«Θυσιαστήριο» προπονητών...

Εκπληξη; Η παραμικρή! Εντός της -ούτως ή άλλως- ανάγωγης κοινωνίας μας, το πρωτάθλημα του ποδοσφαίρου της είναι καθρέφτης της, συντάσσεται μαζί της...

Γνωστό, άλλωστε, και ως «πρωτάθλημα των προέδρων», με κομπάρσους σε καίριες στιγμές προπονητές και ποδοσφαιριστές.

Αρα γιατί να νιώσουμε έκπληξη επειδή στο... ανατολίτικο ποδόσφαιρό μας, ήδη, μετά από οκτώ αγωνιστικές, έχουν απολυθεί δέκα προπονητές στην κορυφαία κατηγορία; Μαθημένοι είμαστε.

Εκπληξη θα συνόδευε τη σκέψη μας αν τώρα, στην αρχή της διοργάνωσης (πόσο μάλλον στην εξέλιξή της), βλέπαμε προέδρους ομάδων να ανανεώνουν την εμπιστοσύνη τους στους τεχνικούς υπεύθυνους, τουλάχιστον μέχρι να υπήρχε ένα ασφαλές δείγμα γραφής της δουλειάς τους, και όχι να τους θυσίαζαν με το «έτσι θέλω».

Οι ευνόητες διαπιστώσεις, όσες μόλις διαβάσατε, είναι παιδιά ανεπάρκειας της ποδοσφαιρικής οικογένειας που όμως έχει ριζώσει ως παγιωμένη πραγματικότητα.

Και σ’ όποιον αρέσει! Πρόεδροι-μαχαραγιάδες λοιπόν, σχεδόν πάντα με ελεγχόμενο (κομψή διατύπωση) δημόσιο βίο, που δεν αγαπούν στην κυριολεξία το ποδόσφαιρο αλλά το λαϊκό έρεισμά του και την κάλυψη που προσφέρει στη γενικότερη ευάλωτη παρουσία τους.

Συχνότερα σε σχέση διαπλοκής με την εκάστοτε αθλητική ηγεσία ή άλλους, ποδοσφαιρικούς και μη, επίσημους φορείς, επιβιώνουν επειδή και στη δική τους περίπτωση, ως γνωστόν, οι νόμοι υπάρχουν ώστε να μην εφαρμόζονται.

Ολα αυτά πλάθουν στάση ζωής τύπου «αποφασίζω και διατάζω χωρίς να δίνω λογαριασμό»!

Και βέβαια ούτε σκέψη για την άγνωστη, αν όχι γραφική γι’ αυτούς, έννοια δημιουργικής παρουσίας, με στόχο τη σωστή στελέχωση της μεγάλης ομάδας ή την ανάπτυξη στα τμήματα υποδομής.

Εκεί εντάσσεται ως... αγαπημένη συνήθειά τους και η συχνή απόλυση του προπονητή ή αλλιώς ενστικτώδης ανάγκη επιβολής ισχύος.

Συνυπεύθυνοι

Συμμέτοχοι βέβαια στην ίδια αρρωστημένη πραγματικότητα είναι και οι ίδιοι οι προπονητές.

Κι αυτό επειδή στη συντριπτική πλειονότητά τους δεν αποτελούν συγκροτημένες παρουσίες, ικανές όχι μόνο για δημιουργικό έργο στο γήπεδο αλλά και για να μπορέσουν να επιβιώσουν δίπλα στους ίδιους ωφελιμιστές προέδρους, να πείσουν δηλαδή εαυτούς και αλλήλους πως γνωρίζουν καλά τη δουλειά τους.

Εύκολα αναλώσιμοι λοιπόν, και δεν μπορούσε να είναι αλλιώς επειδή, ανεξάρτητα από την πορεία που είχαν ως ποδοσφαιριστές, δεν έχουν φοιτήσει, κι αν το έχουν κάνει, οι περισσότεροι δεν ολοκλήρωσαν τη μαθητεία τους, σε σχολές προπονητών, αλλά είναι εμπειρικοί.

Αυτό βέβαια, πόσο μάλλον στις εποχές μας που τρέχουν με... ιλιγγιώδη ταχύτητα, με όχημά τους και το λαοφιλές ποδόσφαιρο, δεν φτάνει!

«Προπονητής με κύρος» στην εποχή μας σημαίνει γνώστης που μπορεί να πείθει παίκτες, συνεργάτες (άρα και προέδρους ομάδων) κι έτσι να εξασφαλίζει τον σεβασμό τους, επίσης ανήσυχος για τις ποδοσφαιρικές εξελίξεις και όχι μόνο, σε κοινωνικό περίγυρο που συχνά χρησιμοποιεί, ακόμη συχνότερα καπηλεύεται, το ποδόσφαιρο!

Ψυχολόγος βέβαια, επειδή οι παίκτες είναι στην κυριολεξία παιδιά ή, έστω νέοι, συχνότερα χωρίς ιδιαίτερη μόρφωση, άρα απαιτείται ιδιαίτερη προσέγγισή τους.

