τις κάνει να πρέπει να είναι στο τότε -στο όποιο τότε. Και, από ’κεί και πέρα, είναι σωστή η αναπαράσταση της συγκεκριμένης εποχής ή όχι; Ας δούμε δύο διαφορετικές περιπτώσεις...

Ο «Αγιος Ερωτας», που προβάλλεται στον Alpha, είναι ο παράνομος έρωτας ενός ιερέα και μιας μαθήτριας ή περίπου. Πέρσι είχαμε στην ελληνική τηλεόραση μια καλόγρια που ερωτευόταν έναν νεαρό, πιο παλιά ένα άλλον παπά που ζούσε έναν παράνομο έρωτα με μια σούπερ γκόμενα, θέλω να πω δεν είναι καινούργια η ιδέα και το στόρι. Βέβαια τα προηγούμενα εξελίσσονταν στην εποχή μας, ενώ το τωρινό κάπου εκεί στις αρχές του ’50 στην ελληνική επαρχία.

Σε μια ελληνική επαρχία που έχει τόσο αστικές συνήθειες που το καλό ξενοδοχείο της περιοχής, όπου γίνονται οι γάμοι, διαθέτει υψηλή μαγειρική, βιολιά στους γάμους και οι συνδαιτυμόνες, ντυμένοι και χτενισμένοι με φοβερή πολυτέλεια, κινούνται και φέρονται λες και μένουν στο Κολωνάκι. Πάνω κάτω όμως έτσι είναι και το υπόλοιπο χωριό, οι φτωχοί και οι πλούσιοι και το όλο περιβάλλον θυμίζει περισσότερο Αθήνα και λιγότερο ελληνική επαρχία. Υπάρχει μάλιστα φοβερή προσοχή σε ορισμένες λεπτομέρειες όπως π.χ. στο Γυμνάσιο που είναι θηλέων και οι μαθήτριες φορούν μπλε ποδιές με άσπρο γιακαδάκι, και γενικά υπάρχει μια προσοχή στην αναπαράσταση μιας γενικά παλιάς εποχής μόνο που ο νεαρός ιερέας που έχει πάει εκεί με τη θέλησή του, όχι μόνο να ιερουργήσει αλλά και να διδάξει στο Γυμνάσιο, έχει κούρεμα και γένι μάλλον από λαϊκό κομμωτήριο ανδρών στα χρόνια του ’80 και του ’90 παρά εκείνης της εποχής. Οσο προχωρημένος και αν ήταν ένας ιερέας τότε σίγουρα δεν θα είχε τέτοιο κούρεμα ούτε τόσο κομψά κουρεμένο γενάκι. Ειδικά τότε οι ιερείς είχαν μακριά μαλλιά και ακατάστατα γένια, άντε να είχαν πιο κοντά κάποιοι τα γένια τους αλλά όχι τα μαλλιά. Θα μου πεις αυτό είναι το θέμα; Ναι αυτό είναι το θέμα, γιατί αυτό το στοιχείο στην εμφάνιση του συγκεκριμένου ιερέα τινάζει στον αέρα όλη την προσπάθεια για αποτύπωση της εποχής των υπολοίπων και μοιάζει σαν να έχει διακτινιστεί από το μέλλον στο παρελθόν, γιατί αυτός είναι το κεντρικό πρόσωπο όλης της σειράς.

Κατά τα άλλα δεν είναι μια κακή σειρά χωρίς αυτό να μπορούσε να πει ότι είναι κάτι σπουδαίο και θα μπορούσε άνετα να εξελίσσεται στο σήμερα χωρίς να βλέπουμε μοντέρνους παπάδες με «αριστοκρατικούς γάμους» στην ελληνική επαρχία των χρόνων του ’50.

Από την άλλη η «Παραλία», που μεταδιδόταν πέρσι στην ΕΡΤ, είχε ένα εξαιρετικό σενάριο και εξαιρετικούς ηθοποιούς και εξαιρετική σκηνοθεσία όσον αφορά αυτό που θέλει να είναι. Πάθη, μίση, έρωτες και άλλα πολλά που σου κρατά πραγματικά το ενδιαφέρον και κάποιοι ηθοποιοί που δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας -θα μου επιτρέψετε να αναφέρω ξεχωριστά και για την ιστορία τους αλλά κυρίως για την ερμηνεία τους τον Γιώργο Νινιό και την Μπέτυ Λιβανού.

