Και όμως, πέρασαν 20 χρόνια. Νιοι ήμασταν και γεράσαμε… Ευτυχώς πάντως που το ζήσαμε. Διότι αυτή η κορυφαία στιγμή στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού δύσκολα θα επαναληφθεί. Ηταν το μαγικό καλοκαίρι του 2004, δύο μήνες πριν από την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Αλλες εποχές, σαφώς πιο ωραίες, που έγιναν ιδανικές στις αρχές του θέρους.
Πήγαμε στο EURΟ με την ελπίδα να μην είμαστε κομπάρσοι και φύγαμε θριαμβευτές, σε μια έκπληξη που όμοιά της δεν έχει δει το παγκόσμιο ποδόσφαιρο γενικότερα.
Στο πρώτο ματς με την Πορτογαλία έσκασε και η πρώτη κανονιά. Νίκη με 2-1 επί των γηπεδούχων και στο καπάκι ισοπαλία 1-1 με την πολύ δυνατή και γρήγορη Ισπανία. Μετά ήρθε η ήττα με 2-1 από τους αδιάφορους και αποκλεισμένους Ρώσους, που όμως δεν μας στέρησαν την πρόκριση.
Στον προημιτελικό της 25ης Ιουνίου η Εθνική του Οτο Ρεχάγκελ έκανε την καλύτερη εμφάνισή της. «Πάτησε» με 1-0 τη Γαλλία των Ζιντάν, Ανρί και πέρασε δίκαια στα ημιτελικά.
Για να φτάσεις στην κορυφή χρειάζεται και τύχη. Και η εθνική μας ομάδα είχε μπόλικη στον αγώνα με την Τσεχία. Δοκάρι, ευκαιρίες των αντιπάλων και ο τραυματισμός του Νέντβεντ, που μάλλον ήταν κομβικός. Και σε αντίβαρο όλων αυτών, το γκολ του Δέλλα με κεφαλιά στο τέλος του πρώτου μέρους της παράτασης. Με το «ασημένιο γκολ» που σήμανε τη λήξη του αγώνα. Μπαμ και κάτω που λένε…
Την Κυριακή 4 Ιουλίου 2004, και όλες τις προηγούμενες μέρες βεβαίως, όλη η χώρα ασχολούνταν με το EURO. Δεν υπήρχε άλλο θέμα συζήτησης σε όλες τις παρέες όλων των ηλικιών και φύλων. Μόλις 15.000 συμπατριώτες μας κατάφεραν να πάρουν θέση στις εξέδρες του «Ντα Λουζ», διότι οι οικοδεσπότες Πορτογάλοι είχαν πάρει τα υπόλοιπα. Αρκετοί ταξίδεψαν στη Λισαβόνα, αλλά έμειναν απέξω.
Το βασικό ερώτημα ήταν πώς γίνεται να ξανανικήσουμε μέσα σε 20 μέρες μια καλύτερη ομάδα από εμάς, που έπαιζε και εντός έδρας. Από την άλλη, οι μεγάλες νίκες κόντρα σε Γαλλία και Τσεχία έδιναν την πεποίθηση για άλλη μία νίκη-υπέρβαση. Η πεποίθηση έγινε… βεβαιότητα στο ημίχρονο του τελικού, όταν είδαμε ότι το ματς ήταν μοιρασμένο. Το γκολ ήρθε από τον Χαριστέα και όλα πήραν τον δρόμο τους. Και όταν οι Πορτογάλοι πίεσαν στο φινάλε, ήρθε σαν από μηχανής θεός ο Τζίμι Τζαμπ να μπουκάρει στον αγωνιστικό χώρο και να κόψει τον ρυθμό των Ιβήρων. Σφύριγμα λήξης στο 90φεύγα, απονομή και στον «έβδομο ουρανό όλοι, αδέλφια».
Απαντες γιόρτασαν το ίδιο βράδυ και τις επόμενες μέρες ή και βδομάδες. Τα επόμενα χρόνια δεν πήγαν και τόσο καλά. Αθλητικά και μη. Ομως ευτυχώς που το ζήσαμε εκείνο το καλοκαίρι και ειδικά εκείνο το βράδυ. Τόσο έντονα που δεν πρόκειται να το ξεχάσουμε ποτέ.
Ολο το κλίμα εκείνων των ημερών, οι ανεξίτηλες αναμνήσεις και μερικές ανέκδοτες ιστορίες συμπεριλαμβάνονται στο σημερινό επετειακό podcast που ετοίμασε η «Εφ.Συν.» και θα είναι στον αέρα στις 2 το μεσημέρι στο Spotify και στις υπόλοιπες πλατφόρμες. Είναι το έβδομο podcast της σειράς «Πάμε EURO» και σίγουρα το πιο… συλλεκτικό απ’ όλα.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας