«Υποψιασμένες πλέον οι παραδοσιακές δυνάμεις»

Τεύτονας με γαλατική ευγένεια! Η ανάμνηση της επιβλητικής παρουσίας του όταν θαρρούσες πως κάλυπτε... ολόκληρη τη μεγάλη περιοχή ως παίκτης-φόβητρο του Αμβούργου και της Εθνικής, τότε της Δυτικής Γερμανίας, είχε αντιστρόφως ανάλογη σχέση με την υποδειγματική ευγένεια και τους χαμηλούς τόνους στην προσωπική ζωή του.

Ο τίμιος γίγαντας, ύψους 1,90 μ., Χορστ Χρούμπες, ώριμος 65άρης πλέον, γέλασε πάλι με νόημα όταν του ζητήσαμε να μιλήσει για τη «δική του διοργάνωση», το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Ο χαρακτηρισμός ακούγεται μα δεν είναι υπερβολικός!

Το 1980 στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Ιταλίας ο τελικός Δυτική Γερμανία - Βέλγιο (2-1) κρίθηκε από δύο δικά του γκολ. Δεν συνιστά σεμνοτυφία η... αποκήρυξη του ίδιου χαρακτηρισμού, αλλά διάθεση να στείλει μήνυμα ελπίδας για ειρηνική διοργάνωση, σε λίγες μέρες, στη Γαλλία:

«Οι διοργανώσεις είναι του κόσμου -πιο σωστά, πρέπει να συνεχίσουν ν’ ανήκουν στον κόσμο και όχι σε πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν στο παρελθόν ή συνεχίζουν στην εποχή μας να είναι πρωταγωνιστές της γοητευτικής συνύπαρξης παικτών στο γήπεδο και θεατών στην εξέδρα... Εκπροσώπων των λαών της ηπείρου μας». Η ίδια θεώρηση του 15ου Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος της Γαλλίας είναι σαφές πως εμπεριέχει την κοινή ανάγκη για ειρήνη και ασφάλεια παρά τα... απειλητικά σύννεφα πιθανής τρομοκρατικής ενέργειας:

«Πρέπει να νικήσουν η ειρήνη και η ασφάλεια σ’ αυτό το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Αλλιώς, παρά τα σκληρά μέτρα ασφαλείας, ο κόσμος, σε όλη την ήπειρό μας, θα πρέπει να μάθει να ζει με τον φόβο! Κι αυτό θα είναι επώδυνο για την ψυχολογία όλων μας, κυρίως των νέων».

Η ίδια, κοινή είναι αλήθεια, ανάγκη δεν αναιρεί την ιδιαίτερη σχέση του με το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα σε προσωπική περίοδο ακμής. Ακριβής είναι ο χαρακτηρισμός, επειδή το 1980 δικά του γκολ έδωσαν τον τίτλο στην πατρίδα του, το 1982 έπαιξε σε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου στην Ισπανία (αλλά έπεσε πάνω στον... εξολοθρευτή Πάολο Ρόσι!) και αμέσως μετά (1983), στα εγκαίνια του Ολυμπιακού Σταδίου της Αθήνας, στέφθηκε ως παίκτης του Αμβούργου πρωταθλητής Ευρώπης απέναντι στη Γιουβέντους με το γκολ του Μάγκατ (1-0 στο 9’): «Δεν το έχω κρύψει ποτέ. Η Αθήνα έχει ξεχωριστή θέση στη σκέψη μου και το ίδιο λένε πολλοί συμπαίκτες εκείνης της ομάδας του Αμβούργου». Οσο για την επιτυχία της Δυτικής Γερμανίας στα ιταλικά γήπεδα, με προπονητή τον «σοφό δουλευτή« Γιουπ Ντέρβαλ, η ανάμνηση ξεκινά από τον συμβολισμό του γκολ της νίκης:

