Κι όμως, δεν υπάρχει εξήγηση

Εμπρός για την 14η κούπα! Η Ρεάλ Μαδρίτης είχε χάσει στον πρώτο αγώνα από τη Μάντσεστερ Σίτι με 4-3 και όμως οι άνθρωποί της πίστευαν τόσο στην ανατροπή, που είχαν φτιάξει ειδική φανέλα την οποία φόρεσαν οι παίκτες μετά το τελευταίο σφύριγμα του Ορσάτο και το 3-1. Και πανηγύρισαν την πρόκριση στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, όπου θα αντιμετωπίσουν τη Λίβερπουλ.

Απαντες αναζητούν εξηγήσεις για το πώς μπορεί να είναι μια ομάδα φαινομενικά «νεκρή» στο 89΄, όταν και χρειαζόταν δύο γκολ για να πάει στην παράταση, και μισή ώρα αργότερα να βρίσκεται στον τελικό. Εξηγήσεις αγωνιστικές, ποδοσφαιρικές, που να ξεπερνούν τη -δεδομένη- μαγεία του «Σαντιάγο Μπερναμπέου» και το -δεδομένο- βάρος της λευκής φανέλας.

Ο Κάρλο Αντσελότι, όταν είχε ερωτηθεί στη συνέντευξη Τύπου πριν από τον αγώνα για την αρχική ενδεκάδα του, είχε απαντήσει: «Θα είναι ένα παιχνίδι μεγάλο σε διάρκεια και έντονο. Οπότε δεν είναι τόσο σημαντικό ποιος θα ξεκινήσει, αλλά ποιος θα βρίσκεται στον αγωνιστικό χώρο στο τέλος». Περίπου 24 ώρες αργότερα, απέσυρε στον πάγκο την... πραιτοριανή φρουρά των Μόντριτς, Κρόος και Κασεμίρο στο β΄ μέρος. Στην παράταση, αντικαταστάθηκαν ο Μπενζεμά, ο Βινίσιους και ο Μιλιτάο. Ολοι τους, μαζί με τους Αλάμπα και Μαρσέλο έμειναν όρθιοι σε όλη την παράταση, πίσω από τον Κάρλο Αντσελότι, και έδιναν οδηγίες, χειρονομούσαν, χειροκροτούσαν.

Στο χορτάρι, το «κάστρο» το κρατούσαν ο -εκπληκτικός σε όλη τη διάρκεια της σεζόν και σε όλες τις διοργανώσεις- Κουρτουά και οι συνήθεις δευτεραγωνιστές. Ο Ροδρίγο, που πέτυχε τα δυο γκολ μέσα σε 89 δευτερόλεπτα (90΄, 91΄) για να πάει το ματς στην παράταση. Ο Καμαβινγκά, που έδωσε απίστευτη δύναμη και ώθηση στο κέντρο. Ο Βαλβέρδε που συμπλήρωσε σχεδόν 130 λεπτά στο ματς τρέχοντας ασταμάτητα. Οι Ασένσιο και Θεμπάγιος, που γέμισαν την περιοχή της Σίτι. Μέχρι και ο Χεσούς Βαγέχο, ο 25χρονος στόπερ με μόλις 15 λεπτά συμμετοχή στη σεζόν, επιστρατεύτηκε στα μετόπισθεν, μετά την αναγκαστική αλλαγή του Μιλιτάο. Και δεν πέρασε μύγα από την πλευρά του!

Αυτή είναι όμως η Ρεάλ Μαδρίτης. Είτε χάνει, είτε κερδίζει, δεν έχει συγκεκριμένο εγχειρίδιο. Μοιάζει άναρχη. Ομως βρίσκει... κομάντος για να κάνει τη δουλειά της. Ο Γουαρδιόλα προχθές θεώρησε ότι με τον Μπενζεμά περιφρουρούμενο, τον Βινίσιους να είναι σκιά του Γουόκερ και με το γκολ του Μαχρέζ, η πρόκριση ήταν δεδομένη. Ομως η Σίτι δεν «σκότωσε» τη Ρεάλ όταν είχε τις ευκαιρίες με τον Γκρίλις. Τέσσερα λεπτά αργότερα, το 0-1 είχε γίνει 2-1. Στα πρώτα τρία λεπτά της παράτασης, 3-1.

Δεν υπάρχει ποδοσφαιρική εξήγηση για τα όσα πετυχαίνει φέτος η Ρεάλ Μαδρίτης. Σε έξι αγώνες της στα νοκ άουτ, ήταν καλύτερη από τις αντιπάλους της μόνο στα τελευταία 30 λεπτά του ματς με την Παρί Σεν-Ζερμέν στη Μαδρίτη, στον αγώνα με την Τσέλσι στο Λονδίνο και στην προχθεσινή παράταση με τη Μάντσεστερ Σίτι. Ομως, καμία από τις τρεις αυτές ομάδες -από τα φαβορί για το τρόπαιο του φετινού Τσάμπιονς Λιγκ- δεν διαθέτει τη φανέλα, την αυτοπεποίθηση και τη never-say-die νοοτροπία της Ρεάλ Μαδρίτης. Μια νοοτροπία που γεννήθηκε πολύ πριν γεννηθούν οι σημερινοί παίκτες της.

Το «Σαντιάγο Μπερναμπέου» έγινε το θέατρο των μεγάλων ευρωπαϊκών ανατροπών από τη δεκαετία του ’70 και το φαινόμενο εντάθηκε στη διετία 1984-85 και 1985-86, με την κατάκτηση δυο διαδοχικών Κυπέλλων UEFA. Τότε προέκυψε η ιστορική φράση του αείμνηστου Χουανίτο σε άψογα... ισπανοϊταλικά: «Noventa minuti en el Bernabéu son molto longo». Ητοι, τα 90 λεπτά στο Μπερναμπέου είναι πολύς χρόνος. Ο Πεπ Γουαρδιόλα και οι παίκτες του το κατάλαβαν στο πετσί τους προχθές.