Tα κτίρια ανήκουν σε όσους στεγάζουν μέσα τα όνειρά τους

«Eμείς παραμυθούδες είμαστε αλλά δεν θα σας πούμε παραμύθια γιατί πριν από τρία χρόνια, μέσα σε αυτό το θέατρο, μια παρέα οκτώ κοριτσιών για πρώτη φορά στα 400 χρόνια που παίζεται το ζακυνθινό λαϊκό θέατρο, που λέγεται Ομιλία, έπαιξε Ομιλία από γυναίκες. Αναρχικές και αντίχριστες θα ήταν... Ομιλία λοιπόν θα σας πούμε!»

Εξω από το θέατρο «Εμπρός» η Αγγελική Αγαλιανού και η Γεωργία Χαϊκάλη συμμετέχουν στη μεγάλη γιορτή που ξεκίνησε το βράδυ του Σαββάτου, όταν εκατοντάδες πολίτες, υπό τους ήχους χάλκινων μουσικών οργάνων, έσπασαν τους τσιμεντόλιθους με τους οποίους αστυνομικοί είχαν φράξει την είσοδο του ελεύθερου αυτοδιαχειριζόμενου χώρου. Το «Εμπρός» ανήκε και πάλι στον κόσμο του, όπως τα τελευταία δέκα χρόνια. Με τραγούδια και συνθήματα οι πολίτες απαντούσαν στην αστυνομική αυθαιρεσία.

Το πρωί της Κυριακής και μέχρι αργά το βράδυ στα γύρω στενά εξακολουθούν να αντηχούν μουσικές και το μουντό γκρι των τσιμέντων δίνει τη θέση του στα φωτεινά χρώματα, όπως ακριβώς ταιριάζει σε ένα θέατρο με μεγάλη πολιτισμική και κοινωνική προσφορά. Η ανοιχτή ορχήστρα των Support Art Workers δίνει τον τόνο από νωρίς, δεκάδες καλλιτέχνες εναλλάσσονται στα μουσικά και θεατρικά δρώμενα, το απελευθερωμένο «Εμπρός» υποδέχεται και πάλι τους... καταληψίες του: όσους παράγουν τέχνη και όσους είναι πάντα εκεί γι’ αυτήν.

Το «Εμπρός» γεννήθηκε μέσα από τα όνειρα ανθρώπων που πήραν μέρος στα κοινωνικά κινήματα. Ενας ανοιχτός, δημόσιος κατειλημμένος χώρος με ελεύθερη πρόσβαση για πάνω από 1.000 επισκέπτες την εβδομάδα και ένα πολύμορφο πρόγραμμα εκδηλώσεων για ένα ευρύ φάσμα ανθρώπων με διαφορετικές πολιτισμικές καταβολές. Από το 2011, εκατοντάδες καλλιτέχνες παρουσίασαν αφιλοκερδώς και με ελεύθερη είσοδο 400 διαφορετικά θεατρικά έργα σε περισσότερες από 2.000 παραστάσεις.

Εγιναν συναυλίες 450 συγκροτημάτων, εκδηλώσεις ενίσχυσης αυτοοργανωμένων εγχειρημάτων, κινηματικών πρωτοβουλιών και καλλιτεχνικών ομάδων, πάνω από 300 ομιλίες και διαλέξεις για όλα τα ζητήματα της καθημερινότητας. Εκατοντάδες συνελεύσεις, εκθέσεις, φεστιβάλ ποίησης, λογοτεχνίας, εργαστήρια, μια θάλασσα συναντήσεων και δημιουργίας, μια ανάσα ελευθερίας και έκφρασης στο κέντρο της πόλης.

Για την Αγγελική Αγαλιανού στο «Εμπρός» «γράφτηκαν οι πρώτες σελίδες ενός καινούργιου κεφαλαίου για τη λαογραφική παράδοση της Ζακύνθου», καθώς ήταν μία από τις οκτώ γυναίκες που για πρώτη φορά στις 8 Μαρτίου 2018 παρουσίασαν Ομιλία παιγμένη από γυναίκες. Και τις δύο φορές που έπαιξαν στο αυτοδιαχειριζόμενο θέατρο, ο χώρος τούς παραχωρήθηκε δωρεάν και έτσι, από την ελεύθερη συνεισφορά των πολιτών, μπόρεσαν να συγκεντρωθούν σχεδόν 2.000 ευρώ που παρείχαν στήριξη σε δέκα οικογένειες της Ζακύνθου, αλλά και πάρα πολλά είδη, που γέμισαν μιάμιση αποθήκη πριν δοθούν στις γυναίκες που κρατούνται στην Πέτρου Ράλλη. Αυτή ήταν μία από τις χιλιάδες δράσεις αλληλεγγύης που βρήκαν στέγη στο «Εμπρός» και εξηγούν γιατί τα τσιμέντα του Μ. Χρυσοχοΐδη δεν άντεξαν ούτε εβδομάδα.