«Ηταν 1-1, απέμεναν δυο λεπτά για τη λήξη και το κόρνερ που κερδίσαμε, απαίτησε (κυριολεκτικά!) να το εκτελέσει ο Ρουμενίγκε! Οπως υπαγορεύει η λογική, ένας επιθετικός της δικής του κλάσης θέλει να βρίσκεται, σε φάση λίγο πριν από τη λήξη κι ενώ η ομάδα του ψάχνει το γκολ της νίκης, μέσα στην αντίπαλη περιοχή και όχι να τρέχει για το κόρνερ που είναι δουλειά άλλου παίκτη! Το δικό του κόρνερ, όμως, ήταν ιδανικό, η κεφαλιά μου δυνατή, 2-1, πρωταθλητές Ευρώπης! Το ένστικτο του Ρουμενίγκε δικαιώθηκε και μέχρι σήμερα, όταν βρισκόμαστε, το συζητάμε και γελάμε. Εκείνη η Εθνική Δυτικής Γερμανίας ήταν ομάδα με πολλά χαρίσματα, όχι μόνο με δύναμη, όπως μας κατηγορείτε εμάς τους Γερμανούς πως είναι το μοναδικό χαρακτηριστικό μας εσείς από τη Μεσόγειο».

Στον όμιλο, καθ’ οδόν προς την επιτυχία, είχαν αντιμετωπίσει και την Ελλάδα του Παναγούλια... Ηταν η παρθενική εμφάνισή μας σε μεγάλη διοργάνωση και το -τιμητικό- 0-0, ακόμη κι αν οι Δυτικογερμανοί είχαν ήδη εξασφαλίσει την πρόκριση, γεννά ως ανάμνηση ουσιαστικό σχόλιο: «Και τότε και τώρα, Ελληνες παίκτες είχαν και έχουν καλή ατομική τεχνική. Θυμάμαι, όμως, εκείνη την Ελλάδα, παρά το 0-0 που οφείλεται κυρίως στη δική μας έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης, αφού ήταν σίγουρη η πρόκριση -αργή ομάδα, χωρίς εμπιστοσύνη στον εαυτό της. Οταν πιστεύετε στον εαυτό σας, με βοήθεια όπως του Ρεχάγκελ -ξεχωριστή προσωπικότητα στην ποδοσφαιρική οικογένειά μας-, τα καταφέρνετε».

Τότε (22/6/1980) στη Ρώμη είχαν προηγηθεί το πρώτο δικό του γκολ με δυνατό σουτ από τη γραμμή της μεγάλης περιοχής του Πφαφ (20’) και η ισοφάριση του Βελγίου με πέναλτι του Φαντερέικεν (72’). Πριν από 36 χρόνια η Δυτική Γερμανία ήταν η πρώτη εθνική ομάδα που πρόσθεσε δεύτερο ευρωπαϊκό τίτλο στην τροπαιοθήκη της. Είχε προηγηθεί η επιτυχία του 1972 στο Βέλγιο απέναντι σε μια χώρα που, επίσης, δεν υπάρχει σήμερα με το ίδιο όνομα: Νίκη 3-0, λοιπόν, σε τελικό Δυτική Γερμανία-Σοβιετική Ενωση. «Εχει αλλάξει ο χάρτης της Ευρώπης!» «Μεγαλώσαμε!», αυτοσαρκαστήκαμε συντροφιά με τον Χορστ Χρούμπες!

Οι εκπλήξεις δίδαξαν

Τώρα, λοιπόν, στην εποχή του «ισπανοποιημένου» (όπως έχει επικρατήσει ο χαρακτηρισμός) ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, υπάρχει περιθώριο για νέα έκπληξη επιπέδου Ελλάδας του 2004;

