«Αναζητούνται “ηθοποιοί”, καραδοκούν μεταπράτες...»

Η συζήτηση με τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο δεν είναι εναλλακτική προσέγγιση της αυγής του πρωταθλήματος… Το αντίθετο!

Το δικό του σαγηνευτικό χάρισμα στη θεατρική σκηνή προϋποθέτει και συνεπάγεται έξοδο από τον δημιουργικό μικρόκοσμό του και ικανότητα ν’ αφουγκράζεται, να συλλέγει και ν’ αποδίδει με την υποκριτική αρτιότητά του αλλά και τη γενικότερη παρουσία του…

Δραπετεύσαμε από καθιερωμένες διατυπώσεις και απλός, καίριος, μίλησε στην «Εφ.Συν.» για το νέο πρωτάθλημα! Αγαπάει «τους παίκτες που αυτοσχεδιάζουν» και τις παρουσίες με ηθικό πρόταγμα! Εκπρόσωπος της τέχνης γαρ…

Είναι έτοιμος ν’ ακούσει και για «ποδοσφαιριστές που παίζουν θέατρο» όταν επιχειρούν να ξεγελάσουν τον διαιτητή; Χαμογέλασε με νόημα:

«Ετσι θα τους πουν, υπάρχουν πολλοί παίκτες που το κάνουν, αλλά ξεχνούν την ερμηνεία και τη σημασία της λέξης! Ο ηθοποιός ποιεί ήθος, και δεν μιλώ υποτιμητικά για τους ποδοσφαιριστές… Μα σε όλες τις εποχές, εντός και εκτός ποδοσφαίρου, υπάρχουν όσοι στέλνουν μήνυμα υγείας και ακεραιότητας από τον αγωνιστικό χώρο!»

• Ποιοι από αυτούς επιπλέουν στη μνήμη σας;

«Ο Λινοξυλάκης! Εστελνε μήνυμα αξιοπρέπειας και ανδρισμού. Μαχητής και τζέντλεμαν… Πολλοί ακόμη, όπως ο Μίμης Παπαϊωάννου της ΑΕΚ, αλλά και νεότεροι. Η στάση του Σαραβάκου, να συγκρατείται και να μην απαντά σε όσους τον έπαιζαν σκληρά, και βέβαια η εθνική ομάδα του 2004 στην Πορτογαλία… Αυτή η Εθνική έστειλε μήνυμα συνόλου, αμοιβαιότητας, ομαδικότητας! Το τονίζω επειδή είναι γνωρίσματα που δεν μας χαρακτηρίζουν ως λαό αλλά τα είδαμε από συμπολίτες-ποδοσφαιριστές, που έκαναν εθνική προσπάθεια! Οι λέξεις έχουν ιδιαίτερη σημασία στις μέρες που ζούμε…

»Πολλοί, ακόμη και εκτός ποδοσφαίρου. Η ακεραιότητα και η ευαισθησία του Γιαννάκη, η αφοσίωση του Γκάλη στην αξιοποίηση του σπάνιου ταλέντου του με πολλή δουλειά και λίγα λόγια, ξεχώριζαν. Δεν είμαι σίγουρος αν έγινε, τότε και τώρα, αντιληπτή στον βαθμό που πρέπει αυτή η διάσταση της παρουσίας αυτών και άλλων αθλητών σε όλες τις εποχές».

• Αντίθετα, αντιληπτή, χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα, όμως, μέχρι σήμερα, γίνεται η απουσία υγιούς, συντεταγμένης, ποδοσφαιρικής κοινωνίας στη χώρα μας…

«Ας μην πούμε ψέματα στους εαυτούς μας… Ποτέ δεν ήταν καθαρό το ελληνικό ποδόσφαιρο! Πόσω μάλλον από τη στιγμή που ασχολήθηκαν μαζί του, κυρίως τα τελευταία χρόνια, οι μεταπράτες με τα τυχερά παιχνίδια...»

