Το τέλος του... μισέλληνα

Από χθες, η ποδοσφαιρική καριέρα του Τιερί Ανρί μπήκε στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Ο Γάλλος αποφάσισε να σταματήσει την μπάλα σε ηλικία 37 ετών, έχοντας πίσω του τεράστια καριέρα, την οποία γιγάντωσε παρά τις αντιξοότητες.

Αναμφίβολα, το όνομά του δεν θα μπει δίπλα στους πολύ «μεγάλους» του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Παρ’ όλα αυτά, επρόκειτο για έναν παίκτη που δεν θα ξεχαστεί.

Αμφιλεγόμενη προσωπικότητα και περίεργος τύπος. Δεν μπορείς να τον πεις ούτε απόλυτο σταρ. Ομως, ήξερε πολλή μπάλα. Αυτό που λέμε αγοραία, μιλούσε στο τόπι. Ηξερε πώς να σκοράρει βασικά. Γνώριζε πώς θα στείλει την μπάλα στα δίχτυα, με αυτό το μαγικό δεξί του πόδι, σαν ο εγκέφαλός του να έστελνε «τηλεκατευθυνόμενη» εντολή.

Λόγω του χαρακτήρα και της παραξενιάς του, ουσιαστικά μπόρεσε να κάνει «χωριό» μόνο με τον Αρσέν Βενγκέρ. Με αυτόν προπονητή άρχισε να βγαίνει στο προσκήνιο φορώντας τη φανέλα της Μονακό και με αυτόν απογειώθηκε αργότερα στην Αρσεναλ, αφού μεσολάβησε μια παντελώς αποτυχημένη θητεία στη Γιουβέντους.

Λόγω του αέρινου στυλ του, οι Ιταλοί έβαλαν τον Γάλλο σε ρόλο εξτρέμ. Το πείραμα δεν πέτυχε και μέσα σε έξι μήνες (πρώτο μισό του 1999), ο Ανρί έφευγε από το Τορίνο. Ο Βενγκέρ τον πίστευε και δεν δίστασε να δώσει 15.000.000 ευρώ για να τον πάρει στην Αρσεναλ και το Λονδίνο. Τα επόμενα οκτώ χρόνια ήταν ονειρικά: δύο πρωταθλήματα, τρία Κύπελλα και ένας (χαμένος) τελικός Τσάμπιονς Λιγκ από την Μπαρτσελόνα. Διόλου κακή συγκομιδή για τους «κανονιέρηδες». Με μπροστάρη τον Ανρί, που σημείωσε 226 γκολ.

Στα 30 του έκανε το βήμα παραπάνω, για να νιώσει κι αυτός τη χαρά τού να είσαι πρωταθλητής Ευρώπης. Πήγε στην Μπαρτσελόνα. Κοντά σε Μέσι ή Ροναλντίνιο ήταν πια κομπάρσος. Το 2009 κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ απέναντι στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, όμως ήταν ο χειρότερος παίκτης των νικητών. Μικρή σημασία βέβαια είχε κάτι τέτοιο για εκείνον. Απλά ο χρόνος τού έδειχνε πως έχει περάσει...

Το 2010, έφυγε από τη Βαρκελώνη για να κολλήσει τα τελευταία ποδοσφαιρικά του ένσημα. Πλουσιοπάροχα είναι η αλήθεια, καθώς πήγε στις ΗΠΑ, και συγκεκριμένα στην ομάδα της Νέας Υόρκης. Εκεί έγινε ο πιο ακριβοπληρωμένος παίκτης του MLS με ετήσιες αποδοχές, που ξεπερνούσαν τα 4.000.000 ευρώ. Αυτά τουλάχιστον επίσημα, δίχως να υπολογίζουμε έξτρα εισφορές και φυσικά πλήθος χορηγιών.

Οι πιο συγκινητικές στιγμές στην καριέρα του ήρθαν πριν από τρία χρόνια. Ηταν αρχές του 2012, όταν συμφώνησε να γυρίσει δανεικός στην Αρσεναλ για μερικές εβδομάδες, όταν το πρωτάθλημα στην Αμερική είχε σταματήσει. Η αποθέωση ήταν τεράστια, όταν μπήκε αλλαγή στο ματς Λιγκ Καπ κόντρα στη Λιντς και έγινε ακόμη μεγαλύτερη όταν σκόραρε το νικητήριο γκολ λίγο μετά. Στον τελευταίο του αγώνα πριν επιστρέψει στη Νέα Υόρκη, έδωσε τη νίκη απέναντι στη Σάντερλαντ, με γκολ στις καθυστερήσεις. Στο απίθανο standing ovation που του επιφύλασσε το κοινό, δεν άντεξε να κρατήσει τα δάκρυά του...

Η σχέση του Τιερί Ανρί με την Ελλάδα δεν είναι η καλύτερη. Κοινώς, του προκαλούμε εκνευρισμό... Ολα ξεκίνησαν τον Οκτώβριο του 2001, όταν η Αρσεναλ ήρθε να παίξει με τον Παναθηναϊκό στη Λεωφόρο, για τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Οι Αγγλοι έχασαν με 1-0 και ένας άκρως εκνευρισμένος Ανρί, αφού έκανε δηλώσεις αποκαλώντας «βουτηχτές» τους παίκτες του «τριφυλλιού», προκάλεσε φθορές στα αποδυτήρια. Στη ρεβάνς 15 μέρες μετά, σκόραρε δύο φορές, αλλά δεν πανηγύρισε καμία, θέλοντας να δείξει πως δεν... αξίζει τον κόπο απέναντι σε μια υποδεέστερη ομάδα. Η Αρσεναλ επικράτησε με 2-1, αλλά οι εντυπώσεις πήγαν στους «πράσινους», οι οποίοι είχαν χαμένο πέναλτι και δοκάρι.

Το 2004, στην Πορτογαλία και το EURO, τα ίδια και... χειρότερα. Η Εθνική μας νίκησε με 1-0 τη Γαλλία και άφησε τον Ανρί, τον Ζιντάν και την παρέα τους εκτός των ημιτελικών.

Ούτε καν λίγους μήνες αργότερα δεν μπόρεσε να πάρει εκδίκηση, πάλι σε διπλά ματς απέναντι στον Παναθηναϊκό. Εβαλε γκολ στην Αθήνα, έβαλε και στο «Χάιμπουρι», δεν τα πανηγύρισε επιδεικτικά, αλλά χαρά δεν είδε. Τα δύο ματς έληξαν ισόπαλα: 2-2 και 1-1 αντίστοιχα.