«Ναι, οι διαφορές άλλων εποχών έχουν μειωθεί. Αρα θα δούμε ενδιαφέροντα παιχνίδια, αλλά ώς εκεί. Εννοώ ότι οι παραδοσιακές δυνάμεις της Ευρώπης είναι, πλέον, υποψιασμένες για την έκπληξη, δεν υποτιμούν κανέναν αντίπαλο, προσέχουν πολύ. Αυτός είναι ο κύριος λόγος που πιστεύω ότι πρωταθλήτρια Ευρώπης στα γαλλικά γήπεδα θ’ αναδειχθεί φέτος μια από τις παραδοσιακές δυνάμεις του ποδοσφαίρου της ηπείρου μας. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα έχει εύκολο έργο ώς τον τελικό. Κι αυτό δεν το λέω θεωρητικά επειδή, ως γνωστόν, κανείς πλέον δεν φοβάται κανέναν όπως άλλοτε, αλλά το λέω και επειδή έχω στο μυαλό μου τον τρόπο που παίζουν οι εθνικές ομάδες-παραδοσιακές αξίες του ποδοσφαίρου της Ευρώπης. Γερμανία, Ισπανία, Αγγλία, Ιταλία, και βέβαια Γαλλία».

Εκτός «παραδοσιακών» δυνάμεων, υπάρχουν αγωνιστικά μηνύματα από άλλες ποδοσφαιρικές οικογένειες;

«Βέβαια. Υπάρχουν παίκτες με ισχυρή προσωπική φιλοδοξία και ικανότητες, όσοι θα παίξουν τον δικό τους, σημαντικό, ρόλο. Η Πορτογαλία του Ρονάλντο και η Πολωνία του Λεβαντόφσκι είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα. Και μεγάλοι παίκτες όπως οι δυο τους ξέρουν να κάνουν, ακόμη και μετά από μια δύσκολη περίοδο με πολλές υποχρεώσεις όπως η φετινή, οικονομία δυνάμεων και να είναι αυτοί που πρέπει την κατάλληλη στιγμή. Στην ίδια κατηγορία ανήκει και ο Ρούνεϊ με την Αγγλία του!

Επίσης, ίσως μας απασχολήσει η Αυστρία. Οι γείτονές μου έχουν σιδερένια άμυνα και ξέρουν να βάζουν κρίσιμα γκολ. Ετσι προκρίθηκαν και με εντυπωσιακά αποτελέσματα απ’ τον όμιλό τους. Για εμάς, την Εθνική Γερμανίας, ελπίζω να έχει γίνει αυτοκριτική για τις στιγμές χαλάρωσής μας στην προκριματική φάση, επειδή τώρα στη Γαλλία δεν θα υπάρχει χρόνος να διορθώσουμε τα λάθη μας, όπως κάναμε στα πολλά επόμενα παιχνίδια του ομίλου για την πρόκριση. Πάντως η προσωπικότητα, άρα και οι ικανότητες ποτέ δεν έλειψαν από τις εθνικές ομάδες της Γερμανίας. Ετσι και τώρα».

Περί... «ισπανοποίησης» ο λόγος:

«Οπως κι αν ονομάσετε το ποδόσφαιρο του σήμερα, η Εθνική Ισπανίας είναι ομάδα με τη δική της προσωπικότητα που μπορεί να πετύχει γκολ με όλους τους τρόπους. Οπως και οι Ιταλοί, ναι μεν στην εποχή μας δεν έχουν πολλούς παίκτες με την προσωπικότητα άλλων Ιταλών από το παρελθόν, αλλά είναι ομάδα που πάντα τρώει δύσκολα γκολ! Κι επειδή, ναι, σε μεγάλη κλίμακα το ποδόσφαιρο είναι πλέον αμυντικογενές, αυτό είναι προτέρημα των Ιταλών».

Επίλογος με μια παρατήρηση ουσίας από τον ίδιο: «Οι προπονητές πάντα είχαν τον δικό τους, σημαντικό, ρόλο. Αλλά με την παρουσία πολλών παικτών σε μικρούς χώρους στο γήπεδο, όπως, δηλαδή, κυρίως παίζεται το ποδόσφαιρο σήμερα, τώρα στη Γαλλία η ευέλικτη σκέψη τους από τον πάγκο θα είναι αναγκαία».

Ισως το είπε και επειδή ήταν μαθημένος να λαμβάνει εντολές από προπονητές με ισχυρή προσωπικότητα... Οπως οι Μπράνκο Ζέμπετς, Ερνστ Χάπελ, διαδοχικά, στο Αμβούργο και ο Γιουπ Ντέρβαλ στην Εθνική.