Μόνο που αυτό πια εξελίσσεται στα Μάταλα, τέλη ’60 αρχές ’70, τότε που το συγκεκριμένο μέρος ήταν ο παράδεισος των χίπις που σημαίνει σεξ, ναρκωτικά, κοινόβια και άλλα πολλά. Στην πραγματικότητα η συγκεκριμένη εποχή από τη συγκεκριμένη παραλία περνάει σαν να ήταν τα Μάταλα το πολύ πολύ ένας αξιοπρεπής χώρος νεανικής ψυχαγωγίας. Είναι τρελό αλλά πιο πιστή αποτύπωση, έστω και από την κωμική της πλευρά, κάνει «Η θεία μου η χίπισσα» του Σακελλάριου με τη Βλαχοπούλου το ’70 παρά η «Παραλία». Αλήθεια γιατί στα Μάταλα, ας ήταν στην Κρήτη και γιατί όχι στο σήμερα ή και σε κάποια άλλη εποχή, από τη στιγμή που η συγκεκριμένη εποχή στη συγκεκριμένη περιοχή είναι τόσο πρωταγωνίστρια απαιτεί ακριβή απόδοση όχι μόνο της εμφάνισης των ηρώων και των χώρων αλλά και των ηθών -αυτών κυρίως.

ΠΑΡΕΜΠΙΠΤΟΝΤΩΣ...

● Ο Νικόλας Ασιμος, η Σοφία Βέμπο, ο Κώστας Καρυωτάκης, ο Στέλιος Καζαντζίδης είχαν κάτι κοινό όσο και αν αυτό φαίνεται τρελό. Η δημόσια εικόνα τους, το έργο τους και η ζωή τους ήταν σε απόλυτη ταύτιση και σε όλες τις περιπτώσεις αυτό που τους έκανε να ξεχωρίσουν αυτό τους οδήγησε και σε σχετικά πρόωρους και άσχημους θανάτους με αυτοκτονίες, εγκεφαλικά και καρκίνους. Αυτό το πρόβλημα δεν πρέπει να το έχει ο Λάιτ, ο δημοφιλέστατος καλλιτέχνης της τραπ, αν κρίνω από τη συνέντευξη που έδωσε στον Χατζηνικολάου στο «Ενώπιος ενωπίω». Εξαιρετική συνέντευξη, με τον Νίκο Χατζηνικολάου στον γνωστό ευγενικό, έμπειρο τρόπο του να παρουσιάζει τον Λάιτ του οποίου οι στίχοι, όπως και όλων των τραπ τραγουδιών, ξεχειλίζουν από σχεδόν μισογυνισμό, αναφορές σε όπλα, ναρκωτικά κ.λπ. κ.λπ. και μια στάση απέναντι στη ζωή ρατσιστική θα την έλεγε κανείς και βίαιη, διανθισμένη με πολλά τατουάζ και διάφορα κιτς κοσμήματα και ρούχα. Ομως ο Λάιτ, σύμφωνα με αυτά που έλεγαν άλλοι γι’ αυτόν και κυρίως η κοπέλα του, έμοιαζε με ένα τόσο καλό, γλυκό παιδί στην πραγματικότητα, τόσο γλυκά παραδομένο στο σύστημα, στην αγάπη κ.λπ. κ.λπ., που ψάχνει να βρει ένα σπίτι με την κοπέλα του να στεγάσουν την υπόλοιπη ζωή και τον έρωτά τους. Πανέμορφη και πανέξυπνη η κοπέλα του, μας έδωσε να καταλάβουμε πως με τον Λάιτ κάτι δεν πάει καλά, κάτι δεν είναι απολύτως αληθινό. Η δημόσια εικόνα του και η δουλειά του ή η ζωή του. Και επειδή νομίζω πως θα πιστέψω περισσότερο αυτά που λέει η κοπέλα του, μάλλον η ζυγαριά γέρνει προς το καλό γλυκό παιδί που σας έλεγα και όχι τόσο στον θορυβώδη και επαναστάτη χωρίς αιτία -σχεδόν-, τη δημόσια εικόνα του Λάιτ.

● Μη νομίζετε πως είναι ολίγον περίεργο να ρωτάτε επί μια βδομάδα αν η κριτική έχει όρια όταν η Πόπη Διαμαντάκου δεν έκανε κριτική στο «Μαέστρο» και στον Παπακαλιάτη, παρά ένα μάλλον χιουμοριστικό σχόλιο στο Facebook...