Φεύγουν... παραμένοντας

Ως ένδειξη φόβου παρά... ταπεινότητας, η τελετή έγινε κάτω από άκρα μυστικότητα -πράγμα παράδοξο, εάν σκεφτεί κανείς πως σήμανε την οριστική αποχώρηση των μάχιμων δυνάμεων του ΝΑΤΟ από τη χώρα. Κι έτσι, χωρίς πολλά πολλά και τυμπανοκρουσίες -για να μη δώσουν σήμα στους απανταχού παρόντες Ταλιμπάν- έγινε χθες στην Καμπούλ του Αφγανιστάν η υποστολή της σημαίας της ISAF, σαν τίτλοι τέλους μιας εξαιρετικά αμφιλεγόμενης σε κίνητρα και κυρίως σε αποτέλεσμα στρατιωτικής εκστρατείας.

«Μαζί βγάλαμε τους Αφγανούς από τα σκοτάδια και την απελπισία και τους δώσαμε ελπίδα για το μέλλον», διακήρυξε ο διοικητής της ΝΑΤΟϊκής δύναμης στο Αφγανιστάν, Αμερικανός στρατηγός Τζον Κάμπελ, επιχειρώντας ένα θετικό απολογισμό της 13χρονης αποστολής, που είχε το πρόσταγμα των ΗΠΑ, αλλά -όπως και άλλες- δεν έχει κάποια σημαντική επιτυχία να επιδείξει.

Από το 2001 -όταν το ΝΑΤΟ πρωτοπάτησε στα αφγανικά εδάφη, με αφορμή την επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου (στην οποία παρεμπιπτόντως ο «εγκέφαλος» και οι περισσότεροι αεροπειρατές ήταν από τη Σαουδική Αραβία)- η ISAF έχει χάσει 3.485 άνδρες της στα πεδία των μαχών με τους Ταλιμπάν, που συνεχίζουν ακάθεκτοι το αντάρτικο στη χώρα, την οποία κυβερνούσαν μέχρι πριν από 13 χρόνια.

«Η τελετή είναι η αποτυχία τους», δήλωσε ο εκπρόσωπός τους, Ζαμπιχουλάχ Μουτζάχιντ, τονίζοντας ότι θα αργήσει πολύ η ώρα για ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις. Αιτία, ανέφερε, είναι το γεγονός ότι το ΝΑΤΟ φεύγει για να μείνει -όπως έκαναν δηλαδή λίγο-πολύ και οι Αμερικανοί στα εδάφη του Ιράκ. Πράγματι, από 1ης Ιανουαρίου «σκυτάλη» από την ISAF θα πάρει η αποστολή «Αποφασιστική Υποστήριξη», με περίπου 13.500 μέλη, κυρίως Αμερικανούς, με σκοπό την εκπαίδευση των περίπου 350.000 μελών του αφγανικού στρατού στα όπλα, τουλάχιστον για τα επόμενα δύο χρόνια.

«Ο πιο μακροχρόνιος πόλεμός μας λαμβάνει τέλος με υπεύθυνο τρόπο», τόνισε -δίκην άλλοθι- στο χριστουγεννιάτικο μήνυμά του ο Αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα, που ουσιαστικά παρέλαβε από τον προκάτοχό του, Τζορτζ Μπους, το αφγανικό χάος. Αυτό ωστόσο συνεχίστηκε και επί των ημερών του: σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ, οι θάνατοι στις τάξεις των αμάχων στο Αφγανιστάν αυξήθηκαν κατά 19% μέσα στο 2014 κι έφθασαν τους 3.200 στα τέλη Νοεμβρίου!

Η κατάσταση δεν είναι καλύτερη στις τάξεις των αφγανικών δυνάμεων, που καλούνται εφεξής να αναλάβουν την ασφάλεια της χώρας. Μόνο μέσα στους πρώτους δέκα μήνες του 2014 -που ήταν η πιο αιματηρή από το 2001(!)- αστυνομία και στρατός έχασαν πάνω από 4.600 μέλη σε επιθέσεις των Ταλιμπάν. Περισσότερα δηλαδή από όσα έχασε συνολικά το ΝΑΤΟ μέσα σε 13 χρόνια...

Αργεί η εθνική συμφιλίωση

Το... «στραβό κλήμα τρώει» και η πολιτική κατάσταση στη χώρα. Υποτίθεται ότι θα άλλαζε ριζικά μετά τον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών, τον περασμένο Ιούνιο. Αντί όμως για την πολυπόθητη εθνική συμφιλίωση μεταξύ των μετριοπαθών δυνάμεων και τη δημοκρατική μετάβαση -ως αντίδοτο στην ενδημική διαφθορά της εποχής Καρζάι- αυτό που τελικά επικράτησε είναι η διχόνοια.

Ο νέος πρόεδρος, Ασράφ Γάνι, ανέλαβε τελικά τα καθήκοντά του μόλις τον Σεπτέμβριο. Κι έκτοτε αδυνατεί να υλοποιήσει ακόμη και την υπόσχεση για τον σχηματισμό κυβέρνησης «εθνικής ενότητας», μιας και δεν μπορούν ακόμη να τα βρουν σε τίποτε με τον πολιτικό του αντίπαλο, Αμπντουλάχ Αμπντουλάχ. Ούτε καν στη σύνθεση του νέου υπουργικού συμβουλίου!