• Με την καθιερωμένη έκφραση περί «ποδοσφαιροποίησης της πολιτικής», επίσης, να καραδοκεί… Ισως τώρα, σε εποχή πολιτικής ανεπάρκειας, υπάρχει καίρια απάντηση στον ίδιο χαρακτηρισμό…

«Το πρόβλημα δεν είναι η υποτιθέμενη “ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής”, έκφραση που μπορεί ν’ απαντηθεί αποστομωτικά στην εποχή μας… Κι αυτό επειδή στο ποδόσφαιρο οι πρωταγωνιστές ποδοσφαιριστές παίζουν μπροστά στα μάτια σου, κι ακόμη κι αν δεν ξέρεις τι έχει προηγηθεί του παιχνιδιού, το καταλαβαίνεις από την απόδοσή τους! Ενώ στην πολιτική, οι αποφάσεις λαμβάνονται πίσω από κλειστές πόρτες! Πρόβλημα, λοιπόν, είναι η πολιτικοποίηση του ποδοσφαίρου και όχι αυτή η “ποδοσφαιροποίηση” που λένε συχνά! Πολιτικοποίηση και του ποδοσφαίρου, όπως τόσων άλλων δημόσιων χώρων, με ευθύνη πολιτικών, πολιτών που άγονται και φέρονται χωρίς ν’ αντιδρούν, μερίδας των δημοσιογράφων και όχι μόνο…

»Οσα λέω, φέρνουν στο μυαλό μου και το θέατρο… Το συντεταγμένο θέατρο, που δημιουργήσαμε κάποιοι από τους συντελεστές στο παρελθόν, δεν υπάρχει! Και με κύρια ευθύνη παραγωγών και συνευθύνη μερίδας ηθοποιών, το αναγκαίο, υψηλό, αισθητικό αποτέλεσμα έχει αλλοιωθεί… Δεν επιχειρώ να ταυτίσω βέβαια τους δύο χώρους· θα ήταν άστοχο! Απλώς, τα ποσά είναι ανάλογα…»

• Οι μειωμένες αντοχές του κόσμου στις μέρες μας γεννούν αναπροσαρμοσμένη την ανάγκη του για το νέο πρωτάθλημα;

«Σωστά, μειωμένες αντοχές, λεπτές ισορροπίες πλέον στα σπίτια… Η προσδοκία, λοιπόν, για το νέο πρωτάθλημα είναι η αυτονόητη! Να μην προκύψουν και πάλι προβλήματα ασφάλειας σε ακατάλληλα γήπεδα, να υπάρξει δικαιοσύνη εντός κι εκτός αγωνιστικών χώρων και όχι μόνο. Οσα, δηλαδή, έχουν πρόσθετη ηθική αξία στις δύσκολες μέρες μας. Η παραγωγική αλυσίδα που δημιουργεί και συμμετέχει στο ποδοσφαιρικό θέαμα και βέβαια οι οπαδοί-πολίτες με τη στάση τους όταν θα κληθούν να εγκρίνουν ή να απορρίψουν όσα θα δουν στα γήπεδα θα καθορίσουν την πορεία και φέτος! Είμαι επιφυλακτικός, όμως, αν θα συμβούν όλα αυτά…»

• Με την ίδια αναλογική ματιά, συναντάτε ανεπάρκεια και των θεατών-πολιτών στο θέατρο, την ώρα της παράστασης;

«Βέβαια! Δεν μ’ αρέσει να ωραιοποιώ συμπεριφορές! Το ωραίο και το χυδαίο συνυπάρχουν και σε μερίδα του κοινού στο θέατρο! Εχω μάθει να το αφουγκράζομαι μέσα στη σιωπή, την ώρα της παράστασης - και όχι μόνο τότε… Προσωπικά, δεν αφήνω τον εαυτό μου να γίνεται παρουσία κοινής χρήσης! Και υπολογίζω, βάσιμα όπως έχει αποδειχθεί στην πορεία μου, στην παιδεία του καλού θεάτρου και στην εκπαίδευση του θεατή μέσα από αυτήν…»

Τη συζήτηση-ποταμό με τον χαρισματικό Γιώργο Μιχαλακόπουλο που, αλήθεια, δεκαετίες τώρα είναι φάρος πολιτισμού, υπέγραψε, χωρίς δικό μας ερέθισμα, ο ίδιος:

«Η δύσκολη εποχή μας καλεί τον ποδοσφαιριστή, πολίτης κι αυτός της χώρας, να διαμορφώσει ήθος με τη στάση ζωής του. Μπορεί να το πετύχει επειδή είναι λαϊκός ήρωας και μαγνητίζει! Οπως είπα, δεν εξισώνω τις δυο πραγματικότητες, αλλά η ακέραια παρουσία κάποιου με το λαϊκό έρεισμα δημοφιλούς ποδοσφαιριστή είναι ικανή να οδηγεί τον φορτισμένο από την καθημερινότητά του ή και από την ομάδα του οπαδό από την ανάγκη για έκρηξη σε μετριοπάθεια. Στις μέρες μας, επειδή ψάχνουμε, συχνά με αγωνία, να βρούμε ακτίδα αισιοδοξίας, αυτά έχουν πρόσθετη σημασία…»