Ρεπουμπλικανικό «πραξικόπημα» στο Καπιτώλιο

«Μια σπείρα οχτώ Ρεπουμπλικανών κατάφεραν χθες να διώξουν τον Κέβιν Μακάρθι από την προεδρία της Βουλής των Αντιπροσώπων και είναι πολύ χαρούμενοι γι’ αυτό. Τώρα έχουν το χάος που επιθυμούσαν, αν και δεν είναι σαφές τι ελπίζουν να πετύχουν. Το έξυπνο σχέδιό τους φαίνεται πως είναι να κόψουν τα ίδια τα κεφάλια τους»! Ετσι «συμπυκνώνει» η Wall Street Journal στο κύριο άρθρο της τα όσα απίθανα έλαβαν χώρα τη νύχτα της Τρίτης στο Καπιτώλιο και που όπως θα δούμε εμπεριέχουν όλες τις παθογένειες της αμερικανικής -και όχι μόνο- «δημοκρατίας» δι’ αντιπροσώπων δυόμισι αιώνες μετά τη γέννησή της.

Ο Μακάρθι έγινε λοιπόν ο πρώτος πρόεδρος της Βουλής που αποπέμπεται στην αμερικανική πολιτική ιστορία. Και η ειρωνεία είναι ότι κατασκεύασε μόνος του τη λαιμητόμο που τον αποκεφάλισε, αφού τον περασμένο Ιανουάριο -όταν χρειάστηκαν 15 ψηφοφορίες και αμέτρητες υποχωρήσεις και υποσχέσεις για να πάρει τις ψήφους των νεοεκλεγμένων και μη τραμπικών- είχε συμφωνήσει στην πρωτοφανή δυνατότητα μομφής ακόμη και από έναν μεμονωμένο βουλευτή. Αλλά δεν αποπέμφθηκε μόνο από τους οχτώ «βαμμένους» τραμπικούς –την έξωσή του υπερψήφισε σύσσωμη η κοινοβουλευτική ομάδα των Δημοκρατικών, που του τη φύλαγε -μεταξύ πολλών άλλων- για τη διπρόσωπη στάση του στο θέμα της παραπομπής του προέδρου Μπάιντεν. Εστω και τρεις Δημοκρατικές «αποστασίες» θα αρκούσαν για να σώσουν τον Μακάρθι και μαζί ολόκληρο τον αμερικανικό δημόσιο τομέα, αλλά κανείς δεν το έπραξε αφού ο πρώην «Speaker» κατάφερε με τις συνεχείς «γυροβολιές» και τον διαβόητο καιροσκοπισμό του να γίνει εξίσου μισητός και στις δύο πλευρές του φάσματος. «Εγκειται στα μέλη του GOP να τερματίσουν τον Ρεπουμπλικανικό Εμφύλιο Πόλεμο» είπε χαιρέκακα ο επικεφαλής των Δημοκρατικών στο Σώμα, Χακίμ Τζέφρις. Και γαία πυρί μιχθήτω...

Η... ιστορική αυτοκαρατόμηση των Ρεπουμπλικανών δεν πρέπει πάντως να προκαλεί έκπληξη: είναι θα λέγαμε το νομοτελειακό επακόλουθο μιας εξαιρετικά ταραγμένης περιόδου κατά την οποία η έγκριση ή μη του ομοσπονδιακού προϋπολογισμού μετατρέπεται κάθε χρόνο σε θρίλερ, με τα δύο κόμματα εξουσίας -αλλά και μικρότερες ομάδες ή μεμονωμένους εθνοπατέρες, ανάλογα με τις εκάστοτε πλειοψηφίες σε Βουλή και Γερουσία- να μετέρχονται κάθε μέσο για να περάσουν ή να μπλοκάρουν νόμους και τροπολογίες και κυρίως για να εξασφαλίσουν τα κονδύλια που θέλουν για τις Πολιτείες τους ή συχνότερα τα βιομηχανικά «λόμπι» που εκπροσωπούν. Ενα ντροπιαστικό, αλλά επαναλαμβανόμενο αλισβερίσι εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων που διεξάγεται στην πλάτη εκατοντάδων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων και εκατομμυρίων πολιτών που δικαιούνται επιδόματα ή βοηθήματα, καθώς το «κατενάτσιο» αυτό έχει επανειλημμένως οδηγήσει το αμερικανικό δημόσιο σε shutdown, δηλαδή σε προσωρινή στάση πληρωμών!

Αυτό το ανερυθρίαστο παζάρι «έφαγε» τον... Ιανό Μακάρθι: τη μομφή σε βάρος του κατέθεσε ο Ματ Γκετζ, ένας ακροδεξιός βουλευτής από τη Φλόριντα που, όπως και πολλοί τραμπικοί ομοϊδεάτες του, εξοργίστηκε από την «υπόγεια» συμφωνία του προέδρου με τους Δημοκρατικούς για προσωρινή αποφυγή του shutdown, που όπως φαίνεται συνοδεύτηκε από πολλά ψέματα. Πρακτικά ο Μακάρθι εξασφάλισε το Σαββατοκύριακο τις ψήφους αρκετών Δημοκρατικών ώστε να συνεχιστεί η χρηματοδότηση της κεντρικής κυβέρνησης στα τρέχοντα επίπεδα μέχρι τα μέσα Νοεμβρίου, παρότι πολλοί Ρεπουμπλικανοί βουλευτές -και οι περισσότεροι υποψήφιοι του κόμματος για το χρίσμα- πίεζαν για μεγάλες περικοπές κονδυλίων, ιδίως αυτά που αφορούν την Ουκρανία. Η κυβέρνηση Μπάιντεν είχε ζητήσει επείγουσα έξτρα βοήθεια ύψους 24 δισεκατομμυρίων δολαρίων για το Κίεβο, αλλά η πλειοψηφία των Ρεπουμπλικανών αντιτάχθηκε –εξ ου και η... πόρτα που έφαγε πρόσφατα από το Κογκρέσο ο Ζελένσκι. Ομως χάρη στις... μαλαγανιές του Μακάρθι το Κογκρέσο ενέκρινε τελικά ποσό περίπου 6 δισεκατομμυρίων για τη χρεοκοπημένη Ουκρανία –χρήματα που επισήμως φτάνουν το πολύ μέχρι τα τέλη Οκτωβρίου.

Το χειρότερο όμως είναι πως με «ακέφαλο» το Κογκρέσο -η πρώτη ψηφοφορία για νέο πρόεδρο θα γίνει σε μία εβδομάδα- και με την τραμπική πτέρυγα έτοιμη για όλα, καθώς και ο ίδιος ο Τραμπ είναι «στο σκαμνί», το ενδεχόμενο μιας νέας συμβιβαστικής συμφωνίας «χλωμιάζει». Και μπορεί, θεωρητικά, να οδηγηθούμε σε ταυτόχρονη στάση πληρωμών σε Κίεβο και Ουάσινγκτον!