Ο θρίαμβος του «μίστερ» Κάρλο

Η Ρεάλ Μαδρίτης αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης για 15η φορά στην ιστορία της -έκτη φορά στις τελευταίες 11 σεζόν! Ενα επίτευγμα σχεδόν σουρεαλιστικό, ειδικά στη σημερινή εποχή με τις ομάδες-κράτη και τα πολλά μεγάλα πορτοφόλια που κυκλοφορούν στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο.

Και η ερώτηση έρχεται αβίαστα: γιατί πάλι αυτή η ομάδα; Τι το ιδιαίτερο έχει; Για πόσο καιρό θα εξηγείται η επιτυχία της αφηρημένα με τη «μαγεία του Μπερναμπέου» ή το «ευρωπαϊκό DNA της ομάδας»;

Πριν από δύο χρόνια στον γάμο του Ντάνι Καρβαχάλ, αρκετοί παίκτες είχαν συγκεντρωθεί κάτω από ένα δένδρο για σκιά και συζητούσαν με παράγοντες της ομάδας. Είχε προηγηθεί η σεζόν των μεγάλων ευρωπαϊκών ανατροπών. Τους ρώτησε λοιπόν ένα μέλος της διοίκησης: «Υπάρχει κάτι ιδιαίτερο στη Ρεάλ που ξέρετε μόνο εσείς οι παίκτες και το νιώθετε μέσα στο γήπεδο;» Του απάντησε ο Ντάνι Καρβαχάλ: «Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι, αλλά οι αντίπαλοι πιστεύουν ότι υπάρχει. Αυτό μας αρκεί...».

Προχθές, μετά τον θρίαμβο στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ με 2-0 επί της Ντόρτμουντ, η ίδια συζήτηση έγινε μεταξύ παικτών και δημοσιογράφων. Ρωτούσαν οι εκπρόσωποι του Τύπου για το μυστικό της Ρεάλ Μαδρίτης. Ο Λούκας Βάθκεθ ήταν αποκαλυπτικός στη μικτή ζώνη: «Είμαστε ομάδα που ξέρει να υποφέρει μέσα στο γήπεδο, που γνωρίζουμε πολύ καλά ο ένας τον άλλο και ξέρουμε ότι πάντα θα έχουμε κάποια ευκαιρία και ότι θα έρθει η στιγμή μας στον αγωνιστικό χώρο. Ο μίστερ την αποκαλεί “τακτική του πεθαμένου” και μας έχει πει ότι μας ταιριάζει. Δείχνουμε ότι βρισκόμαστε με την πλάτη στον τοίχο και κατόπιν πάντα ζωντανεύουμε».

Δεν είναι η μοναδική επινόηση του «μίστερ», κατά κόσμον Κάρλο Αντσελότι. Ειδικά τη φετινή κούπα του Τσάμπιονς Λιγκ η Ρεάλ Μαδρίτης την οφείλει σε πολύ μεγάλο ποσοστό στον Ιταλό τεχνικό που την ερχόμενη Δευτέρα θα γιορτάσει τα 65α γενέθλιά του. Αυτός είναι ο MVP της αήττητης αυτής ευρωπαϊκής σεζόν. Με τις επινοήσεις του, με τη χρησιμοποίηση ολόκληρου του ρόστερ, με τις εμπνευσμένες αλλαγές, με την υπομονή και την ηρεμία του, τη συναισθηματική ευφυΐα του, τον σεβασμό του για τους παίκτες και τη σιωπηλή επιβολή του, χωρίς φωνές και σόου.

Η Ρεάλ δεν θα είχε πάει χθες να πανηγυρίσει στο άγαλμα της Θεάς Κυβέλης στη Μαδρίτη αν δεν είχε πετύχει ένα υπέροχο γκολ ο Μπραχίμ Ντίαθ επί της Λειψίας, αν δεν είχε έπιανε τα πάντα (συν δύο πέναλτι) ο Αντρίι Λούνιν απέναντι στη Μάντσεστερ Σίτι, αν δεν εμπιστευόταν ο προπονητής τον Νάτσο στην άμυνα (μετά τους τραυματισμούς των Μιλιτάο και Αλάμπα), αν δεν ευστοχούσε στο πέναλτί του ο Λούκας Βάθκεθ στο «Ετιχαντ», αν δεν έριχνε ο Αντσελότι τον Χοσέλου στο ματς με την Μπάγερν να το φέρει τούμπα με δύο γκολ. Και σε όλα αυτά, προσθέστε και τη συνεισφορά όλων των βασικών, που λατρεύουν τον προπονητή τους. «Γιατί αυτός πάντα ξέρει τι κάνει», όπως δήλωσε ο Τζουντ Μπέλιγχαμ όταν τον ρωτούσαν για την αλλαγή της θέσης του...

Μαγικές συνταγές δεν υπάρχουν, ίσως γι’ αυτό δεν είναι εύκολο κανείς να μιμηθεί τον Κάρλο Αντσελότι. Από προχθές έχει στο παλμαρέ του 7 Τσάμπιονς Λιγκ, δύο ως παίκτης της Μίλαν και πέντε ως προπονητής: δύο με τους «ροσονέρι» και τρία με τη Ρεάλ Μαδρίτης. Ηταν αυτός που το 2014 «ξεκλείδωσε» το «δέκατο» που αντιστεκόταν επί δώδεκα χρόνια και, κατόπιν, έφερε το 14ο και το 15ο. Η επιτυχία του 2022 έγινε με ρόστερ μεταβατικό, μετά την αποχώρηση των Κριστιάνο Ρονάλντο, Σέρχιο Ράμος και Γκάρεθ Μπέιλ. Αλλά και η φετινή επιτυχία ήρθε χωρίς τους Καρίμ Μπενζεμά, Ραφαέλ Βαράν ή Κασεμίρο. Χωρίς να αναζητάει δικαιολογίες στις στραβές, χωρίς να «στραβώνει» όταν ο πρόεδρος δεν του φέρνει παίκτες που ζήτησε και πάντα αναλαμβάνοντας τις ευθύνες του και, συχνά, αυτές των παικτών και συνεργατών του. Πάντα με χιούμορ και πάντα με το φρύδι ανασηκωμένο... Grande Carletto!