Το Πολυτεχνείο «Χ»

Eνας 18άρης δεν έχει κανέναν λόγο να συγκινείται από το «ηρωικό ’73». Επειδή όμως λοιδορείται από το σύστημα, όπως οι σημερινοί -αλλά και οι παλιότεροι- αγώνες της νεολαίας, οφείλουμε να πάρουμε θέση.

Ενας σημερινός 18άρης, ίσως και ένας 40άρης, κατά την άποψή μου, δεν είναι υποχρεωμένοι να γνωρίζουν αγωνιστικές λεπτομέρειες, να συγκινούνται μέχρι δακρύων για «ιερά και όσια» και να αποδίδουν βάσει πρωτοκόλλου τις δέουσες, εν πολλοίς υποκριτικές, τιμές, μαζί με τις πολιτικές, στρατιωτικές και θρησκευτικές «αρχές», στους «ήρωες του ξεσηκωμού του Νοέμβρη του ’73».

Ποτέ άλλωστε δεν μου άρεσαν γενικώς οι «πανηγυρικοί» και οι «δεκάρικοι», τα ηρώα, οι παρελάσεις, οι δοξολογίες και τα συναφή, αν και πάντοτε σεβόμουν και σέβομαι την Ιστορία, τις παραδόσεις, τα σύμβολα, τις τελετές και τις θρησκείες περίπου όλων, πλην προφανώς των ναζί και κάθε άλλου ολοκληρωτισμού που χτίζει με ψεύδη, υποκρισία και κάθε είδους αυθαιρεσίες την εξουσία του πάνω σε «δικούς μας» θεούς και «μεγάλες» πατρίδες, αντιπάλους ντε και καλά των θεών και των πατρίδων των, κατά εποχή χαρακτηριζόμενων, «υπανθρώπων», «βαρβάρων» κ.λπ. «εχθρών μας».

Ωστόσο, με την εξέγερση της 17ης Νοέμβρη του 1973, συμβαίνει κάτι ξεχωριστό, που ακολουθεί με τους ίδιους όρους και για τους ίδιους λόγους τη ζώσα πολιτικοϊδεολογική διαμάχη για την ΕΑΜική Αντίσταση, τον Δεκέμβρη του 1944, τα Ιουλιανά του 1965 και την ταραγμένη από τους εργατικούς, σπουδαστικούς και δημοκρατικούς αγώνες, πρώτη περίοδο της Μεταπολίτευσης.

Το πολιτικοοικονομικό σύστημα, έχοντας κοψοχολιάσει από την ορμητική είσοδο στο προσκήνιο του λαϊκού δημοκρατικού ανατρεπτικού κινήματος, προσπαθεί συστηματικά άλλοτε με μαστίγιο και άλλοτε με καρότο να σβήσει αυτές τις μνήμες, να διαστρεβλώσει τα γεγονότα ή να υποβαθμίσει και να απονευρώσει τη σημασία τους, ενσωματώνοντάς τα στη δική του «αφήγηση» της Ιστορίας.

Επί χρόνια η δεξιά πολυκατοικία επιχειρεί να συκοφαντήσει το «Πολυτεχνείο», αλλά και ολόκληρη την πρώτη Μεταπολίτευση (1974-1985), αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτόν τον όρο. Στην αρχή οι χουντικοί διέσπειραν τα ψέματα ότι «δεν υπήρξαν νεκροί στο Πολυτεχνείο» και ότι η ηγεσία του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος ήταν «όργανο των Εβραίων» και της «Λέσχης Μπίλντενμπεργκ» για να φέρουν στην Ελλάδα τον «προδότη, μεθύστακα Αμερικανό» Ανδρέα Παπανδρέου.

Αργότερα και με αφορμή τα όποια «επεισόδια» στα Πανεπιστήμια, στα εργοστάσια, στους δρόμους και κυρίως στις επετείους του Νοέμβρη του ’73, η Δεξιά και το κεντρώο καθεστώς (ΠΑΣΟΚ και συνεργαζόμενοι) μεταχειρίστηκαν την κοινωνική και νεολαιίστικη διαμαρτυρία ως μια εθνικού χαρακτήρα πολεμική επιχείρηση που αναπόφευκτα θα είχε και πολλούς τραυματίες «γνωστούς - αγνώστους» και προβοκάτορες (τους λένε υποτιμητικά) και νεκρούς: Ισιδωρόπουλος, Βασιλοπούλου, Κουμής, Κανελλοπούλου, Καλτεζάς, Γρηγορόπουλος.

Παρακολουθώντας τον αυταρχικό κατήφορο των πρυτάνεων τύπου Φορτσάκη και διαβάζοντας χθες τις σκέψεις του πρωθυπουργικού συμβούλου Φ. Κρανιδιώτη περί των «παράνομων» πρακτικών διαμαρτυρίας και διεκδίκησης των νέων που τολμούν να θεωρούν τα ιδρύματα δικά τους, «βλάπτοντας τα συμφέροντα της πλειοψηφίας των μη “επαναστατών του κώλου” φοιτητών», σκέφτηκα ότι και φέτος θα είμαι στη διαδήλωση, 41 χρόνια μετά την κατάληψη του Πολυτεχνείου, μαζί με τους «μαλλιάδες και τους άπλυτους», για έναν και μόνο λόγο: να μην αφήσω τη διαχείριση της δημοκρατικής αγωνιστικής μας παράδοσης και του όποιου ελπιδοφόρου μέλλοντος της διαλυμένης ελληνικής κοινωνίας και κυρίως της νεολαίας στα χέρια των χρυσαυγιτών, των διεφθαρμένων υπερπατριωτών, των αργυρώνητων του βαθέος κράτους, των «παπαγάλων» των ΜΜΕ, των κοσμικών τής κάθε «λίστας Λαγκάρντ» και των τζιχαντιστών των ΜΑΤ.

Αυτά ήθελα να σου πω, 18άρη μου, για να μη σε πιάνουν άλλο κορόιδο αυτοί που σου καταστρέφουν τη ζωή και τα όνειρα και σου κουνάνε και το δάχτυλο από πάνω.