Το αθηναϊκό τρίο είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες μπάντες της ελληνικής σκηνής, με ήχο ξεχωριστό και πάντα περιπετειώδη.
Η επικείμενη συνύπαρξή τους επί σκηνής με τους Penny Dreadful, την Παρασκευή 19 Ιανουαρίου στο Underathens Association (όλες οι πληροφορίες ΕΔΩ), μας δίνει την κατάλληλη ευκαιρία να τους «πιέσουμε» προκειμένου να μας αποκαλύψουν τις βασικές επιρροές τους.
1) Frank Zappa and the Mothers of Invention - Freak Out!: Ο πρώτος δίσκος του Frank Zappa με τους (ή τις, αν προτιμάτε) Mothers of Invention περιέχει στην καθαρότερη και απολαυστικότερη μορφή τους πολλά από τα στοιχεία που αγαπήσαμε στην τεράστια σε αξία και μέγεθος δισκογραφία αυτού του παράξενου και θαυμαστού ανδρός: πρωτότυπες και ριζοσπαστικές μουσικές ιδέες, αποδόμηση και αναδόμηση της έως τότε pop/rock τραγουδοποιίας, χιούμορ και ειρωνεία, αγώνα για ελεύθερη έκφραση, την τακτική του αιφνιδιασμού, και την προκλητική διάθεση που διατρέχει ολόκληρο το έργο και τη ζωή του.
2) Charles Mingus – Αh Um: Τίποτα δεν είναι ίδιο μετά τη επαφή με τον Charles Mingus και τη μουσική του. Υπερβατικός και ιδιοφυής ο μεγάλος συνθέτης και κοντραμπασίστας κυκλοφόρησε το 1959 έναν δίσκο στον οποίο τίποτα δεν μοιάζει να περισσεύει ή να είναι χαλαρό, διατηρώντας τον έλεγχο και καθοδηγώντας εκπληκτικούς μουσικούς για τη δόμηση ενός μουσικού σύμπαντος γεμάτου εκπλήξεις και συγκινήσεις.
3) Scott Walker - 2: Στον δεύτερο προσωπικό του δίσκο ο Scott Walker βουτάει ακόμη περισσότερο στον κόσμο του Jacques Brel. Πρόκειται για έναν κόσμο γεμάτο σκιές στον οποίο η εκφραστική φωνή του λάμπει και πάλλεται όλο αγωνία και πάθος, πλαισιωμένη από υπέροχες ενορχηστρώσεις.
4) Roxy Music – Roxy Music: Με τον Bryan Ferry και των Βrian Eno να συναγωνίζονται για το ποιος θα επιβληθεί και τους υπόλοιπους να προσφέρουν ό,τι καλύτερο διέθεταν, οι Roxy Music δημιούργησαν από νωρίς ένα αριστούργημα γεμάτο ενέργεια και ετερόκλιτα στοιχεία, τα οποία, ωστόσο –χάρη στην έμπνευση, το πάθος και το καλό τους γουστο–, συνδέονται μεταξύ τους με αριστοτεχνικό τρόπο, από το οργιαστικό rock n roll του Remake/Remodel που ξεκινάει τον δίσκο μέχρι το doo wop σιροπιαστό μελόδραμα του Bitters end που τον κλείνει.
5) David Bowie – Scary Monsters and Super Creeps: Ο David Bowie είχε κυκλοφορήσει υπέροχους δίσκους πριν και μετά το «Scary Monsters and Super Creeps». Αυτός ο δίσκος όμως μοιάζει να αποτελεί ένα οριακό έργο, ένα είδος απολογισμού, με εξαιρετικά τραγούδια, καλοστημένα μικρά ή μεγάλα δράματα, γοητευτικές ηχητικές αιχμές και φυσικά τις μοναδικές κιθάρες του Robert Fripp να συμβάλλουν για άλλη μια φορά στη δημιουργία εκείνης της ξεχωριστής αίσθηση του αλλόκοτου με το οποίο μπορεί κανείς τόσο έντονα να ταυτιστεί.
6) Dead Kennedys - Fresh Fruit for Rotting Vegetables: Τα πάντα είναι κοφτερά και αληθινά στo ντεμπούτο των Dead Kennedys, σαν μπάλα από ξυράφια σε ένα παιχνίδι στο οποίο είναι ξεκάθαρο ποιος είναι ο αντίπαλος. Ένα έργο απολαυστικό πνευματώδες και οργιαστικό.
7) Nick Cave & The Bad Seeds – From Her to Eternity: Είχαν προηγηθεί οι αγριότητες του «Prayers on Fire» με τους Birthday Party, και, μεταξύ άλλων θα ακολουθούσαν τα ψυχωτικά blues του «The firstborn is Dead» με τους Bad Seeds, το οριακό για τόσους πολλούς λόγους Tender Prey, το αμερικανολάγνο αλλά καλοφτιαγμένο «Henry’s Dream», και το περισσότερο στουντιακά κατεργασμένο (έως και υπερβολικά στιλιζαρισμένο) «Let love in». Παρόλα αυτά, τίποτα από αυτά δεν θα είχε συμβεί αν δεν είχε πραγματοποιηθεί η καλλιτεχνική επανεκκίνηση του «From Her to Eternity», και η δημιουργία των Bad Seeds με τους Mick Harvey, Blixa Bargeld, Hugo Race και Barry Adamson στην αρχική τους σύνθεση.
8) Jimi Hendrix - Electric Ladyland: Ο Jimi Hendrix πάτησε το πόδι του στο Λονδίνο και, με απίστευτη φυσικότητα, άλλαξε τα πάντα στο πώς παίζεται η κιθάρα. Στον τρίτο του δίσκο με τους Experience πετυχαίνει την ιδανική ισορροπία, θέτει νέους κανόνες και στη συνέχεια τους γκρεμίζει και αυτούς, ξεφορτώνοντας απίστευτης έντασης ηλεκτρικά φορτία, και σκορπίζοντας υπέροχες μελωδίες, σε έναν δίσκο που ακόμη και σήμερα ακούγεται μοντέρνος.
9) Black Sabbath – Paranoid: Περνώντας τα blues και την ψυχεδέλεια μέσα από τα δικά τους φίλτρα, oι Black Sabbath δημιούργησαν τον δικό τους ήχο, αλλά δεν περιορίστηκαν σε αυτό. Τα κομμάτια του Paranoid είναι τόσο πλούσια σε ιδέες, riffs και εντυπωσιακές στιγμές, που δεν μπορούν παρά να ενθουσιάσουν όποιον αγαπά τη rock μουσική, ιδίως αν τρέφει και κάποια αδυναμία στο σκοτάδι...
10) Tom Waits - Swordfishtrombones: Δίσκος σταυροδρόμι! Ο Waits φέρνει κοντά τον Howling Wolf και τον Kurt Weill, χρησιμοποιώντας όλα τα εκφραστικά μέσα που έχει στη διάθεσή του για έναν δίσκο όλο παράξενες ιστορίες, νύχτα, υγρά μυστικά και μαγεία.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας