Χαιρετίσματα στους αμπελώνες...

Η Σαντορίνη, ο τόπος καταγωγής του ιδιοκτήτη της ΠΑΕ Παναθηναϊκός, Γιάννη Αλαφούζου, φημίζεται για τα εκλεκτά λευκά κρασιά και έχει μερικούς από τους παλαιότερους αμπελώνες που λειτουργούν ακόμη και είναι ανοιχτοί για το κοινό. Χαιρετισμούς να δώσουμε και τις καλύτερές μας ευχές, διότι το πανέμορφο ελληνικό νησί δεν μας φταίει σε τίποτα και περνάει δύσκολες στιγμές στην παρούσα χρονική συγκυρία.

Ο Παναθηναϊκός όμως «κολλάει» στον ανεπίδεκτο μαθήσεως Σαντορινιό μεγαλομέτοχό του. Στον ανίκανο να μάθει από τα λάθη του Αλαφούζο, που εξακολουθεί πεισματικά όσο και αυτοκαταστροφικά να αρμενίζει στραβά. Μιλάμε για γυάλα και για παραισθήσεις που δεν προσφέρουν ούτε μανιτάρια μαγικά.

Οχι, δεν είναι στραβός ο γιαλός. Ούτε έχει τρελαθεί ο κόσμος. Ο Αλαφούζος φροντίζει κάθε φορά να γκρεμίζει ό,τι με κόπο έχει χτίσει και να ακυρώνει ό,τι καλό μπορεί να του… τύχει, ανοίγοντας με τα ίδια του τα χέρια τις πύλες της αυτοκαταστροφής. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Με την ειδοποιό διαφορά ότι για τον Παναθηναϊκό ελπίδα δεν υπάρχει ή μάλλον είναι να μάθει επιτέλους ο ιδιοκτήτης της «πράσινης» ΠΑΕ από τα λάθη του. Πόσο πιθανό είναι αυτό δεν έχουμε μαγική σφαίρα για να αποκριθούμε, πλην όμως άλλου τύπου σωτηρία στον ορίζοντα δεν φαίνεται. Ισως αυτό να είναι και το χειρότερο όλων. Οτι δεν υπάρχει ελπίδα διαδοχής. Εκτός από το ότι δεν υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ. Κι έχουν περάσει ήδη 15 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα, που μπορεί να γίνουν και... 35 εάν δεν αλλάξει διοικητικά χέρια ή δεν προκύψει… θαύμα αυτοκριτικής και αλλαγής ρότας.

Εξυπακούεται ότι το πρόβλημα δεν είναι ο Ρουί Βιτόρια. Ούτε οι παίκτες. Ούτε τα στελέχη. Οπως δεν ήταν ο Τερίμ. Ούτε ο Αλόνσο. Καλά, για τον Γιοβάνοβιτς και το περίφημο ανέκδοτο για το… ταβάνι του κάθε φορά θα πρέπει να κοιτάμε τον ουρανό μη μας έρθει σφοντύλι. Μην πέσει και μας πλακώσει με τόση ποδοσφαιρική αχαριστία που έχει μαζευτεί εκεί πάνω αυτούς τους 14-15 μήνες. Η απόλυτη ευθύνη ανήκει σε αυτόν που παίρνει τις αποφάσεις: Τον ιδιοκτήτη. Τον Αλαφούζο. Στην αναμπουμπούλα και τον πανικό δεν θέλει και πολύ μαζί με τα ξερά να καούν και τα χλωρά. Θα φταίνε πάντα όλοι. Οσο δεν υπάρχει γνώση και αυτοκριτική, η… μπάλα θα πηγαίνει στην εξέδρα. Αφού είναι ανεπίδεκτος μαθήσεως, γιατί δεν δίνει έστω το μάνατζμεντ της ομάδας να το «τρέξει» κάποιος που να γνωρίζει το αντικείμενο, μπας και αποκτήσει ο σύλλογος ποδοσφαιρική λογική, στέρεες βάσεις και συνέχεια;

Το πρόβλημα στον Παναθηναϊκό είναι δομικό. Εξακολουθεί να είναι για την ακρίβεια. Διότι δεν είναι η πρώτη φορά. Και ως είθισται να υπογραμμίζει ο θυμόσοφος λαός σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό πώς ένας άνθρωπος που έχει βάλει ένα σωρό εκατομμύρια στον σύλλογο τα τελευταία χρόνια -ο μοναδικός παράγοντας που ασχολήθηκε όταν όλοι οι άλλοι την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια, για να είμαστε ακριβοδίκαιοι- για να εξυγιάνει μια ΠΑΕ σε ελεύθερη πτώση μετά τη διάλυση της πολυμετοχικότητας να μην τυγχάνει αναγνώρισης. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά να ακούει τα εξ αμάξης και να μην μπορεί να πάει (όπως στην προ Γιοβάνοβιτς εποχή) με την άνεσή του στο γήπεδο από τα «μπινελίκια».

Ο Αλαφούζος φροντίζει κάθε φορά να γκρεμίζει ό,τι με κόπο έχει χτίσει και ακυρώνει κάθε φορά ό,τι καλό ανοίγοντας με τα ίδια του τα χέρια τις πύλες της αυτοκαταστροφής. Το έκανε με την ομάδα του Ουζουνίδη, με Μπεργκ, Εμποκού και Βιγιαφάνιες, που λίγους μήνες μετά της τράβηξε την πρίζα. Το επανέλαβε με τον Γιοβάνοβιτς όταν δεν υπήρχε πρόβλημα ρευστότητας. Και έτσι και γιουβέτσι δηλαδή. Δύο εκδόσεις του «τριφυλλιού» που φαίνονταν ικανές να πάρουν το πρωτάθλημα. Αντ’ αυτού… ράβε, ξήλωνε. Ηδη, σε 14 μήνες, τέσσερις προπονητές. Σούπερ μάρκετ. Αντίο ζωή...