Στη σκιά του Γιόχαν Κρόιφ

Ο Γιόχαν Κρόιφ σιχαινόταν τις στατιστικές. «Αν εξαρτιόμουν από αυτές, θα με είχαν απορρίψει στον Αγιαξ», έλεγε.

Δική του δουλειά ήταν να πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα και να βρίσκει ή να ανοίγει ο ίδιος νέους δρόμους.

Γι’ αυτό κατάφερε να γίνει μύθος, ενώ αγωνιζόταν σε ομάδα β’ επιπέδου, σε πρωτάθλημα β’ επιπέδου και σε εθνική ομάδα β’ επιπέδου.

Γιατί, ας μη γελιόμαστε. Ο Αγιαξ και η Εθνική Ολλανδίας ήταν... τίποτε μέχρι να κάνει αυτός την εμφάνισή του σε ηλικία 17 ετών.

Και μέχρι να τελειώσει η καριέρα του στον «Αίαντα», του είχε δώσει ήδη τρία διαδοχικά Κύπελλα Πρωταθλητριών και είχε κατακτήσει ο ίδιος τρεις φορές τη Χρυσή Μπάλα.

Και κατόπιν, το καλοκαίρι του 1973, κατέφτασε στη Βαρκελώνη, αναζωπυρώνοντας την αιώνια κόντρα μεταξύ Ρεάλ Μαδρίτης και Μπαρτσελόνα. Ο Σαντιάγο Μπερναμπέου είχε προσφέρει 40.000 πεσέτες λιγότερες από τους «μπλαουγράνα» στον Αγιαξ για να τον αποκτήσει (100.000 οι Καταλανοί, 60.000 ο πρόεδρος των Μαδριλένων).

Ομως σημαντικό ρόλο στο να μην ισχύσει το προσύμφωνο μεταξύ του ολλανδικού συλλόγου και της Ρεάλ έπαιξε η έντονη αντίδραση του ίδιου του παίκτη: «Δεν μου αρέσει να γίνονται πράγματα πίσω από την πλάτη μου!»

Η αντίδραση αυτή έδωσε τον χρόνο στους «μπλαουγράνα» να ετοιμάσουν νέα πρόταση, να την καταθέσουν, να συμφωνήσει ο παίκτης και να συναινέσει ο σύλλογος.

Μέχρι να αποκτήσει τον Κρόιφ, η Μπαρτσελόνα είχε σύνδρομο κατωτερότητας, φόβους, δεισιδαιμονίες... Αυτός της προσέδωσε τη νοοτροπία του νικητή.

Και να είστε σίγουροι ότι οι αποψινές εκδηλώσεις τιμής από τους σχεδόν 100.000 ανθρώπους που θα βρίσκονται στο «Καμπ Νόου» για το clasico, όσο εντυπωσιακές κι αν είναι, δεν θα αντικατοπτρίζουν ούτε στο ελάχιστο όσα ο ίδιος ο Γιόχαν Κρόιφ πρόσφερε στην Μπαρτσελόνα.

Χωρίς τον Κρόιφ δεν θα υπήρχε Πεπ Γουαρδιόλα, ούτε Λιονέλ Μέσι, ούτε Τσάβι, ούτε Αντρές Ινιέστα.

Θα θεωρούνταν πολύ αργοί, πολύ κοντοί και πολύ αδύναμοι για να είναι ποδοσφαιριστές πρώτης γραμμής, καθώς δεν έχουν την ταχύτητα, το ύψος και τη δύναμη που είθισται να θεωρούνται όπλα καθιέρωσης.

Ο Ολλανδός μάγος δημιούργησε τις συνθήκες που επέτρεψαν σε αυτούς τους εκπληκτικούς παίκτες να αναγνωριστούν και να γίνουν η εικόνα της δικής του ποδοσφαιρικής φιλοσοφίας («η μπάλα παίζεται με το μυαλό και τα πόδια απλώς βοηθούν») και του μοντέρνου παιχνιδιού που διδάσκει η Μπαρτσελόνα. Ακόμα και η τελευταία μαγική δεκαετία, την οποία ο σύλλογος διήνυσε χωρίς τον Κρόιφ σε κάποιο λειτουργικό πόστο, φέρει απόλυτα την υπογραφή του.

Δικός του είναι ο τρόπος που όλα τα ποδοσφαιρικά τμήματα του συλλόγου προπονούνται και αγωνίζονται, ο τρόπος που γίνονται οι μεταγραφές παικτών και η στελέχωση του προσωπικού.

Οι παρατηρητές συμφωνούν ομόφωνα ότι η προσφορά του Κρόιφ στην Μπαρτσελόνα είναι μεγαλύτερη από οποιουδήποτε άλλου ατόμου στην 117χρονη ιστορία του συλλόγου.

Η άφιξή του άλλαξε τον ρου της ιστορίας, τόσο το 1973, όταν αποκτήθηκε ως παίκτης, όσο και το 1988 όταν προσελήφθη ως προπονητής.

