Μαρτυρίες από το κολαστήριο του Πειραιά

«Προσπαθώ να το ξεπεράσω και βρίσκεται πάντα μπροστά μου. Πέντε χρόνια τώρα, τέσσερις δίκες, πρέπει να τα ξαναθυμάμαι. Δεν μπορώ να εμπιστευτώ άνθρωπο. Αυτό που κάνω είναι να επιλέγω από ποιον θέλω να πληγωθώ». Ο Κ.Κ., 24 χρόνων σήμερα, περιέγραψε με έντονη συναισθηματική φόρτιση στο Μικτό Ορκωτό Εφετείο Αθηνών την περασμένη Τρίτη όσα του άφησε η διαμονή του, ο εγκλεισμός του καλύτερα, στο ίδρυμα Παιδικό Σπίτι στον Πειραιά από την ημέρα που έγινε πέντε ετών μέχρι την ενηλικίωσή του.

Ο Κωνσταντίνος Λαλαούνης, διευθυντής και πρόεδρος του ιδρύματος από το 1962 μέχρι το 2013, καταδικάστηκε πρωτόδικα σε 40 χρόνια φυλάκιση χωρίς αναστολή για αποπλάνηση ανηλίκων και κατάχρηση ανηλίκων σε ασέλγεια. Η δίκη σε δεύτερο βαθμό επαναλαμβάνεται για τρίτη φορά, ύστερα από την αποδοχή της αίτησης ακύρωσης του κατηγορούμενου στον Αρειο Πάγο και έπειτα από αναβολή λόγω αιφνιδιαστικού προβλήματος υγείας της έδρας το καλοκαίρι.

Ο Κ.Κ. περιέγραψε τη βία που ασκούσε ο κατηγορούμενος στον ίδιο, στα δύο αδέλφια του και σε άλλα παιδιά του ιδρύματος, χτυπήματα με τη ζώνη, κάποιες φορές με την αγκράφα, σφαλιάρες που έκαναν τον εγκέφαλο να τραντάζεται, όπως είπε, και έστελναν το παιδικό σώμα να χτυπήσει απέναντι στον τοίχο. Περιέγραψε επίσης την απομόνωση στην οποία κρατούσε τα παιδιά ο πρόεδρος, τα κανακέματα και τις δωροδοκίες, με πατατάκια ή αργότερα με ηλεκτρονικά παιχνίδια, εναλλάξ με τιμωρίες σε περίπτωση που συναντούσε αντίδραση.

Και μίλησε για τα αγγίγματα στα οπίσθια και στα γεννητικά όργανα πάνω από τα ρούχα, για το γεγονός πως τον κάθιζε, τον «εγκλώβιζε», είπε, στα γόνατά του, όχι μόνο στην ηλικία των 5 και των 6 ετών αλλά μέχρι τα 15-16, και τον φιλούσε στο πρόσωπο και στον λαιμό, «με σάλια», είπε, «αφήνοντας σημάδια από τα δόντια». Τραβιόταν όταν έβλεπε κάποιον να περνά από την ανοιχτή πόρτα, αλλά στο σπίτι στη Δροσιά, όπου πήγαινε το καλοκαίρι τα παιδιά ο πρόεδρος, η πόρτα ήταν κλειστή.

Δαγκώματα στο στόμα, στον λαιμό και στα αυτιά και θωπείες στα γεννητικά όργανα μέσα από τα ρούχα κατέθεσε στο δικαστήριο και ο Χ.Κ. (ο μεγαλύτερος κατά ένα χρόνο αδελφός) και αγγίγματα με τα γεννητικά όργανα στο ασανσέρ. «Μήπως απλά ήταν στριμωγμένος ο χώρος και έτυχε;» ρώτησε η υπεράσπιση. «Μα δεν συνέβη μόνο μία φορά. Αν ήταν έτσι, θα μου έλεγε: “πήγαινε από τις σκάλες, δεν χωράμε”», απάντησε ο Χ.Κ. «Γιατί στην αστυνομία το 2013 και στον ανακριτή το 2016 είπατε ότι εσείς προσωπικά δεν δεχτήκατε σεξουαλική παρενόχληση;», ρώτησε η υπεράσπιση. «Αυτά τα πράγματα τα κρατάς μέσα σου. Δεν ήμουν έτοιμος», είπε. Και η πολιτική αγωγή από την πλευρά της επισήμανε ότι αποτελεί άθλο ότι κατέθεσαν τα βιώματά τους τα παιδιά και στις τέσσερις δίκες και ότι σε περιπτώσεις κακοποίησης οι αποκαλύψεις γίνονται σχεδόν πάντα σταδιακά, καθώς τα θύματα νιώθουν φόβο και ενοχή.

