«Πρόθυμος και ικανός» να συζητήσει για μοναξιά και θάνατο

Προδημοσίευση από το βιβλίο του Νιλ Κάρλεν για τον Prince, το «Με ανοιχτό και με κλειστό μικρόφωνο» που κυκλοφορεί στις 10 Δεκεμβρίου από τις εκδόσεις Ψυχογιός σε μετάφραση του Γιάννη Νένε. Ο Νιλ Κάρλεν εργάστηκε ως δημοσιογράφος και αρθρογράφος σε διάφορα έντυπα, όπως οι New York Times και το περιοδικό Rolling Stone. Εχει συνεργαστεί με το τηλεοπτικό και ραδιοφωνικό δίκτυο CBS News και με το National Public Radio.

Μια φορά και έναν καιρό, σε μια εποχή που μοιάζει να είναι από κάποια προηγούμενη ζωή, έγραψα έναν σκασμό άρθρα και πήρα συνεντεύξεις από τον Prince για το περιοδικό Rolling Stone και μετά για τους New York Times – γύρω από τις σκέψεις, τις λέξεις, τις μπάντες και τους καλύτερους φίλους που είχε ανά περιόδους, τι φορούσε στο κεφάλι του και πόσο ψηλά ήταν τα τακούνια των παπουτσιών του.

Στον κόσμο του ροκ εν ρολ είχα καταλάβει ότι το αντίστοιχο του να είσαι τσιράκι θα ήταν, ας πούμε, να ήμουν ο μόνος ρεπόρτερ στον οποίο ο Prince θα έδινε συνεντεύξεις ή θα κυκλοφορούσε μαζί του ή θα του αποκάλυπτε το βαθύτερο νόημα των ψηλών τακουνιών. («Δεν τα φοράω επειδή είμαι κοντός», μου είχε πει ο ύψους 1,58 Prince το 1985. «Τα φοράω επειδή αρέσουν στις γυναίκες».)

Αυτές ήταν οι πρώτες λέξεις που είχα γράψει για τον Prince εκείνη την εποχή. Μέχρι τώρα έχω κρατήσει μια υπόσχεση που είχα δώσει στον εαυτό μου, ότι δε θα έγραφα πια γι’ αυτόν. Στα χρόνια μετά τις συνεντεύξεις, μου ζήτησε να γράψω μερικά πράγματα μαζί του και δέχτηκα. Ετσι κι αλλιώς, τα πρότζεκτ αυτά ήταν τόσο γελοία, που σκεφτόμουν ότι κανένας δε θα πίστευε ότι πραγματικά υπάρχουν.

Στη δεκαετία του ’90, έγραψα το λιμπρέτο σε μια ροκ όπερα με τίτλο «Το Ξημέρωμα», ο οποίος άλλαξε το 1994, όταν επρόκειτο να κυκλοφορήσει κατευθείαν σε βίντεο, και έγινε «Τρεις αλυσίδες από χρυσό». Ο Prince είχε κυκλοφορήσει στην αγορά ένα σετ πειραματικών βίντεο που συνδέονταν μεταξύ τους με αφήγηση, σαν δώρο στη Μάιτε, την πρώτη από τις δύο πρώην συζύγους του. Για την υπόθεση, μου είχε δώσει μερικές κατευθυντήριες γραμμές: ένα σκηνικό στην έρημο, όπου θα ήταν μία πριγκίπισσα και θα τη φλέρταρε σε στιλ Ροδόλφο Βαλεντίνο ένας μυστηριώδης, μαγικός –εχμ– πρίγκιπας.

Μου έδωσε επίσης τη δυνατότητα να έχω την απερίγραπτη εμπειρία να παρακολουθήσω μια πραγματική ιδιοφυΐα εν δράσει.

«Θα με πληρώσεις;» ρώτησα.

Ηξερα ότι, αν το έκανε, θα μπορούσα πλέον να ξεπουληθώ με την πρώτη ευκαιρία. Ηξερα ότι δε θα μπορούσα να ξαναγράψω άλλο άρθρο γι’ αυτόν, τουλάχιστον όχι με το πρόσχημα ενός αντικειμενικού δημοσιογράφου. Θα έπρεπε να αρχίσω να χρησιμοποιώ πολλούς περιορισμούς, να έρχομαι σε πλήρη αντιπαράθεση και σε συγκρούσεις, για να μετριάσω οτιδήποτε κακό γραφόταν για τον Prince.

«Οχι, δε θα σε πληρώσω», είπε ο Prince. «Αλλά μπορείς να λες ότι έγραψες μια ροκ όπερα μαζί μου».

Σωστό επιχείρημα, μικρέ μοβ τυπάκο, σκέφτηκα. Και, γαμώτο, κοιτάζοντας πίσω, μισή ζωή πριν, ήταν το πιο κερδοφόρο πράγμα για το οποίο έχω δουλέψει ποτέ, καρμικά μιλώντας.