Τα προπονητικά του αποτελέσματα με τους «μπλαουγράνα» ήταν καλύτερα από αυτά ως παίκτη, όμως με τη φανέλα της Μπαρτσελόνα πρωταγωνίστησε σε ένα γεγονός-σταθμό που επηρέασε όλη τη μετέπειτα ιστορία του ισπανικού ποδοσφαίρου.

Τον Φεβρουάριο της πρώτης του σεζόν στην Ισπανία, ήρθε και το πρώτο Clasico του Κρόιφ. Και έκανε τα πάντα για να παίξει. Ακόμα και να... επισπεύσει τη γέννηση του παιδιού του!

Ο γυναικολόγος είχε δώσει ημερομηνία τοκετού τη 17η Φεβρουαρίου. «Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την ημέρα», είπε χρόνια αργότερα ο Ολλανδός άσος. «Ηταν η ημέρα που θα γεννούσε η Ντάνι. Ομως οι δυο μας αποφασίσαμε τελικά να κάνει καισαρική μία εβδομάδα νωρίτερα προκειμένου να μπορέσω να αγωνιστώ!»

Και έτσι ο Τζόρντι γεννήθηκε στις 9 Φεβρουαρίου...

Στις 17 Φεβρουαρίου 1974, ο Κρόιφ οδήγησε τους Καταλανούς σε θρίαμβο επί της «μισητής» Ρεάλ Μαδρίτης με 5-0 μέσα στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου».

Η δικτατορία του Φρανθίσκο Φράνκο κατέρρεε και, για πολλούς Καταλανούς, το συγκεκριμένο παιχνίδι είχε έντονο πολιτικό συμβολισμό.

Ο Ολλανδός πέτυχε ένα γκολ, μοίρασε δύο ασίστ και έκανε ό,τι ήθελε στο κέντρο, όπου οι Μαδριλένοι δεν μπορούσαν να τον σταματήσουν.

Το πόσο σημαντικός ήταν ο ρόλος του Κρόιφ στο συγκεκριμένο κατόρθωμα φαίνεται και από τα εξής στοιχεία: Το πρώτο παιχνίδι μεταξύ των δύο ομάδων εκείνη τη σεζόν έγινε στο «Καμπ Νόου», δύο εβδομάδες προτού ο Ολλανδός παίκτης πραγματοποιήσει το ντεμπούτο του με τη φανέλα της Μπαρτσελόνα, και έληξε 0-0.

Ο Κρόιφ δεν αγωνίστηκε ούτε στον τελικό του ισπανικού Κυπέλλου εκείνης της σεζόν, που έληξε με θρίαμβο 4-0 της Ρεάλ. Ηταν παρών μόνο στην αναμέτρηση της Μαδρίτης...

«Ειλικρινά δεν είχα καταλάβει απόλυτα πόσο επηρεάζει όλο τον σύλλογο ένας αγώνας κατά της Ρεάλ Μαδρίτης – μέχρι εκείνη την ημέρα.

Η σημασία εκείνης της νίκης και με εκείνο το σκορ μου έμαθε πολλά για την Μπαρτσελόνα και ίσως είναι ο λόγος που δέθηκα τόσο πολύ με τον σύλλογο για την υπόλοιπη ζωή μου».

Μετά τη νίκη στο ντέρμπι εκείνο, ήρθε ο πρώτος τίτλος πρωταθλήματος ύστερα από ανομβρία 14 χρόνων.

Τι περίεργη που είναι η ζωή... Αν δεν είχε κάνει καισαρική η Ντάνι, ο Γιόχαν δεν θα αγωνιζόταν. Και το 5-0 σίγουρα δεν θα ερχόταν. Και ίσως να μη δενόταν αναπόσπαστα με τους «μπλαουγράνα»...

Αν δεν δενόταν, ίσως να μην υπήρχε η Dream Team του 1992 την οποία ο ίδιος έφτιαξε και την οδήγησε στο πρώτο Κύπελλο Πρωταθλητριών του συλλόγου.

Ηταν το επίτευγμα που μια και καλή έσβησε την έκφραση «Ευρωπαίοι losers» δίπλα από τη λέξη «Μπαρτσελόνα».

Αν δεν δενόταν με τον σύλλογο ο Κρόιφ, δεν θα υπήρχε η φιλοσοφία του στην ακαδημία της Λα Μασία, δεν θα μάθαιναν όλοι οι επίδοξοι Μέσι και Τσάβι να παίζουν στην εντέλεια το 4-3-3, δεν θα είχε προσληφθεί ο Φρανκ Ράικαρντ για να βάλει τις αναγκαίες διορθωτικές πινελιές και να δώσει την απαραίτητη ώθηση, ούτε θα είχε αναλάβει την ομάδα το 2008 ο «άγουρος» μεν, καλύτερος μαθητής του Κρόιφ δε, Πεπ Γουαρδιόλα – με τα γνωστά αποτελέσματα...