Το «Σκασιαρχείο» (Τεύχος Νοεμβρίου 2023)

—

Οχι στον αντισημιτισμό! Ναι στη δικαιοσύνη! Ναι στην ανθρωπιά!

Ο Νοέμβρης είναι ο μήνας του Πολυτεχνείου και των δικαιωμάτων του παιδιού. Είναι ο μήνας που το σύνθημα «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία» ηχεί στα αυτιά μας και μας υπενθυμίζει ότι δεν πρέπει να εγκαταλείπουμε τον αγώνα για μια κοινωνία όπου να κυριαρχεί το δίκαιο, για έναν κόσμο χωρίς πολέμους και βία. Αυτόν τον Νοέμβρη όμως έρχονται τα γεγονότα της Παλαιστίνης να μας συγκλονίσουν και να μας υπενθυμίσουν πόσο επισφαλή είναι τα δικαιώματα των παιδιών, πόσο η ελευθερία και το δικαίωμα στη ζωή είναι ακόμα το ζητούμενο. Και πώς να μην είναι;

Οι εικόνες που κυριαρχούν είναι αυτές των παιδιών της Παλαιστίνης που ούτε ψωμί έχουν ούτε παιδεία ούτε ελευθερία, ούτε όμως ζωή. Ο αριθμός των παιδιών που έχασαν τη ζωή τους είναι μεγάλος. Μεγάλος και ο αριθμός των παιδιών που έχασαν τους γονείς τους. Κάποιοι γράφουν τα ονόματα των παιδιών τους στο εσωτερικό της παλάμης τους για να τα αναγνωρίσουν στην περίπτωση που σκοτωθούν από τις βόμβες των Ισραηλινών. Και μπροστά σε αυτή την πραγματικότητα η διεθνής κοινότητα στέκεται άπραγη και βλέπει να έχουν πεθάνει ώς σήμερα πάνω από 3.000 παιδιά στα θηριώδη αντίποινα της ακροδεξιάς κυβέρνησης του Ισραήλ. Ας μη μιλήσουμε για τα αναρίθμητα θύματα στα δεκάδες χρόνια της κατοχής της Παλαιστίνης.

Στις 17 Νοέμβρη εμείς οι εκπαιδευτικοί πώς να μιλήσουμε στις μαθήτριες και στους μαθητές μας για τους αγώνες για ελευθερία και παιδεία, πώς να τους μιλήσουμε για τα δικαιώματά τους; Το δικαίωμα στην παιδεία, την ελευθερία, τη ζωή… για ποια ζωή; Αυτή που κάπου αλλού, για παιδιά στην ηλικία τους, χάνεται με το πάτημα ενός κουμπιού και τη ρίψη μιας βόμβας; Τα παιδιά της Παλαιστίνης δεν έχουν ψωμί, δεν έχουν σχολεία, δεν έχουν πια ζωή, δεν θα μεγαλώσουν, δεν θα έχουν την ιδιότητα του πολίτη – η πόλη τους δεν υπάρχει πια, ισοπεδώθηκε από τις βόμβες.

Τα παιδιά της Παλαιστίνης είναι μπροστά μας, μας κοιτάνε στα μάτια και μας ρωτάνε αν είμαστε με τη ζωή ή με τον θάνατο. Αγωνιζόμαστε εδώ, στη δική μας χώρα, για το δικαίωμα του παιδιού στο παιχνίδι, το δικαίωμα σε ένα ποιοτικό δημόσιο σχολείο για όλους και όλες, το δικαίωμα στον δημόσιο χώρο. Εκεί, αγωνίζονται για να ανασάνουν, για τη ζωή! Πεθαίνουν οι άνθρωποι δίχως εφόδια, δίχως νερό, δίχως ηλεκτρικό, δίχως διαφυγή από ανελέητους, βάρβαρους βομβαρδισμούς.

Αλλιώς τα λέει το Διεθνές Δίκαιο, άλλα μας μαθαίνει η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού! Και σκεφτόμαστε με πίκρα ότι ωραία η θεωρία, αλλά η πράξη άλλα δείχνει! Τι νόημα έχει η θεωρία αν δεν γίνεται πράξη και έννοιες όπως η ειρήνη, η ελευθερία, η αξιοπρέπεια, η ζωή παραμένουν πάντα ένα ζητούμενο;

Αυτή τη στιγμή οι παραπάνω σκέψεις είναι λίγες μπροστά στη θηριωδία που διαπράττεται στην Παλαιστίνη. Δεν υπάρχουν λόγια!

Είμαστε στην πλατεία Πρωτομαγιάς στην Αθήνα με την καρδιά μας και τη σκέψη μας εκεί, στα μικρά αδέλφια μας της Παλαιστίνης.

Και σιχαινόμαστε τους φασίστες, στη χώρα μας και στον κόσμο, που βρήκαν την ευκαιρία να συλήσουν τα εβραϊκά νεκροταφεία, να τρομοκρατήσουν τον κόσμο, να ξεράσουν στην κοινωνία τον αντισημιτισμό τους, να βγουν, μαύρα φίδια με σβάστικες, από τις τρύπες τους!

Η πλατεία μου είναι Παλαιστίνη.
Το πράσινο της σημαίας μού δίνει ελπίδα.
Κάθομαι και παίζω με τους εργάτες στην πλατεία.
Πληρώνονται να τη φτιάξουν
για το υπόγειο τρένο της Αθήνας.
Παίζω μαζί τους μουσικές καρέκλες.
Οπου κάθομαι δεν μπορούν να παίξουν.
Ούτε να δουλέψουν.
Περιμένουν να φύγω να σταματήσει το παιχνίδι.

Η πλατεία μου είναι Παλαιστίνη.
Εχει πόλεμο, απεργία και περιστέρια της ειρήνης.
Εκκλησίες χωρίς νερό για τον περαστικό
και παιδιά γεμάτα αγάπη.
Τα λένε ξένα και τους βγάζουν δόντια από πίσω τους.
Μπροστά όλοι χαμογελούν κι υποκρίνονται.
Κατακτούν με κόπο τη φιλία στην πλατεία
με τ’ όνομα Πρωτομαγιά.
Πιο απλά τη φωνάζουν filoxenia.
Κι η μπάλα τους φτάνει στον ουρανό πιο γρήγορα
από την αδικία που τον κρύβει.

—

Η Συντακτική Επιτροπή

Βογανάτσης Δαμιανός
Μπαλτάς Μπάμπης
Παπαδόπουλος Χάρης
Σπήτα Βίκυ

► Επικοινωνήστε μαζί μας και στείλτε μας τα κείμενά σας για δημοσίευση στο εξής μέιλ: [email protected]