«Το ΟΜΠΡΟΣ είναι χώματα δικά μας...»

Στην Ομιλία που απήγγειλαν η Αγγελική Αγαλιανού και η Γεωργία Χαϊκάλη για την ανακατάληψη του θεάτρου αποτυπώνονται ο αγώνας, η αλληλεγγύη, οι κυβερνητικές παλινωδίες, τα fake news για τους καταληψίες. Μέσα από τα περιπαικτικά δίστιχα αναδύεται η σημασία του συνθήματος της ανακατάληψης: «Tα κτίρια ανήκουν σε όσους στεγάζουν μέσα τα όνειρά τους».

Μα η ομιλία τούτη δω δε θα μοιάζει με άλλη

γιατί άλλονε δε θα ’χει από αυτή κι εμέ ντελάλη.

Βλέπεις, ψυχή μου, η τέχνη πια μόνη κι έρμη θα μείνει

θα ’ναι κι ευτούνη ατομικιά, πώς είναι η ευθύνη;

Ενας ένας θα βγαίνουμε, γιατί πολλοί κολλάει.

Και όχι έδεπα, στο ιντερνέ, πήραμε το κολάι!

Θα κάνεις βίντεο στου γιουτιού, στο φέις λάι στρίμι

Πώς τι τα θες τα θέατρα και τσι σκηνές, θρασίμι;!

Που κάθουνται οι άθρωποι σπίτι τσου, στη βολή τσου

βλέπουνε και το θέαμα τρώνε και το φαΐ τσου!

Γιατί τα λέει ο λαός, σα τρώμε δε μιλάμε!

Και μια που τ’ αναφέραμε, και στο φαΐ (στο φαγοπότι) το πάμε...

Α’ θέλετε παράσταση να ιδείτε από Σεπτέμβρη

θα τ’ αναλάβει το ΕΜΣΤ, ο Νιάρχος και η Στέγη.

Ευτά τα μικροθέατρα εχαλάανε την πιάτσα

Σ’ ευτά θαλασσοταραχή, γύρω-γύρω μπουνάτσα!

Η τέχνη είναι παιδάκι μου τσου αργάτες ημερεύει,

όχι τα δίκια του λαού τάχατες να γυρεύει!

Κι αν είναι κι υποκριτική, γελά ώς και τη Μενδώνη!

Ευτούνηνε, που νέα, παλιά, ούλα τα τσιμεντώνει.

Ε, φτάσαμε στο τσιμέντωμα, κάτσετε και σωπάτε,

ακούσετε τι εγίνηκε και μη βαρυγκομάτε!

Βάρθηκαν κάτι αγκλέουρες εννιά χρόνια και βάλε

τ’ ΟΜΠΡΟΣ να το γυρίσουνε πίσω στον κόσμο πάλε.

Αναρχικοί κι αντίχριστοι κι άλλες τέτοιες φατρίες

με το έτσι θέλω εμπήκανε και κάναν φασαρίες!

Κι ανοίξανε το θέατρο, που ‘τουνα ωραία κλεισμένο

κι έμενε άχρηστο, γιαπί κι εγκαταλελειμμένο

και κάμανε ΚΑΤΑΛΗΨΗ! Ακούς; Ακούω λέω!

Γιόμισαν μαυροκόκκινα καπίτουλα* το θέο!

Δως του σκύλες αδέσποτες να κάνουν τσι λυσσάρες

Λος τρε και τσιριτσάντζουλες να κάνουνε φαμφάρες

Και δως του τα Δημοτικά, και να γλεντοκοπάνε...

Μέχρι και μώρους** μπάζανε ταμπούρλα να βαράνε!

Ωωωωω Αγιε μου, τι φώτιση του έδωκες του Κούλη!

Αφηκε ο Αλέξης τη δουλειά; Ευτός την έκαμ’ ούλη!

Δε θα μείνει κατάληψη σε ούλη την Αθήνα

Ω, να την έχει ο Θέος καλά την Αγια καραντίνα!!!

Εκτός κι άμα ξυπνήσουνε όσοι ακόμα κοιμούνται

κι έβγουν από την κάμαρα που μοναχοί λυπούνται

και σμίξουν θλίψη και οργή σε σύνθημα και χέρι,

χέρι γροθιό, όπως του λαού που να παλεύει ξέρει!

Να δείξουν ότι το ΟΜΠΡΟΣ είναι χώματα δικά μας!

Εμέ που ήρθα εφτά φορές και τση πιστής Τατιάνας!

Ν’ αγκαλιαστούν τα χνώτα μας, να κάτσουμε αντάμα

Να σμίξουνε σε μια στιγμή το γέλιο και το κλάμα.

Πάω καλλιά μου το λοιπό, είπα πολλά και σώνει.

Να πούμε κάνα σύνθημα ούλους να μας ενώνει.

*καπίτουλα = οι σημαίες της εκκλησίας που βγαίνουνε στη λιτανεία **μώρους = μαύρους