Δεν εννοούμε πως και οι δέκα απολυμένοι που «πήραν τα παπούτσια στο χέρι» μόλις οκτώ παιχνίδια μετά την έναρξη της -ούτως ή άλλως- πολύπαθης φετινής διοργάνωσης είναι... διάνοιες του πάγκου, αλλά η πρακτική αξίζει μνείας.

Δύο προπονητές, λοιπόν, έδιωξε (τον Σίλβα μία ημέρα μετά την έναρξη της καλοκαιρινής προετοιμασίας, τον Βίκτορ μετά τον αποκλεισμό από τη Χαποέλ Μπερ Σεβά) ο Ολυμπιακός, ισάριθμους ο Ηρακλής (Παπαδόπουλος, Αμανατίδης).

Ο Μαρίνος Ουζουνίδης έφυγε από τον Πανιώνιο πριν αρχίσει το πρωτάθλημα επειδή είχε ανοίξει συζήτηση για πιθανή συνεργασία με τον Ολυμπιακό.

Μετά τη δεύτερη αγωνιστική οι Δέλλας, Βοσνιάδης από Ατρόμητο, Βέροια αντίστοιχα.

Η τρίτη αγωνιστική ήταν η τελευταία στον πάγκο του Αστέρα Τρίπολης για τον Χάβο και ακολούθησε η ταραχώδης αποπομπή του Κετσπάγια από την ΑΕΚ, αμέσως μετά τη νίκη του «δικέφαλου» στη Λάρισα.

Οι Θεσσαλοί είναι οι τελευταίοι... αυστηροί εργοδότες, με θύμα τον Αναστασιάδη.

Οι μισές ομάδες, λοιπόν, άλλαξαν προπονητή, άλλες τόσες (οκτώ) συνεχίζουν με τους ίδιους που εμπιστεύτηκαν(;) στην αρχή.

Κούδας: «Αυτοί είμαστε»

Ζητήσαμε από τον -αποστασιοποιημένο αλλά πάντα παρατηρητή με καίρια άποψη- Γιώργο Κούδα το σχόλιο για την... ανθρωποθυσία των πάγκων.

Ο παίκτης-σύμβολο του ΠΑΟΚ χαμογέλασε με νόημα:

«Συμφωνώ μαζί σας για τις ρίζες του κακού. Είναι, κυρίως, οι προθέσεις όσων ασχολούνται με το ποδόσφαιρο και κάθονται σε προεδρικές καρέκλες ομάδων. Ο έλεγχος του βίου τους πριν ασχοληθούν με την μπάλα είναι ελλιπής. Από τις ίδιες τις ομάδες που θέλουν επιτυχία με κάθε τρόπο και ψάχνουν εξιλαστήρια θύματα και όχι αιτίες αποτυχίας όπως συνέβη και τώρα με τους δέκα προπονητές, αλλά και από το κράτος που θέλει, σε όλες τις εποχές, το ποδόσφαιρο να είναι μέσο εκτόνωσης άλλων λαϊκών ανησυχιών και αιτημάτων και όχι μέσο άθλησης.  Τα πράγματα είναι πιο δύσκολα στην εποχή μας επειδή το ποδόσφαιρο είναι πλέον μια μεγάλη αγορά η οποία, συχνά, παρακάμπτει το ίδιο το παιχνίδι για τους δικούς της λόγους».

Φταίει και μεγάλη μερίδα οπαδών των ομάδων:

«Με ενδιαφέρει η ομάδα να νικά με κάθε τρόπο ώστε να εκτονώνομαι και δεν με ενδιαφέρει η δουλειά ενός προπονητή με προοπτική» είναι ο τρόπος σκέψης τους. Διαφορετικά, μια άδικη απόλυση προπονητή θα τους οδηγούσε σε δυσαρέσκεια, ίσως και σε αποχή από το γήπεδο ως καταναλωτές που δεν βλέπουν το καλύτερο που μπορούν να τους προσφέρουν οι ομάδες τους. Ισως όλοι όσοι ήδη απολύθηκαν να μην είναι καλοί προπονητές αλλά δέκα απολύσεις. Ο αριθμός προκαλεί! Και αφού μιλάμε για προπονητές, ήρθε στο μυαλό μου ο Ρεχάγκελ. Μόνο τέτοιες παρουσίες που θα πουν σε παράγοντες "μείνετε μακριά από τα αποδυτήρια", που θα ξεκαθαρίσουν από την αρχή τον στόχο της δουλειάς τους, είναι κατάλληλες για την Ελλάδα.

»Επειδή μόνο έτσι μπορούν να αξιοποιήσουν, χωρίς εμπόδια, το ταλέντο που, λιγότερο ή περισσότερο, ανάλογα με τις εποχές, υπήρχε και θα υπάρχει στον Ελληνα ποδοσφαιριστή. Πολλά, αλήθεια, μας δίδαξε εκείνη η επιτυχία της Εθνικής στην Πορτογαλία, αλλά παραμένουν ανεπίδεκτοι μαθήσεως, όπως αποδεικνύουν και οι φετινές, μαζικές απολύσεις προπονητών».