Τα δύο αδέλφια, όπως και ο τρίτος αδελφός, ο Μ.Κ., που είχε καταθέσει στην προηγούμενη δικάσιμο, εξήγησαν πως δεν μπορούσαν να εμπιστευτούν τα άλλα μέλη του Δ.Σ. ή τον εκάστοτε υπεύθυνο που υπήρχε στο Σπίτι, από το οποίο πάντως έλειπε ψυχολόγος και κοινωνικός λειτουργός, παρ' όλο που οι τρόφιμοι ήταν παιδιά με δύσκολο οικογενειακό παρελθόν.

«Πώς αναλάβατε την ευθύνη να φιλοξενήσετε τέτοια παιδιά που χρειάζονταν αυξημένη φροντίδα από ειδικούς;», ρώτησε η έδρα τα μέλη του Δ.Σ. που κατέθεσαν. Ισχυρίστηκαν ότι το ίδρυμα δεν είχε χρήματα να πληρώσει ψυχολόγο και κοινωνικό λειτουργό, καθώς δεχόταν άφθονες δωρεές σε τρόφιμα και άλλα αγαθά, αλλά όχι πολλές οικονομικές δωρεές. Ωστόσο, στα προηγούμενα δικαστήρια είχε γίνει λόγος για πολλά ακίνητα που διέθετε το ίδρυμα, ενώ μάρτυρας που γνωρίζει τον χώρο της παιδικής προστασίας είχε απευθύνει έκκληση στο δικαστήριο να διατάξει να ανοίξουν πιθανοί τραπεζικοί λογαριασμοί στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό.

Εργαζόμενοι στο ίδρυμα και μέλη του Δ.Σ., τα οποία έκαναν κάποιες φορές την εβδομάδα ιδιαίτερα μαθήματα στα παιδιά, περιέγραψαν τον κατηγορούμενο σαν αυστηρό και παλαιών αρχών, που γινόταν όλο και πιο συντηρητικός όσο περνούσε ο χρόνος, αλλά διαβεβαίωσαν για την πεποίθησή τους πως ούτε βίαιος ήταν ούτε έκανε όσα του καταλογίζουν.

Απέδωσαν τη στάση των παιδιών σε αντιπάθεια που αργότερα εξελίχτηκε σε μίσος εξαιτίας της αυστηρότητας του κατηγορουμένου ή επειδή είχαν στερηθεί υλικά αγαθά που απολάμβαναν οι συνομήλικοί τους. «Δεν μας είπαν ποτέ τίποτα σχετικό τα παιδιά, δεν μας έδωσαν να καταλάβουμε τίποτα», ισχυρίστηκαν. Είπαν όμως ότι προσπάθησαν προς το τέλος να αντικαταστήσουν τον ηλικιωμένο πρόεδρο, καθώς ήταν εμφανές ότι διηύθυνε το ίδρυμα με τρόπο ακατάλληλο και αντιπαιδαγωγικό, αλλά δεν μπορούσαν να βρουν εθελοντή να αναλάβει την ευθύνη.

Τελικά βρέθηκε αντικαταστάτης μόνο όταν απομακρύνθηκε με εισαγγελική εντολή ο πρόεδρος, όταν άρχισε ο μίτος των αποκαλύψεων στις αρχές του 2013, τότε που η έκθεση κοινωνικών λειτουργών του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικής Αλληλεγγύης περιέγραφε ένα Δ.Σ. άβουλο και περίπου αδαές όσον αφορά τη λειτουργία του ιδρύματος, που αποτελούσε για δεκαετίες ενός ανδρός αρχή.

● Η δίκη θα συνεχιστεί στις 8 Δεκεμβρίου.