Πλέον τους διεκδικεί χωρίς κόμπλεξ

Ποια είναι η εθνική ομάδα που στην τρέχουσα δεκαετία δεν προλαβαίνει να σηκώνει ποδοσφαιρικές κούπες; Μία είναι. Και μάλιστα σε υψηλού επιπέδου διεθνείς διοργανώσεις, στις κορυφαίες του είδους, όπως για παράδειγμα το Μουντιάλ και το Κόπα Αμέρικα. Η Αργεντινή, που πλέον έχει και τα περισσότερα Κόπα Αμέρικα (16 έναντι 15 της Ουρουγουάης και 9 της Βραζιλίας), δίπλα στα 3 Μουντιάλ και το 1 Φιναλίσιμα.

Βέβαια και παλιότερα κατέκτησε κάποιες πρωτιές, αλλά αν ρωτήσεις τους περισσότερους ποδοσφαιρόφιλους πχ. για τα ολυμπιακά τουρνουά ποδοσφαίρου δύσκολα να βρεις πολλούς που θα σου πουν έστω και τρεις νικήτριες ομάδες του χρυσού μεταλλίου... Η Lady Hope ανήκει και αυτή στην κατηγορία όσων δυσκολευτούν σχετικώς...

Ας πεταχτούμε πίσω στο 2020. Ο Λιονέλ Μέσι κινδύνευε να μείνει χωρίς κάποιο σπουδαίο τίτλο με τη φανέλα της Εθνικής Αργεντινής. Μία αξιοσημείωτη μεν παραφωνία που ενδεχομένως δεν θα άλλαζε στο ελάχιστο την ποιοτική του σύσταση και το μέγεθος των υπόλοιπων πεπραγμένων της καριέρας του, αλλά πάντα θα λειτουργούσε εις βάρος του σε πιθανές συγκρίσεις. Που για να λέμε την αλήθεια, το Μέσι ή με τον Κριστιάνο Ρονάλντο θα τον σύγκριναν (οι άνθρωποι της γενιάς τους) ή με τον Ντιέγκο Μαραντόνα (οι Αργεντίνοι και οι παλιότεροι). Και ξαφνικά οι Αργεντίνοι, και ο Μέσι..., άρχισαν να μαζεύουν τρόπαια... Ήταν να μη γίνει η αρχή... Στους τίτλους που κατέκτησε σωρηδόν από το 2021 κι ύστερα η Αργεντινή στηρίχθηκε και στο καλοσχεδιασμένο προπονητικό πλάνο, και στην ομαδική συνοχή, και στο ατομικό πάθος, και στο υψηλό κίνητρο. Δεν ήταν η ομάδα του Μέσι. Δεν πήρε ο Μέσι μόνος του αυτούς τους τίτλους. Είχε μερίδιο, σημαντικό, πάντως ο ίδιος. Γιατί επιτέλεσε άψογα το ρόλο που του ανατέθηκε και αυτή αποδείχθηκε πως ήταν η σωστή συνταγή για την επιτυχία. Όχι ο Μέσι πάνω από όλους, αλλά δίπλα τους και μαζί τους...

Το ποδόσφαιρο και ο ανταγωνισμός του συνεχίζονται και μετά το φετινό Κόπα Αμέρικα. Η Εθνική Αργεντινής, που είναι παράλληλα και παγκόσμια πρωταθλήτρια..., θα διεκδικήσει και μάλλον θα πάρει και άλλους τίτλους στο μέλλον. Το σημαντικό είναι πως πλέον τους διεκδικεί χωρίς κόμπλεξ. Με την ταυτότητα και την αύρα νικητή, με το σεβασμό που αρμόζει και στην παράδοση και στα ενεστωτικά δρώμενα του αργεντίνικου φουτμπόλ. Φυσικά, σύντομα θα αλλάξει γενιά ως προς το έμψυχο δυναμικό και οι διάδοχοι των σημερινών πρωταθλητών θα προσπαθήσουν να πολεμήσουν τα τρωτά τους πριν αυτά τους κυριεύσουν και γίνουν σήμα κατατεθέν. Πάντως, είναι σίγουρο πως (όποια) τρωτά και να αναπτύξει η (όποια) επόμενη γενιά, σίγουρα θα έχει και προσόντα. Αρκετά προσόντα. Ο Αργεντίνος ξέρει να μιλάει στη μπάλα, γιατί λατρεύει το ποδόσφαιρο. Και αυτό διατηρείται μέσα στο χρόνο αναλλοίωτο, προς ικανοποίηση των απανταχού φίλων της Εθνικής ομάδας της Αργεντινής. Eδω΄στην Ελλάδα ήδη ήταν πολλοί, και πριν έρθει στην ΑΕΚ ο Λαμέλα (για να αστειευτώ και λίγο με ένα θέμα επικαιρότητας)...

Όπως είχαν προσόντα, και μάλιστα πάρα πολλά, και οι προηγούμενες γενιές που αποτύγχαναν να φτάσουν στην κορυφή. Κι ας είχαν ορισμένες από αυτές και το Μέσι στις τάξεις τους... Ήταν να βρεθεί η σωστή συνταγή όπως προείπαμε. Ήταν να προωθηθεί στον πάγκο ο Λιονέλ Σκαλόνι και να εφαρμόσει ένα νοητικό και σωματικό πείραμα υψηλών απαιτήσεων, γιατί χρειαζόταν διάρκεια, οξυδέρκεια και ενέργεια. Ήταν να απεμπλακεί ο Μέσι από περιττά και φθοροποιά βάρη. Ήταν να διασφαλίζεται το μηδέν πίσω και μπροστά απλά να παίζουν τη μπάλα που ξέρουν και μπορούν οι αναγνωρισμένοι και ντελικάτοι άσοι της... Φαίνεται απλό, ειδικά τώρα που έρχονται τα τρόπαια το ένα μετά το άλλο, αλλά δεν ήταν. Γιατί το να εφαρμόσεις το απλό παραμένει το πιο δύσκολο σε όλα...