Επίσης, έγραψα ένα μανιφέστο, το οποίο συνέθεσα σαν να ήταν το προφίλ ενός τρίτου προσώπου για κάποιο περιοδικό, εξηγώντας γιατί ο Prince επρόκειτο να αλλάξει το όνομά του και να υιοθετήσει εκείνο το ανόητο ιερογλυφικό – γεγονός που τότε γνωρίζαμε μόνο εγώ, ο ίδιος και ο μάνατζέρ του. Μου έλεγε ότι το μανιφέστο αυτό γραφόταν για να μπει σε μια χρονοκάψουλα, την οποία θα έθαβε μαζί με τη διαθήκη του, μεταξύ άλλων, στο έδαφος της Paisley Park. Δεν έχω ιδέα αν το έκανε, παρόλο που υπάρχουν αποδείξεις για την ύπαρξη μιας τέτοιας χρονοκάψουλας.

Πάντα έλεγα στον Prince πως το ήξερα ότι δε με θεωρούσε στ’ αλήθεια φίλο, αλλά κάποιον από τους ελάχιστους ανθρώπους στη Μινεάπολη που ήταν μάλλον ξύπνιος μέσα στη νύχτα, έτσι όπως ήταν πάντα ο ίδιος, «Willing and Able», όπως ήταν ο τίτλος του πιο αγαπημένου μου από τα τραγούδια του – «Πρόθυμος και ικανός» να συζητήσει για μοναξιά και θάνατο.

Το έβαλα ακόμα και στην αρχή του τρίτου και τελευταίου μου άρθρου για το Rolling Stone, με τον Prince στο εξώφυλλο, που δημοσιεύτηκε το 1990.

Χτυπάει το τηλέφωνο στις 4:48 τα χαράματα.

«Γεια, είμαι ο Prince», λέει μία εντελώς ξύπνια φωνή, που με καλούσε από ένα δωμάτιο αρκετά μέτρα πιο πέρα από τον διάδρομο κάποιου ξενοδοχείου στο Λονδίνο. «Μήπως σε ξύπνησα;»

Οχι, βλάκα, ποτέ δε με ξυπνάς. Ή μάλλον όντως με ξύπνησες μερικές φορές, αλλά πάντα χαιρόμουν να σε ακούω, ακόμα και όταν ένιωθες τόση μοναξιά και κατάθλιψη, που με δυσκολία μιλούσες (...).

Υπήρχαν φορές που μέσα σε μία χρονιά μιλούσαμε συχνά, τηλεφωνήματα καταμεσής της νύχτας που διαρκούσαν από λίγα λεπτά μέχρι αρκετές ώρες. Αλλοτε έπαιρνα γράμματα, μερικές φορές σε μοβ επιστολόχαρτο. Δύο από τις οκτώ φορές που κυκλοφόρησαν αυτά που εγώ θεωρούσα «αληθινά» βιβλία μου, έλαβα μοβ λουλούδια από ανώνυμο αποστολέα. Μέσα σε τριάντα ένα χρόνια, θα έλεγα ότι συναντηθήκαμε οι δυο μας μερικές δεκάδες φορές για να προετοιμάσουμε κάποιο θέμα για εκείνον προς δημοσίευση, ενώ σε κοινωνικές περιστάσεις συναντηθήκαμε τριάντα ή τριάντα πέντε φορές και μιλήσαμε στο τηλέφωνο μερικές εκατοντάδες φορές μες στη νύχτα. Στο τηλέφωνό μου είχα βρει περίπου πενήντα αναπάντητες (ή που δεν τις είχα ακούσει) κλήσεις από «άγνωστο» αριθμό τις ώρες που μόνο ο Prince θα τηλεφωνούσε.

Οταν μου έγραφε, πάντα του έστελνα απάντηση με διεύθυνση την Paisley Park. Δεν έχω ιδέα αν έλαβε τα περισσότερα από τα γράμματά μου, επειδή ποτέ δεν είχα ιδέα τι διάολο συνέβαινε εκεί πέρα, ακόμα και όταν πήγαινα για επίσκεψη.

Μία ώρα πριν βάλω οριστικό τέλος σ’ αυτή την ιστορία, έστειλα στην εκδότριά μου ένα σκαναρισμένο παλιό γράμμα του, το οποίο ξεκινούσε ως εξής: «Νιλ, σε παρακαλώ να θεωρείς τη φιλία μας πολύτιμη, όπως κάνω κι εγώ» –όπου, αντί για το «Ι», εγώ, είχε σχεδιάσει ένα μάτι (eye)– και τελείωνε με τα ακόλουθα: «4 real. I love you».